Thomas Watson, De waarachtige Bekering, Den Hertog - Houten, 125 pag., ƒ 19,90

BOEKENNIEUWS

Voor ons ligt een klein boekje met de naam "de waarachtige bekering", geschreven door Thomas Watson. Watson (ca. 1620 - 1690) was in zijn tijd een prediker die het volk graag hoorde. Desondanks is over zijn leven niet zo veel bekend. Wellicht is zijn sterven kenmerkend voor zijn leven: verzonken in gebed neemt de Heere hem tot Zich. Hij laat verschillende werken na, waaronder dit boekje over de waarachtige bekering, een krachtig en praktikaal boek. In het voorwoord geeft Watson aan waardoor hij tot schrijven aangezet werd. Namelijk vanuit het vurige verlangen dat het boek voor de lezer als een pijl mag worden, die één of andere zonde dodelijk verwondt.

Daarmee is gelijk het thema van het boek aangegeven. Watson belicht bekering vooral als berouw over de zonde. De kern van het boekje vormen zes zaken die de bekering kenschetsen; het zien van de zonden, de smart over de zonden, belijdenis van de zonden, de schaamte over de zonden, de haat tegen de zonden en tenslotte de afkeer van de zonden. Watson zet dus in met de kennis van de ellende. Dat doet hij met opzet. Immers, hoe kan een heilig en vertoornd God in vrede leven met een zondaar voordat deze zich bekeert? Dan "zou Hij klaarblijkelijk een lust hebben in alles wat de zondaar gedaan heeft en dat goedkeuren. Hij zou handelen tegen Zijn eigen heiligheid" (63).

Watson benadrukt de ellendekennis ook omdat het de weg is waarin de zondaar God onvoorwaardelijk in de handen komt te vallen. "Door ons te verootmoedigen bezegelen we dat God rechtvaardig is als Hij ons zou verdoemen. Zo geven we God de eer" (63). Tegelijk maakt het berouw een zondaar aangenaam in de ogen des Heeren. "Tranen zijn als begaafde redenaars", zo zegt Watson, "die bij God om genade smeken" (80).

Nu kan het lijken dat Watson meent dat berouw de voorwaarde is waarop de zonden vergeven worden. Dat is echter niet zijn bedoeling. Zowel in het begin als aan het einde van het boekje wijst hij er met nadruk op dat berouw over de zonde een genadegave van God is. Eerst wanneer de ziel door het geloof met Christus verenigd is, krijgt de zonde de scheldbrief (125). "Berouw is een kenmerk, geen oorzaak" (99) zegt Watson kernachtig. Een enkele regel verder legt hij dit nader uit: "Hoewel berouw mede de smet van de zonde afwast, kan alleen het bloed van Christus de schuld van de zonde afwassen. Daarom mogen we berouw niet overwaarderen. Rust er niet op dat uw hart door de zonde verwond is, maar rust er liever op dat Christus vanwege de zonde verwond is" (99, 100).

Met deze en andere woorden tekent Watson het berouw als het kenmerk van de oprechte liefde jegens God. Daarin heeft hij ons een waardevol en onderwijzend boek nagelaten. Een boek dat door het levende volk met instemming gelezen zal worden, hoe ze ook gelegerd mogen zijn. Watson dacht waarschijnlijk in het bijzonder aan hen onder het schrijven. Hij nodigt hier namelijk niet de verloren zondaar. Maar hij wekt de levend gemaakte zondaar op om in tere Godsvreze te leven. Om de zaken op de juiste plaats te zetten is het van belang dit in het oog te houden.

Het boekje is prettig leesbaar vertaald door drs. Pas-Donker. In de verantwoording geeft ze aan dat het boek een eigen vertaalprobleem heeft. Het engelse woord voor bekering is repentance. Afhankelijk van de context kan dit woord ook met berouw vertaald worden. Vandaar dat beide woorden in de vertaling afwisselend gebruikt worden. De uitgever heeft de gedachten van Watson in een keurige, ja waardige kaft gestoken.

Gouda,

J.J. Grandia.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen