Uit de literatuur

Herfst

De bloemen sterven in de tuinen een trage, maar gestage dood. De bomen dragen in hun kruinen weer sluiers, bruin en geel en rood.

Er hangt een sfeer van stil berusten in wat nu haast te komen staat, alsof de zon de knoppen kuste: het gaat niet meer, je komt te laat.

De somberheid der grauwe luchten, de geur van nat en rottend mos, de laatste roos, de laatste vruchten, 't maakt dl een weemoed in ons los.

Zal dit de laatste winter wezen, waar al dit schoons in onder gaat? Hoe vaak een herfst nog Heer', na deze, die zoveel kleuren achterlaat?

Er vaart een heimwee door de hagen, verwachting ritselt overal. Welk jaartal zal die herfstdag dragen waarop Uw lente volgen zal?

E. IJskes-Kooger.

Voor de dichteres is de herfst het symbool der vergankelijkheid. Ze stemt, ondanks al het schoons dat ze ons brengt, weemoedig. De tegenstelling in het rijk der natuur is schrijnend: een kleurenpracht die o, zo kortstondig van duur is! De kernwoorden in het gedicht zinspelen hierop, sterven, dood, te laat, somberheid, rottend, laatste, enz. De hele natuur wijst naar dat onvermijdelijke: het einde.

Maar niet alleen voor bloem en blad geldt dit. De Schrift zegt: n wij allen vallen af als een blad, en onze misdaden voeren ons henen weg als een wind, Jes. 64 : 6. Ook ons leven is vergankelijk. Daarop doelt de dichteres in de laatste twee strofen.

Gelukkig de mens die na zijn laatste herfst het nieuwe leven mag verwachten dat God voor hem heeft bereid: . . . waarop Uw lente volgen zal.

Gouda,

J. Koppejan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen