Vruchten op de prediking

Spotters, hoorders, bekeerden.

In Handelingen 17 wordt ons meegedeeld de prediking van de apostel Paulus op de Areopagus te Athene. Voor het Griekse intellekt van die dagen, de filosofen, de redenaars, heeft hij het Evangelie van Jezus Christus mogen verkondigen.
Nee. . . hij schaamde zich dat eenvoudige Evangelie van vrije genade niet. Deze alleszins godsdienstige Grieken heeft hij mogen wijzen op een God Die hen onbekend was. Met alles wat ze wisten, waren ze in dezen onwetende.
Hij heeft hen God mogen verklaren als de Schepper van de hemel en de aarde, in Wie we leven en ons bewegen, ja Wiens geslacht we ook zijn.
En in zijn prediking sluit hij zich helemaal aan bij de denkwijze van zijn hoorders. Dit valt ons op als hij zegt: „Gelijk ook enigen van uw poëten gezegd hebben." Zo was de apostel de Joden een Jood en de Grieken een Griek, opdat hij ze maar mocht winnen voor de dienst van koning Jezus.
Hij heeft hen voorgehouden de strenge eis van Gods recht, verkondigende alle mensen alom dat zij zich bekeren moeten. Want de dag is aanstaande waarop God de aardbodem rechtvaardig zal oordelen, en dat door een Man, Die Hij daartoe geordineerd heeft, verzekering daarvan doende aan allen, dewijl Hij Hem uit de doden opgewekt heeft.
Geloof maar gerust, dat Paulus als de Christusprediker bij uitnemendheid, naast de Vader de Zoon verkondigd heeft. Die Christus, Die gekruisigd is geworden en gestorven om de zonden van Zijn uitverkoren gemeente. Die een enige Naam draagt onder de hemel door welke we moeten zalig worden: Jezus. Die uit de doden opgewekt is tot rechtvaardigmaking van Zijn ganse Kerk. Die als vrucht daarom door Zijn Geest nog zondaren zalig maakt. Ja, doden opwekt tot het eeuwige leven.
O, hoe heeft hij Christus gepredikt als de van God Gegevene tot wijsheid, rechtvaardigmaking, heiligmaking en volkomen verlossing, en dat als waarachtig God en een waarachtig en rechtvaardig mens. Gelukkige dienaar des Goddelijken Woords die de heilgeheimen in Christus mag verklaren. Dan zal hij zich verlustigen in het eeuwige welbehagen Gods. En daarin komt God aan Zijn eer, en de ziel door God in Zijn liefde verkoren, tot de zaligheid.
En de goedkeuring van Gods lieve Geest op die arbeid doet roemen:
'k Heb and'ren al de rechten van Uw mond
Met lust verteld, hen vlijtig onderwezen;
Uit al den schat van 't grote wereldrond
Is nooit die vreugd in mijn gemoed gerezen,
Die 'k steeds in Uw getuigenissen vond,
Door mij betracht, en and'ren aangeprezen.
Maar vanzelf, die prediking is niet vrijblijvend! Gods knechten zuchten weieens met Jesaja: Heere, wie heeft toch onze prediking geloofd. Want Gods Woord vraagt om een antwoord, en dat antwoord zal toch een keer gegeven moeten worden. Want dat Woord zal nooit ledig wederkeren, maar doen hetgeen God behaagt.
O, wat wordt er soms veel gepraat buiten de kerk: De een had het warm, een ander last van de tocht en een derde maakt nog gauw een visite- afspraak, en een volgende de dominee zus en zo. . . Je zou het kerkblad er mee vol kunnen maken. Maar hoe weinigen die met diepe indrukken beladen uitroepen: ,,Heere, heilig dit woord toch aan m'n arme zondaarsziel!"
Paulus omschrijft z'n hoorders daar in Athene in drieërlei soorten.
De eersten waren spotters. En dat waren ze voor de verkondiging van het Woord en dat bleven ze ook na de verkondiging. Waarom spotten die mensen dan? Dat is niet zo moeilijk; dat kwam omdat ze voelden dat het de Waarheid was. En dat is vaak het zwak van mensen, als ze geen weerwoord hebben, dat ze gaan spotten. Soms venijnig spotten, zo dat de ogen glinsteren van haat. En dat alles vanwege de nederlaag, ik zou dit niet schrijven als de praktijk het niet geleerd had.
Gelukkig dat alles in Gods Woord staat. Bent u, jij ook zo'n spotter? Denk er om dat er Eén zal lachen in je verderf en spotten als je vreze komt.
Er was ook een tweede soort van hoorders daar op de Areopagus die zeiden: „Wij zullen u wederom hiervan horen". Zulken zijn helaas de meeste van de kerkgangers. O zeker.. . trouwe kerkgangers, ze zouden niet graag een keertje overslaan. Dat zijn mensen die horen en het nog wel graag horen ook, vooral de schriftuurlijk- bevindelijke waarheid. En ze willen het iedere zondag wel horen. „Wij zullen u wederom hiervan horen". Maar met dat alles gebeurt er precies helemaal niets. En hoe komt dat? Omdat het hoorders des woords zijn en geen daders.
O, jong en oud, wat erg; horen en niet luisteren! In de eeuwigheid zal het precies omgekeerd zijn. Dan zal God horen het gekerm uit de rampzaligheid maar niet luisteren. Dan is het voor eeuwig te laat. En dan komen al die kerkdiensten als een eeuwig verwijt terug in de gedachten.
En dan staat er zo: „En alzo is Paulus uit het midden van hen weggegaan". En met Paulus wijkt het Evangelie uit Athene. Dan wordt het licht op de kandelaar gedoofd. En daarom hoe ernstvol de waarschuwing Gods: „Indien gij u niet bekeert, Ik zal u haastelijk bijkomen en zal uw kandelaar van zijn plaats weren". En daarom, u leeft nog met uw kinderen; zoekt toch de Heere voor het te laat is. Nog is het woord tot u en in het midden van u als een licht schijnende in een duistere plaats. Bedenk dat God een Waarmaker van Zijn Woord is.
En tenslotte blijkt toch de prediking niet geheel onvruchtbaar te zijn, want zo staat er: „Doch sommige mannen hingen hem aan, en geloofden". Die mensen zijn dus bekeerd mogen worden onder de prediking van wet en Evangelie, recht en genade. Voor hen is dat woord geworden een reuke des levens ten leven. Die hebben het met al hun wijsheid van God mogen verliezen. Die hebben het gevoeld niet meer te weten. Ontdekt aan hun dwaasheid en blindheid smeken ze: „Heere ai maak mij Uwe wegen door Uw Woord en Geest bekend".
Ze hingen Paulus aan! Waarom? Omdat ze door Gods Woord aan hem verbonden waren.
Die zijn door Woord en Geest krachtdadig en onwederstandelijk geroepen uit de dood tot het leven. Ze kleven de apostel aan omdat ze niet meer buiten die prediking kunnen, buiten dat Evangelie van vrije genade kunnen. Ja, omdat ze niet meer buiten de God van dat Woord kunnen.
„En geloofden". O hoe zalig als het ongeloof middels de prediking mag verdreven worden, en er een onvoorwaardelijk buigen mag zijn voor Gods Woord. Dan is het Woord een kracht Gods tot zaligheid. Dat Woord hetwelk enerzijds ontdekt, maar ook anderzijds vertroost. En wat legt dat banden, liefdebanden, aan God en Zijn Woord, maar ook aan Zijn dienst en Zijn volk.
En in al hun droefheid is Gods Woord hen tot troost, omdat hen in de wegen van recht en gerechtigheid, door genade daarin Christus wordt verklaard en geopenbaard. Dat doet wel eens roemen:
Uw Woord kan mij, ofschoon ik alles mis,
Door zijnen smaak, en hart en zinnen strelen.
Gij weet mijn weg, en hoe mijn wandel is;
'k Wil niets daarvan voor U, mijn God verhelen.
(Ps. 119:84).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen