ZIJN RUST

De adventweken zijn weer aangebroken. Weken, waarin de gemeente des Heeren overdenkt de komst van de Zone Gods in het vlees. Het grote heilsfeit dat God Zijn Zoon gegeven heeft, en dat God kwam in de gestalte van een dienstknecht om de ongerechtigheid van al de Zijnen te verzoenen en een eeuwige vrede aan te brengen. Die komst van Christus in het vlees is het onderwerp geweest waarover de profeten door de Geest van Christus gesproken hebben.

Naar die geboorte hebben de heiligen van het oude Verbond uitgezien. Ze hebben Zijn Persoon en werk als van verre gezien en door het geloof omhelsd. Zijn gangen zijn in het hele Oude Testament uitgetekend. En bij die geopenbaarde Godsgedachten omtrent de Gezondene des Vaders bepalen wij elkaar in de laatste weken van het ten einde spoedende jaar. Hem te kermen is ons, die achter zijn komst in het vlees staan, evenzeer nodig als de heiligen die onder het oude Verbond leefden. Het moge u en mij in de adventweken te doen zijn om Hem te ontmoeten in Zijn Woord, door Zijn Geest.

De tekst waarvan wij thans een deel bemediteren geeft een profetie van Zijn heerlijkheid. De profeet Jesaja heeft gezien dat de heidenen naar de wortel van Isaï, die staan zal tot een Banier der volkeren zullen vragen. En dan voegt de profeet eraan toe: En Zijn rust zal heerlijk zijn. De rust die Hij heeft en de rust die Hij geeft. De komende Davidszoon, die in Zijn vernedering het rijsje is dat voortkomt uit de afgehouwen tronk van Isaï zal niettemin een heerlijke rust hebben en een heerlijke rust schenken.

Als wij de komst van Christus in het vlees overdenken, dan worden wij bepaald bij de, diepe vernedering waarin Christus als Zoon van God Zichzelf gegeven heeft. Gekomen in ons vlees en bloed heeft Hij geleden, vanaf het ogenblik van Zijn geboorte in Bethlehems stal af. Geen plaats was er voor Hem in de herberg om daar geboren te worden. Gevlucht naar Egypte voor Herodes' zwaard werd openbaar dat er voor Hem geen plaats was op deze aarde. Arm, zonder een plaats waar Hij het hoofd neer kon leggen is Hij de weg gegaan naar Golgotha's heuveltop waar Hij als door de aarde werd uitgestoten, en waar de Vader de stralen van Zijn gunst inhield over de Middelaar. Geen rust was Hem beschoren. Dragende de ongerechtigheid van Zijn gunstelingen ging Hij in het gericht Gods als het Godslam. Hij kende geen rust, want Hij droeg de onrust om der zonde wil.

Onrust is immers een deel van Adams nageslacht. Volmaakte, werkzame rust was het deel van Adam en Eva in de staat der rechtheid. De hof van Eden ademde de volkomen harmonie tussen God en het schepsel. Daar werd geen vrees gevonden, de dood en ziekte waren onbekend. Alleen ware vreugde in God heerste op aarde. Met de afval van God is de onrust gekomen. Het paradijs is verloren; uitgestoten uit die lusthof, zoekt elk mens naar rust, maar nergens is bevrediging te vinden. De angst en de dood, moeiten en ziekten, zorgen en leed kwellen ons. Geen rust is er buiten God. En toch jagen we naar een rustplaats zonder God. Het leven nu is vol van jacht. Nooit is er iets genoeg. Als het één verkregen is dan zoeken wij alweer wat anders. Ontevredenheid kenmerkt deze tijd. Hoe verder van God af, hoe meer onrust.

Christus droeg die onrust voor Zijn gunstvolk. Reeds de kribbe in een donkere stal predikt dat er voor Hem geen rust zou zijn totdat alles volbracht zou zijn. En toch juist daarin zal Hij een rust verkrijgen die heerlijk is. Want Zijn komst in de stal is toch het begin van de weg naar de volkomen overwinning. De wortel van Isaï zal de Banier der volkeren zijn. De scheut uit de afgehouwen tronk van Isaï zal de Boom des levens zijn. Hij kwam om te lijden en te sterven, om zo door de vernedering hier op te staan uit de doden. God vond genoegen in Zijn offer. De tweede Adam in onrust, opdat Hij een rust zou verwerven. God rustte in Zijn volbrachte Middelaarsarbeid. En nu is Christus gezeten in een heerlijke rust.

De Vernederde uit Bethlehems stal is nu gezeten aan de rechterhand des Vaders. En dat is Zijn heerlijke rust. Het is een werkzame rust. Evenals er van God geschreven staat dat Hij op de zevende dag rustte van al Zijn arbeid, dat wil zeggen dat Hij Zich verlustigde in het werk van Zijn handen, zo ook van Christus. Want Zijn heerlijke rust is dat Hij woont door Zijn eeuwige Geest in de harten van ellendigen. In tenten van Kedar, zwart door de rook en woestijnstof, in onaanzienlijke hutten van mensen harten. Dat is Zijn glorie: Hier is Mijn rust tot in eeuwigheid, hier zal Ik wonen, want Ik heb ze begeerd. Dat is Zijn heerlijke rust, dat Hij wonen kan bij Zijn bruidsgemeente. Die bruid verkregen van Zijn Vader, gekocht door Zijn bloed, dat is Zijn kroon. Zijn heerlijke rust. Daarvoor kwam Hij op de aarde opdat Hij Zijn bruid ten hemel brengen zou.

En Zijn rust zal heerlijk zijn. In Psalm 72 wordt van die rust gezongen: Want Hij zal de nooddruftige redden die daar roept, mitsgaders de ellendige en die geen helper heeft. Hij zal de arme en nooddruftige verschonen, en de zielen der nooddruftigen verlossen. Ziet ge ze komen? Totdat er geen zon meer zal zijn zullen ze komen de ellendigen die geen helper hebben en in Zijn armen de rust ontvangen. In dat volk dat gans verloren in zichzelf tot Hem vluchtte, zal Hij schitteren als de Rustaanbrenger. Daartoe kwam Hij nu in de volheid des tijds als een verachte, voor wie geen betere plaats overbleef dan een vieze stal opdat straks de ganse wereld het zien zal, als Hij staat met de 144.000 gekochten op de berg van Sion, dat Hij de overwinnaar is en Zijn volk de zegen geeft. Dan zullen vijanden zich met schaamte buigen voor Hem, die zij doorstoken hebben. Wanneer de schepter zal uitgaan van Sion zal zon en maan schaamrood worden vanwege de glans van dit Koninkrijk en van deze Koning. Voorwaar, Zijn rust zal heerlijk zijn.

Onrust kent iedereen. Deze Koning maakt echter heilig onrustig. Een heilige bekommering over het feit dat ge zonder God over de wereld gaat. Niets kan dan verzadigen dan alleen God zelf. Opgejaagd door de dood wordt de slaap van uw ogen misschien weerhouden. De schuld van uw leven is voor uw ogen getekend. Alle penningen die ge voor uw schuld wil neertellen, kunnen Gode niet behagen. Vermoeid en afgemat onder uw zuchten en uw zorgen, o, hoor, wat deze tekst meldt: Zijn rust zal heerlijk zijn. Hij is de Enige die uw vermoeide en verwonde ziel rust kan geven. Op Hem alleen rust het oog van het welgevallen Gods. In Hem alleen kan de vrede met God worden gesmaakt. Hij zelf nodigt de vermoeiden en beladenen te komen tot Zijn rust. Hij is de Banier der volkeren waarnaar de heidenen zullen vragen.

Hij heeft Zijn heerlijke rust nu. Maar dat is samenverbonden met de rust die Hij geeft. Hier, aan deze zijde van het graf reeds, schenkt Hij rust. Al zal de strijd hier wel blijven en al zullen de tranen niet gemist worden, toch schenkt Hij reeds hier rust. Rust wanneer ge alle zelfverlossingspogingen mag laten vallen en wanneer ge door het geloof Hem aanschouwen mag als de Gegevene des Vaders en Hem mag omhelzen. Het was de rust van de oude Simeon in de tempel het Kindeke in zijn armen te mogen nemen. Nu laat Gij, Heere, Uw dienstknecht gaan in vrede naar Uw woord, want mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien. Simeon verlangde terstond naar die volkomen vrede die aan de overzij bereid is.

Daar blijft een rust over voor het volk van God. Een volmaakte werkzame rust zal hen dan bereid zijn als zij weer volkomen met het beeld van God versierd, afgelegd hebbende het lichaam der zonde en des doods, aan Hem zullen gelijk zijn, Die hen heeft liefgehad. Dan zullen zij God mogen dienen dag en nacht in de tempel. Dat' is een eeuwige rust. Zijn rust zal heerlijk zijn. Daar rusten vermoeiden van kracht, daar houdt de drijver op, en God zelf zal alle tranen van hun ogen afwissen.

Kent ge iets van de rust van het rijsje uit de afgehouwen tronk van Isaï? Alleen die geloofd hebben gaan in de rust. Zo God het ons geeft hopen we over enkele weken te gedenken de komst van Christus in het vlees. Het wonder aller wonderen uit de eeuwige vredesgedachten Gods. Heeft dat geboren Kindeke ooit waarde verkregen in uw leven? We maken ons druk over allerlei zaken; onrust tekent ons leven; maar dat alles zal bij de dood ons ontvallen. Laat geen rust uw deel zijn, ook niet in wat ondervindingen of wat gemoedelijkheden, totdat uw zielen rust hebben in Hem, Wiens rust heerlijk is. Ons lied moge bij de overdenking van Zijn komst in het vlees zijn:

Wien heb ik nevens U omhoog?
Wat zou mijn hart, wat zou mijn oog
Op aarde nevens u toch lusten?
Niets is er waar ik in kan rusten.
Bezwijkt dan ooit in bitt're smart
Of bange nood mijn vlees en hart
Zo zult Gij zijn voor mijn gemoed
Mijn Rots, mijn Deel, mijn eeuwig Goed.

Vlaardingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen