De Psalmen

(1)

De naam

De naam psalm komt van het Griekse woord psalmos. Oorspronkelijk verstond men er onder een lied dat begeleid werd door een muziekinstrument van snaren die met de hand werden getokkeld. In de afkomst dus een gezongen lied dat met snarenspel werd begeleid.

We vinden dit ook terug in vele van onze psalmen in Gods Woord (57x). Enkele voorbeelden :

In Psalm 4: Een psalm van David, voor de opperzangmeester, op Neginóth (d.i. bij snarenspel).

In Psalm 5 wordt gesproken over de Nechilöth (d.i. bij fluitspel).

In Psalm 8: op de Gitthith (d.i. een muziekinstrument waarbij liederen in de wijnoogst werden gezongen).

Zo worden in Psalm 33 de rechtvaardigen en de oprechten opgeroepen vrolijk te zingen in de Heere, en de Heere te loven met de harp en met de luit en het tiensnarig instrument.

Ook in Psalm 150 moet de gemeente des Heeren de Heere loven om Zijn mogendheden en om te loven naar de menigvuldigheid van Zijn grootheid. En dit moet zij doen met snarenspel en orgel (aangenaam muziekinstrument).

Nu zingen we in onze kerkdiensten in de berijmde Psalm 33: "Roemt nu met nieuwe lofgezangen de nieuwe blijken van Zijn gunst; Het speeltuig moet dien toon vervangen; Heft vrolijk aan, wijdt Hem uw kunst." In mijn jonge jaren dacht ik: dat is toch niet juist. Muziek mag toch in de kerkdiensten niet de gemeentezang vervangen? Daar zijn wij toch tegen. Maar dat is ook niet de bedoeling van deze zangregels, het was alleen onkunde van mij. We moeten deze regels zingen volgens de bedoeling van het geschrevene in deze psalm, zoals Gods Woord dit bedoelt. De gemeente des Heeren werd in de tempel begeleid door koren die begeleid werden door muziekinstrumenten, met de bedoeling dat de lofzangen die er gezongen werden begeleid met de harp, luit enz. juist om deze liederen die gezongen werden dan tot voller lofliederen en dankliederen te maken. Bij het oude Israël stond in de tempeldienst de zang in dienst van de Heere. Maar door de muziekinstrumenten werden de liederen meer stichtelijk en eervol voor de Heere gezongen. Voor de Heere moet de gemeente des Heeren ook in de kerkdiensten de genademid- delen zo zuiver en eervol gebruiken, ooic bezien van de menselijke kant. Slordig omgaan met de dingen van Gods Koninkrijk is altijd verkeerd. Al blijft er dan van de menselijke kant altijd het "ten dele" en onvolmaaktheid.

Wij gebruiken in onze kerkdiensten ook de orgels. Er is een tijd geweest dat daartegen ook bezwaar was, maar dat is nu wel verdwenen. Maar dan moeten de orgels gebruikt worden niet om een muziekuitvoering in de kerkdienst te geven, maar opdat door de begeleiding de psalmen het meest stichtelijk en op de meest eerbiedige manier gezongen kunnen worden.

De vertalers van onze Statenbijbel hebben boven elk bijbelboek een korte inhoud ervan geplaatst. Ook dus boven "Het boek der Psalmen". Deze inhoud is vrij lang, zelfs een gehele bladzijde. Een bewijs van het feit hoe belangrijk zij het Psalmboek zagen, zonder daarbij de andere bijbelboeken in vermindering te brengen. Omdat men er niet zo gauw toe komt een dergelijke inhoudsopgave te lezen, wil ik deze nu eerst in verkorte vorm overnemen:

1.Onder de Kanonieke boeken in het Oude Testament heeft de Kerk Gods dit boek met recht geacht als een bijzonder kleinood. De waardigheid en het nut ervan is niet met woorden uit te spreken

2.Het is een spiegel van Gods menigvuldige en ondoorgrondelijke genade. Is door sommigen terecht genoemd een apotheek en een schatkamer voor de christenen. Of ook wel een anatomie of ontleding van de gelovige zielen.

3.Het is een Kort Begrip van de gehele Bijbel. Het bevat Wet en Evangelie. Het gaat over de ware kennis en dienst des Heeren. Het geeft onderwijs over Gods Wezen, over de Drieëenheid van God, over Gods deugden, over Gods eeuwige Raad en Zijn Werken. Ook over Gods barmhartigheid en Zijn Weldaden. Ook over Gods Rechtvaardigheid en oordelen over de goddelozen. Maar ook over de Messias Jezus Christus. Zijn Persoon, Zijn lijden en sterven, Zijn opstanding. Ook over Chri.stus' zaligmakend ambt. Tevens over de prediking van het Heilig Evangelie onder de heidenen.

4.Het spreekt over de zondige staat van de mens. Over de wedergeboorte, de ware bekering en de liefde tot God. De roem van God en de zekerheid van de zaligheid. Ook over de kerkelijke tucht en de gemeenschap der heiligen en de voorschriften om Gods lof te verkondigen.

5.Ook over de geestelijke oefeningen in de godzaligheid; over de gebeden tot God; de dankzeggingen voor het ontvangen van weldaden en de geloften van dankbaarheid. Ook over de vertroostingen in allerlei kruis en druk. Over de versterkingen in het geloof, geduld.

6.Vanwege de rijke inhoud is het nodig voor ieder Christen, hoog of laag van staat, dit boek met bijzondere aandacht en vlijt te lezen en te betrachten. De Heilige Geest, Christus en de Apostelen hebben aanbevolen tot dagelijks gebruik in het hart. Tevens met mond en de handel de inhoud uit te dragen. Wanneer men de kracht van de Heilige Geest heeft ervaren, is de inhoud een lieflijke hemelse dauw.

Het ontstaan van het Boek der Psalmen

Het oud-testamentische Psalmboek bestond eerst uit vijf delen. Vijf kleine verzamelingen, vijf aparte kleine bundels. We kunnen dit lezen in Psalm 72 : 20, waar staat: De gebeden van David, de zoon van Isaï, hebben een einde." Maar dan vinden we verder weer andere psalmen van David. Psalm 72 was een psalm die de laatste was van één van de vijf kleine bundels. In de synagoge werden deze liederenbundels genoemd: ofliederen ter ere van God. Na de ballingschap der Joden heeft Ezra waarschijnlijk deze vijf bundels samengesteld tot één Boek, zonder rekening te houden met de tijd waarin iedere psalm is gemaakt.

Bovendien is ten tijde van Ezra het Psalmboek vertaald uit het Hebreeuws in het Aramees. Toen de Joden terugkeerden uit de Babylonische ballingschap sprak het gewone volk geen Hebreeuws meer, met uitzondering van de Schriftgeleerden. Het Aramees was de taal die in het internationaal verkeer na de Babylonische ballingschap algemeen gesproken en overal verstaan werd. Het Aramees was een taal die gemakkelijk te leren en te schrijven was en in die dagen door vele volken werd gesproken.

De Heere Jezus Die de taal van het gewone volk sprak en niet de taal van de geleerde farizeeën en Schriftgeleerden, sprak ook dit Aramees. Omdat nu ook het Oude Testament vertaald was in het Grieks (de Septuaginta) en het Nieuwe Testament ook in het Grieks was geschreven, kon Gods Woord overal gelezen worden en gemakkelijk worden verspreid. De oorspronkelijke tekst daarvan hebben we nu niet meer, wel overschrijvingen daarvan.

's-Gravenhage,

ds. K. de Gier.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen