Naar de catechisatie

PASTORALIA

het viel mee

Eigenlijk meende de ambtsdrager een aantal ouders te moeten gaan vermanen. Omdat hun kinderen er met de pet naar gooiden tijdens de catechisatie. Hun prestaties waren ver beneden niveau. "Laat uw kinderen de stof voor de catechisatie alstublieft eens leren", dacht hij te gaan zeggen. "Opdat degene die ervoor staat niet moedeloos worde". Maar de kwestie verliep anders.

De aanleiding lag op de bekende maandagavond. Het was best een openhartig gesprek met de jongeren. Toch herhaalde zich voortdurend de vraag: "Waarom moeten wij zoveel leren? Op school geldt vooral dat wij het begrijpen moeten. Dan is memoriseren niet meer zo hard nodig". De ouderling wist het wel. "Je zet gewoon even de computer aan om je gegevens te raadplegen, bedoel je dat? " Hevige bijval.

Het verhaal over de predikant uit de tijd van het IJzeren Gordijn die zonder Bijbel in een concentratiekamp terecht kwam en toen geestelijk mocht blijven leven door zijn parate bijbelkennis, hielp niet. "Er is geen IJzeren Gordijn meer. Het corrmiunisme is op z'n retour".

De vraag wat de catechisanten dan moesten beginnen indien zij 'Jehova's Getuigen' aan de deur zouden krijgen, had evenmin effect. Want de jeugd van de gemeente voelde zich helemaal niet geroepen om met die mensen in discussie te treden. "Waarom zouden wij? Helemaal niet nodig. Ieder moet immers zelf weten wat hij gelooft? "

Tussen uw ogen

De ambtsdrager kende deze gedachten. Zij hadden al eerder de kop opgestoken. Juist daarom las hij die avond als begin uit Deuteronomium 11. Als stille aanmoediging. "Legt dan deze mijn woorden in uw hart, en in uw ziel, en bindt ze tot een teken op uw hand, dat zij tot voorhoofdspanselen zijn tussen uw ogen. En leert die uw kinderen, sprekende daarvan, als gij in uw huis zijt, en als gij op weg gaat, en als gij nederligt, en als gij opstaat; en schrijft ze op de posten van uw huis, en aan uw poorten".

Neen, hij wilde daarmee niet zijn leer­ lingen dwingen tot het dragen van joodse symbolen. Zo bedoelde Mozes het immers niet. Het ging de man Gods om een beeldspraak. Hij schreef voortdurende opmerkzaamheid voor terzake van de geboden des Heeren. Calvijn schreef daarover: "Hij beveelt, om niet slechts de wet in het gemoed ingeprent te hebben, maar ook werkelijk, met al de tochten der zinnen te omhelzen". En Luther zei over "deze mijn woorden": "Gij zult ze altijd betrachten en beoefenen, opdat zij niet verroesten of verdonkerd worden, maar altijd helder en nieuw blijven in geheugen en gesprekken".

Geen kennis

De catechiserende ouderling dacht een ogenblik aan de profeet Hosea: "De HEERE heeft een twist met de inwoners des lands, omdat er geen trouw, en geen weldadigheid, en geen kennis van God in het land is". Hoe nu te handelen?

"Jongens", zei hij: "Ik geloof niet dat jullie helemaal geen interesse hebben. Anders waren jullie niet gekomen. Dus is er misschien iets mis met mijn manier van catechisatie geven. Zegt het maar".

Toen kwam het na wat wikken, wegen en heen en weer praten eruit. Zij wilden best iets. Een onderwerp. "Voorheen hebt u eens gesproken over het chiliasme en zo. En dan graag direct vanuit de Bijbel. Met discussie bijvoorbeeld. Het moet allemaal niet zo schools. En niet met repetities en zo". Het antwoord ligt voor de hand. De broeder verwees voor zulk een algemene discussie met het "ik denk er zus over" en "hij denkt er zo over" naar de jeugdvereniging. "Daar is de catechisatie niet voor. Als de dominee preekt in de kerk kunnen jullie toch ook niets terugzeggen. Het bevestigingsformulier voor predikanten zegt zelfs: "Neemt dan het woord aan, hetwelk hij u, volgens de Heilige Schrift, zal verkondigen, niet als der mensen woord, maar (gelijk het in waarheid is) als Gods woord". En heus: het kennen van de geloofsleer is hard nodig om in deze wereld als christen staande te blijven".

Weinig gezag

Van lieverlee kwam er aarzelend nog iets anders naar voren. Zoiets moet je behoedzaam zeggen. Om bij de een geen onnodige wrevelige gedachten van weerstand te wekken en om de ander die misschien toch al met vra- gen en depressies loopt te zuchten niet in de put te wertcen.

"De algemene kennis van onze verlorenheid wijkt steeds meer weg. Wij hebben een behoorlijke dunk van ons eigen verstand en weinig besef van de zondige duisternis daarvan. Dat knaagt aan het gezag van de ambtsdragers".

Degene die catechisatie gaf, hij mocht daar op een goede manier over praten met zijn 'discipelen'. Niet hakkerig. Niet beschuldigend. Maar voor wat betreft de ouderling zelf eigenlijk wel een beetje schuldverslagen. Want hoe komt dat allemaal? "Wat gaat er van mijzelf eigenlijk nog uit? "

Emotionaliteit

Kennis was niet nodig, vonden er een paar. Als je maar geloofde, kwam dat andere vanzelf wel. De ouderling antwoordde dat het wezen van het geloof bestaat in kennis, toestemmen en vertrouwen. En dat kennis wel degelijk nodig was.

Hij waarschuwde ervoor dat het geloof van velen vandaag niet veel meer voorstelt dan een stukje religieuze emotionaliteit. Een vaag vertrouwen dat voortkomt uit de ingeschapen Godskennis en uit de algemene goedheid Gods. Maar kan dat de hitte van de beproeving doorstaan?

Neen, van een teveel aan missionair élan of apostolische drijving kon niemand de catechisanten verdenken. De een vond getuigenis niet nodig. De ander overschatte zijn eigen kennis.

Het valt soms mee

Koesterde hij hoop, toen hij weg ging, de ouderling? Als u het hem gevraagd had, had hij "neen" gezegd. En toen hij 's avonds de knieën boog, waren zijn gedachten bij Psalm 22: "Het zaad zal Hem dienen". "Heere, het is totaal verzondigd. Bij ons is de dood. Maar wat zult Gij dan met Uw grote Naam doen? " En bij Psalm 84: "Zelfs vindt de mus een huis, en de zwaluw een nest voor zich, waar zij haar jongen legt, bij Uw altaren". "Heere, dat is de plaats van de verzoening; maak levend, onverdiend".

Toen kwam de brief. Door een aantal jongeren onderschreven. Een mooier verjaardagscadeau had de ambtsdrager zich niet kunnen bedenken. "Achteraf moeten wij toegeven dat het inderdaad goed is om parate kennis te hebben en dat het feit dat we de lessen weinig gemaakt en geleerd hebben, voortkwam uit een stuk gemakzucht. Wij hopen ons leven te beteren en bedanken u voor de bewogen manier van catechiseren".

Er is hoop. Het valt soms ook nog mee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen