Leviticus

(154)

Leviticus 25 : 5-7

5. Wat vanzelf van uw oogst zal gewassen zijn, zult gij niet inoogsten en de druiven uwer afzondering zult gij niet afsnijden; het zal eenjaar der rust voor het land zijn.

6. En de (inkomst van) de sabbat des lands zal voor u tot spijze zijn, voor u. en voor uw knecht, en voor uwe dienstmaagd, en voor uw dagloner, en voor uw bijwoner, die bij u als vreemdelingen verkeren;

7. Mitsgaders voor uw vee en voor het gedierte, dat in uw land is, zal al de inkomst daarvan tot spijze zijn.

In het zevende jaar (het sabbatjaar) moest van alle landelijke arbeid gerust worden; het was voor het land een sabbat der rust. Zoals voor de zevende dag de wekelijkse sabbat was voorgeschreven: Gij zult geen werk doen. Ook niet door anderen, zoon of dochter, knecht of dienstmaagd, dagloner enz.

Allen moesten en mochten rusten van het werk. Om die tijd in ledigheid door te brengen, wat door werkschuwe mensen als motief wordt misbruikt? Integendeel, dan kregen ze meer tijd om zich aan de zaken en de beoefening van de godsdienst te wijden en kennis te verkrijgen van God en Zijn wet (M. Henry).

Wat een heenwijzing in onze tijd naar de besteding van de "vrije tijd". Een van de vele verklaarders beschrijft dit als volgt: andel door dit land gedurende het sabbatjaar en zie, ieder zit onder zijn wijnstok en zijn vijgeboom (in 1 Kon. 4 : 25 en Micha 4 : 4 beschreven als beeld van het vrederijk onder Salomo en als de belofte van de verlossing en terugkeer van het volk Israël). Geen geluid van de ossen die het koren dorsen, noch roepen in de wijngaard wordt gehoord. Een bijzondere stilte over het hele land, terwijl de zomerdagen even helder zijn als voorheen.

Een volk, zo gelukkig op aarde nooit gevonden. In deze rust, die voor een volk van landbewerkers bijna gelijk zou zijn aan het alomvattend ophouden van zwoegen, zongen de godvrezenden de lof des HEEREN.

Het gehele jaar door gebruikten ze hun vrije tijd voor God. Zijn knechten dienen Hem. Deze uitwendige rust is een type van de hemelse rust. Geen zweet op hun voorhoofd (zie wat God zegt na de val voor alle mensen) om het land te bewerken. Toch is er voor ieder voldoende door wat het laatste jaar overvloedig had opgebracht en in dit jaar vanzelf was gegroeid. "Hij geeft het Zijn beminden als in de slaap". Zij rusten in Zijn liefde. De dieren des velds rusten; de schepping zelf schijnt te delen in deze vrijheid van de kinderen Gods. 't Wijst op het schepsel, dat vrijgemaakt zal worden van de dienstbaarheid der verderfenis, Rom. 8 : 20 en 21.

Ook ligt daarin de belijdenis dat ze aan de Heere toebehoorden met het land, dat ze verkregen hadden. Daartoe gaf de Heere hun onderwijs in deze voorschriften, opdat zij het bezaten als niet bezittend.

Niet ploegen noch zaaien, geen snoeien van de wijnstok. Om hen te wijzen op de enige Bezitter en te tonen de alomtegenwoordige kracht van Zijn voorzienigheid, door welke Hij hemel en aarde, mitsgaders alle schepselen, gelijk als met Zijn hand nog onderhoudt. Tevens is daarin de goedertierenheid in Zijn zorg over alle schepselen, zonder enig middel, door hen gebruikt.

Daartoe mocht in dat jaar wat vanzelf gegroeid was, zonder ploegen of zaaien geoogst worden. Echter niet als in andere jaren in zijn geheel en ook niet als eigendom of bezit, maar alleen datgene wat voor hun dagelijks onderhoud nodig was.

De "bezitters" van het veld of de wijngaard met zijn vrouw en kinderen en zijn dienstvolk mochten daarvan eten in gemeenschap met anderen. Het voedsel van dit jaar was gemeenschappelijk voor meester en knecht, voor rijk en arm, voor de Israëliet en de vreemdeling.

Allen zonder onderscheid verkregen een gelijk recht daarop en mochten daarin delen. Een der verklaarders zegt: Dit zou een zinnebeeld kunnen zijn van de eerste tijd van de kerk na de uitstorting van de Heilige Geest op Pinksteren. In de eerste Kerk van Jood en heiden hadden ze alle dingen gemeen, betreffende de aardse goederen. Meer nog de gemeenschap der heiligen als één lichaam in de gemeenschap in het Hoofd Jezus Christus, delend in de weldaad van de geestelijke goederen, door Hem verworven en geschonken.

Enerzijds leert dit jaar hen een ieder van hun naasten te laten delen in de gaven van Gods milddadigheid, die de aarde zonder hun werk vanzelf voortbracht.

Anderzijds leert dit de afhankelijkheid van de voorzienigheid Gods. Het is tevergeefs, dat gijlieden vroeg opstaat, laat opblijft eet brood der smarten!

Welk een heenwijzing naar het Paradijs, waarin éénmaal de Heere de mens gezet had, zonder moeite en zorg. Dat Paradijs is door de zonde verloren met al de gevolgen, ook betreffende de arbeid. Alleen de zegen des Heeren, die maakt rijk en Hij voegt er geen smart bij.

Ook in deze rusteloze wereld, waar zovele klachten worden geuit over de last van de wereldse zorgen en moeite, waar rust noch vrede wordt gevonden om de zonden, wordt gewezen naar de geestelijke rust. Deze is aangebracht door de ware Rustaanbrenger. Die ook in het sabbatjaar gepredikt wordt, voor al de geestelijke Israëlieten. Hier wordt zij aanvankelijk ontvangen door het geloof nl. de vergeving der zonden, zonder hun werk of arbeid, maar uit genade alleen. Dat sabbatjaar is een prediking van de eeuwige rust, die overblijft voor het volk van God.

Elk, die Hem vreest, hoe klein hij zij of groot Wordt van dat heil, die weidaan, deelgenoot Hij zal ze groter maken.

Psalm 115.

's-Gravenpolder,

ds. J.C. Weststrate.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen