Het einde van de eerste zendingsreis

BIJBEL^STUr^IES

Hand. 14: 23-28.

(4)

Rijke vertroosting

Paulus en Barnabas hebben dus op de gemeentevergadering te Antiochië verhaald "wat grote dingen God met hen gedaan had" (vers 27). Ze hebben mogen vertellen, wat de Heere gedaan had. Ze hebben mogen spreken van de grote werken Gods tijdens hun zendingsreis. Gebeurt dat nog onder ons, dat er gesproken wordt over de grote werken Gods? Dat is immers tot rijke vertroosting. De ware vertroosting ligt altijd in wat God doet. Als u als een verloren, schuldig en hulpeloos mens in uzelf mag horen van de grote werken Gods, dan springt uw ziel toch wel eens op van blijdschap. Want omdat het de Heere is. Die alles doet, daarom zou het voor zo'n ellendig mens als u bent ook nog kunnen. Paulus en Barnabas hebben gesproken over de grote werken Gods, en daarin ligt vertroosting voor de kerk van alle eeuwen. Het is de Heere, Die grote dingen doet. Die doden levend maakt. Die harde harten verbreekt. Die blinde ogen opent. Die zondaren wederbaart door Zijn Geest, Die het geloof schenkt en oefent, Die doodschuldigen brengt aan Jezus' voeten. Omdat de Heere zulke grote dingen doet, kunt u nog zalig worden, ja, kan het voor de grootste der zondaren. Weet u niet, hoe u zalig moet worden? De Heere, Die grote dingen doet, weet raad met de meest hardleerse zondaar. Weet u niet, hoe u van het pak van uw schuld verlost moet worden? De Heere, Die grote dingen doet, kan dat pak in een ogenblik van uw schouders nemen. Weet u niet, hoe u ooit Christus zult leren kennen? De Heere, Die grote dingen doet, kan het doek wegtrekken en het licht doen vallen op Hem. Schuldige zondaar, die het niet meer weet, ligt er dan geen rijke vertroosting in, als u horen mag van de grote werken Gods? Paulus en Barnabas hebben tot de gemeente van Antiochië gesproken over de grote dingen, die de Heere tijdens hun zendingsreis had gedaan. Daarvoor had de Heere hen willen gebruiken. Met diepe verwondering zullen ze daarover gesproken hebben. En de gemeente van Antiochië is er rijk door vertroost.

Het is vandaag vaak zo dor en dodig in de kerk; wat is het dan bemoedigend als men horen mag van het werk Gods, hoe de Heere nog werkt en hoe ondanks alle afval en verval Gods werk toch doorgaat. Hoort u nog wel eens van het werk Gods? Spreken Gods kinderen nog wel eens van de wonderlijke daden des Heeren? Of gaat u altijd maar met een zwijgende mond over de aarde? Is de Heere het dan niet waard? Laat tocii geen stilzwijgen bij u gevonden worden, als u de Heere vrezen mag. Wat is het een wonder als men nog eens horen mag van die grote daden des Heeren.

Toegang tot het geloof

Paulus en Barnabas hebben niet alleen gesproken over de grote werken Gods, maar ook "dat Hij de heidenen de deur des geloofs geopend had" (vers 27). De scheiding tussen Jood en heiden was weggevallen. De profetie was vervuld, dat de heidenen zouden vragen naar de wortel van Isaï. De deur des geloofs, dat wil allereerst zeggen de toegang tot het geloof. De kanttekeningen merken hier dan ook op, dat de heidenen de werking van de Heilige Geest geschonken was om tot het geloof te komen. Die deur is dus de werking van de Heilige Geest. We hebben die Geest nodig om het geloof te ontvangen. Hoe kom ik dus aan het geloof? Niet vanuit u zelf. Als we onszelf leren kennen, dan gaan we verstaan, dat er uit ons geen kruimel geloof kan voortkomen. Het geloof is als gave Gods het werk van de Heilige Geest. Wat is dan de weg? Och, schonk Gij mij de hulp van Uwen Geest, Mocht Die mij op mijn paan ten Leidsman strekken. Het is de Heilige Geest, Die het geloof in de wedergeboorte in het hart werkt. Die het geloof oefent en Die door het geloof zondaren met Christus verenigt. Zowel wat betreft de inplanting als de oefening van het geloof zijn en blijven we diep afhankelijk van de Heilige Geest. Zonder die Geest is er geen spoortje geloof. De deur des geloofs wijst dus op het werk van de Heilige Geest. Dat werk was ook de heidenen geschonken.

De deur tot God

Die beide apostelen spraken tot de gemeente van Antiochië dus over "de deur des geloofs". Daarin ligt ook opgesloten, dat het geloof een deur is tot God. Er is voor de heidenen een geopende deur, niet de deur van de werken, maar de deur van het geloof. De Heere heeft de sleutel om die deur te openen. Hij, Die de sleutel Davids heeft, als Hij opent, wie zal dan sluiten? Wat een wonder, dat er een deur is tot God, een deur tot Gods gunst en gemeenschap. Wat is het onuitspreke­ lijk groot als in het persoonlijk leven die deur des geloofs wordt geopend. Een deur der hoop in het donkere dal van Achor. Weet u daarvan in uw eigen leven? Dan hebt u eerst geleerd, dat u alle deuren gesloten hebt. De deur van uw werken is een gesloten deur, want door de werken der Wet zal geen vlees gerechtvaardigd worden. De deur van uw eigengerechtigheid is een gesloten deur, want onze gerechtigheden zijn een wegwerpelijk kleed. De deur van uw godsdienstige verplichtingen is een gesloten deur, want in de heiligste verrichtingen kleeft de zonde ons aan. Gods kinderen komen in hun leven bij gesloten deuren! Deuren, die ze zelf nooit meer kunnen openen. Als de Wet dan vloekt en Gods recht dan eist en als dan alle deuren gesloten zijn, dan wordt het waar: ik wou vluchten, maar ik kon nergens heen.

Onuitsprekelijk wonder, als de Heere in die totale onmogelijkheid de deur des geloofs gaat openen. Dan gaat er een ruimte open buiten u, waar geen ruimte meer was. Dan wordt er een weg geopend in Christus, waar geen weg meer was. God baande door de woeste baren En brede stromen ons een pad. Wat gaat er dan een volheid open. Dan mag de schuldige ziel bij die geopende deur in verwondering uitroepen, dat hij nog zalig kan worden. Dan is er een toegang tot God langs de verse en levende weg van Jezus' bloed. Dat we dan niet konden rusten voor we weten mochten door dat geloof met Christus verenigd te zijn.

Gemeenschap der heiligen

"En zij verkeerden aldaar geen kleine tijd met de discipelen" (vers 28). Paulus en Barnabas hebben zich met de discipelen in Antiochië mogen verwonderen over de grote werken Gods. Wat zullen ze het goed gehad hebben met elkaar. Ze eindigden niet in de mens, maar in de God van volkomen zaligheid. Zij bleven daar geen kleine tijd, dat wil zeggen totdat zij door de Geest gedrongen werden opnieuw uit te gaan tot de heidenen. Met elkaar hebben ze mogen beoefenen de gemeenschap der heiligen. Samen mochten ze zich verblijden in de grote werken Gods. Dat is tot rijke vertroosting in de aardse strijd. En zo werden zij weer toegerust voor de verdere arbeid in Gods Koninkrijk.

(Wordt vervolgd)

Zeist,

ds. J.J. van Eckeveld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen