Mozes - De schoonheid van Mozes

(2)

En was uitnemend schoon. Hand. 7:20m.

In Exodus 2 wordt ons de geboorte van Mozes beschreven. We lezen daar dat een man van het huis van Levi ging en een dochter van Levi nam. Uit de gesiachtsregisters weten wij dat die man Amram heette en die vrouw heette Jochébed. Dit echtpaar was al heel wat jaren getrouwd toen Mozes werd geboren. Het oudste kind was een meisje; Mirjam geheten. Van Mirjam weten wij dat zij een profetes was met een dichterlijk gemoed. Zij was een dapper meisje, zoals in het vervolg nog zal blijken. Ongeveer dertien jaar later wordt er een tweede kind geboren. Het was een jongetje en hij werd door zijn ouders Aaron genoemd. Aaron had een mooie welluidende stem en was de door God verkorene om hogepriester te zijn. Van hem zingt de dichter:

Amrams grote zoon En zijn broeder waren Bij zijn priesterscharen.

En nu is moeder Jochébed weer in verwachting. Maar ach, het is zo'n donkere tijd. Het kan niet anders of er moet in het gezin van Amram grote spanning geheerst hebben. Wat zal de toekomst brengen? Stel u eens voor dat het borelingske een jongetje is! Maar zal dan de God van Abraham, Izak en Jakob niet weten wat goed voor hen is? Zijn de verborgen dingen niet voor de Heere onze God? En hebben wij niet te leven naar Gods bevel? Wie zal zeggen wat er zoal in de hoofden en de harten van Amram en Jochébed is omgegaan? Misschien hebben ze wel gebeden: "Heere, dat het maar een meisje mag zijn". Eindelijk zijn dan de dagen van Jochébed vervuld. Het kind dat geboren wordt is echter geen meisje maar een jongetje. Zou God Zich dan toch vergist hebben? Weet Hij niet dat de jongetjes in de rivier geworpen moeten worden? De spanning in het gezin van Amram en Jochébed is niet gebroken, maar wordt steeds groter. De ouders zien eens op de jonggeborene; en wat zien zij? Het kindje is uitnemend schoon!

Is het niet opmerkelijk dat we tot driemaal toe in de Bijbel lezen dat het kindeke schoon was? Zou de Heere ons hier iets mee te zeggen hebben? We geloven van wel. Mozes is namelijk een schaduw geweest van Christus. Van Hem zegt de dichter van Psalm 45: Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen; genade is uitgestort in Uw lippen; daarom heeft U, o God, Uw God gezegend in eeuwigheid.

De bruid zegt van haar Bruidegom: "Mijn liefste is blank en rood, Hij draagt de banier boven tienduizend, Zijn gehemelte is enkel zoetigheid, en al wat aaw Hem is, is gans begeerlijk".

Het oog van de gans verlorene richt zich op Hem. Voor de ziel die niets heeft om te betalen is Hij noodzakelijk en gepast. Is Hij niet uitnemend schoon? Zijn Middelaarswonden zijn de schuilplaatsen voor een des doods schuldig volk. Uit Zijn doorboorde zijde vloeide de balsem tot genezing.

Een zeker dichter dicht:

'k Vlucht met Mozes in de klove Wie zal mij de blijdschap roven Die Zijn open zijde biedt?

Eén ding staat bij de ouders van Mozes vast. Dit kind zal niet sterven, de Heere heeft er iets mee voor. Zal Zijn raad niet bestaan en zal Hij niet al Zijn welbehagen doen?

Zo lezen we in Hebreen 11:23: Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang van zijn ouders verborgen, overmits zij zagen, dat het kindeke schoon was; en zij vreesden het gebod des konings niet". Uit bovenstaand tekstwoord weten wij dus dat de ouders van Mozes gelovige mensen waren. Het verbergen van hun kind was een geloofsdaad. Het geloof is door de liefde werkende. De volmaakte liefde drijft de vrees buiten.

Zij vreesden het gebod des konings niet. Het wordt wel eens voorgesteld dat Amram en Jochébed elke dag opnieuw in grote angst hebben gezeten voor ontdekking. Ik kan dat maar moeilijk geloven. Is het geloof niet een zich verlaten op de Heere? De dichter van Psalm 91 zegt: "Hij zal u dekken met Zijn vlerken, en onder Zijn vleugelen zult gij betrouwen; Zijn waarheid is een rondas en beukelaar".

Dit betekent niet dat de ouders van Mozes nooit hebben gevreesd. Integendeel; Gods volk is een volk dat gedurig vreest. Maar als het geloof in oefening mag zijn vrezen zij niet. Zo zegt David in Psalm 3: "Ik zal niet vrezen voor tienduizenden des volks, die zich rondom tegen mij zetten". En in Psalm 56 zegt hij: "Ten dage, als ik zal vrezen, zal ik op U vertrouwen".

De kleine Mozes is inmiddels drie maanden oud geworden. Het is niet mogelijk om hem nog langer voor de speurende ogen en oren van Farao's beulsknechten te verbergen. Gelovige mensen zijn ook biddende ouders. Het geloof hoopt en bidt. De gelovige zit niet bij de pakken neer maar werkt. David zegt: "Op U hebben onze vaders vertrouwd, zij hebben vertrouwd en Gij hebt hen uitgeholpen". Zie wat de gelovige Jochébed doet. Zij laat niets aan het toeval over. Zij verzoekt God niet, zij is niet lijdelijk. Ach, hoeveel mensen zijn van inslag lijdelijk.

De verdeeldheid onder de Gereformeerde Gezindte in ons vaderland is zeer groot. Onder hen zijn mensen die met Gods besluiten werken. Zij zeggen: "Als ik niet uitverkoren ben, zal ik nooit tot God bekeerd worden". Zij concluderen daaruit dat het er dan ook niet op aan komt hoe zij leven. Maar Gods Woord legt de nadruk op ons leven. De apostel Jakobus zegt: "Hoedanig is uw leven? "

De dichter van Psalm 119 zegt: "Welgelukzalig zijn de oprechten van wandel, die in de wet des Heeren gaan". Het ware volk van God dat uit het diensthuis van Rome is uitgeleid, zal nooit meer terug willen naar een dienst van pracht en praal zonder inhoud. De inhoud van het Evangelie is alleen Jezus Christus en Dien gekruist

Waarder,

ds. A. Hofman.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen