Blijdschap ná droefenis

De discipelen dan werden verblijd, als zij den Heere zagen " Johannes 20: 20b.

Blijdschap komt na veel smarten, allen oprechten harten, zingt de dichter van Psalm 97 (berijm. Datheen). Zo was het ook bij de discipelen, die uit vreze voor de Joden achter gesloten deuren zaten, op de avond van de eerste dag der week, na de dood en begraving des Heeren. Van Hem, Die in hun hart en leven de grootste plaats ingenomen had, om Wiens wil zij alles hadden verlaten en Hem waren gevolgd. Daarom was ook hun droefheid zo groot bij Zijn heengaan, omdat zij in Hem niet véél, maar alles verloren hadden. Hij toch was het Leven van hun leven geworden! Door droefheid overmand en in banden van redenering en ongeloof gevangen, hadden zij zelfs geen blijdschap kunnen verkrijgen door de boodschappen der vrouwen. Zij waren er veeleer door ontsteld geworden, zoals de Emmaüsgangers tot de Heere zeiden (Lukas 24: 20). Is deze houding goed te keuren? O neen, want de discipelen hadden immers van de Heere Zelf herhaaldelijk vernomen, dat Hij moest lijden en sterven en ten derde dage opstaan en bovendien waren de boodschappers geen onbetrouwbare mensen geweest maar vrouwen die evenzeer bedroefd waren geweest als zij. Maar is zij te verstaan? Door velen niet, die nog nimmer een gemis in hun leven gekend hebben en wel over Jezus praten, doch nimmer alles (innerlijk en geestelijk) hebben verlaten, om Jezus te volgen, hetgeen ook uiterlijk in het leven wel openbaar komt in het vasthouden aan de wereld en hetgeen God mishaagt. Volgen van Jezus is mèt het hart en zichtbaar in de wandel! Maar als Hij dan nimmer in het hart, verslagen in een levende droefheid over zonde en Godsgemis, geopenbaard is, nimmer wezenlijk dierbaar geworden als de hóóp ener ellendige, die nergens anders hulp en heil kon vinden, dan kan ook de wezenlijke droefheid der discipelen niet verstaan worden.

Er is een zien op Hem geweest als de van de Vader Gezondene, een toevlucht nemen en nawandelen van Hem. Een horen van Hem, die door Geest en Woord Zich in het hart verklaart, waardoor verwachting is geboren.

Maar geen rechte verwachting, omdat de rechte kennis nog gemist werd. Zij wilden wel zó met Hem blijven, om met Hem tot heerlijkheid te komen, als Zijn discipelen, die toch maar alles verlaten hadden. Hem lief hadden en wel bereid waren om met en voor Hem te strijden en desnoods ook te lijden!

Ze hadden geen rechte kennis van Gods recht en wet, evenmin van de diepte der verlorenheid, hun doemen vloekwaardigheid en hun Gode vijandige natuur, óók niet van de noodzakelijkheid van de offerande van Christus tot de dood. Die droefheid, dat niet geloven van de boodschap der opstanding, vloeide voort uit het vergaan hunner verwachtingen, uit het onbegrepene van

Gods wegen! Daarbij de schudding en zifting van de satan, die in donkere nachten de flakkerende vlam des geloofs zoekt uit te blussen. Doch: "Ik heb voor u gebeden". Dat geldt geheel de kerk, die niet vreemd is aan de droefheid van de discipelen, aan hun vergane verwachting, aan de blindheid t.o.v. Gods handelen en het omver vallen met zichzelf. Wie zal dan zulke verslagen harten oprichten? Dan mag er bij ogenblikken hoop zijn als anderen spreken van het wederkomen in heerlijkheid der overwinning van Hem, die hun ziel lief heeft, zij zinken weer néér! Zij gaan even uit om te onderzoeken "maar Hem zagen zij niet”.

Hij alleen kan hun weeklacht en geschrei veranderen in een blijde rei! Hij doet het ook, want "Hij is zo getrouw als sterk, Hij zal Zijn werk, aan hen volenden". Kan niemand anders de banden breken, de vrees en droefheid wegnemen. Hij wel! Door Zijn openbaring en Woord!

Hij heeft de boeien van satan en zonde en dood, waarin Zijn ganse Kerk gebonden was, op Golgotha verbroken, toen Hij de pers alléén moest treden. Hij zal het ook doen in het leven van Zijn discipelen persoonlijk! Omdat het Zijn discipelen zijn, Hem van Zijn Vader gegeven om te verlossen. Met welk een liefde gaf Hij Zich in kruislijden en dood, opdat God Zijn eer en Zijn beminden zou terugontvangen. Wat Hij niet geroofd had heeft Hij wedergegeven. Maar dan haast Hij Zich ook als de meerdere Jozef om Zich aan Zijn broederen bekend te maken. "Ik leef en heb de sleutels van hel en dood". Het gevolg is: "En gij zult leven". Wandelen in het vrolijk levenslicht. Hij vervult altoos Zijn Woord. Had Hij niet gezegd: "Gij zult bedroefd zijn, maar uw droefheid zal tot blijdschap worden" Johannes 16: 20, "en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen" (vers 22). Wonderlijke, zielvervullende blijdschap, na diepe bedroefdheid. Nooit hadden zij de Heere zó aanschouwd, ontmoet als nu, in heerlijkheid, als Overwinnaar van satan, zonde en dood. Neen, dat was niet voor een deel aan hen toe te schrijven, omdat zij met Hem in gevangenis en dood waren gegaan, integendeel: zij hadden Hem allen verlaten. Het was alléén Zijn werk. Dat is het hoogste hunner blijdschap. Hij is waarlijk de Christus, de Zoon Gods, Die in de wereld komen zou. Dat hadden zij voorheen wel eens beleden, maar nooit zo verstaan als nu. Hij is de volkomen Zaligmaker, de Bevrijder uit alle banden, de Weg tot Gods gemeenschap, de Waarheid en het Leven. Nu alles is voldaan, nu zal ook niemand hun blijdschap meer kunnen wegnemen. Al komen er verstoringen, zolang zij nog in het vlees zijn. Hij laat niet varen het werk, dat Zijn hand begon. Hij houdt de ganse Kerk vast in Zijn doorboorde handen en zal ze eenmaal voeren in de eeuwige blijdschap, de storeloze zaligheid, in de onmiddellijke gemeenschap met God.

Is dat uw verwachting door genade? Dan moet er een hartelijke zieledroefheid in uw leven gekend zijn, vanwege het Godsgemis door zonde en schuld! Als nóg de begeerlijkhe­ den der ogen en des vleses en de grootsheid des levens en ijdelheden uw blijdschap zijn, vrees dan dat een eeuwig wenen uw deel zal zijn. Tenzij er een bekering, een verlaten van uw zondewegen komt. Daarop mag in deze tijd wel sterk de nadruk vallen, op de bekering. Dat is een zaak, die zichtbaar wordt! Wie een vriend der wereld wil zijn, wordt een vijand Gods gesteld. Bedrieg toch uw zielen niet! Alle spreken van hoop en blijdschap mist grond als niet de ware droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid vooraf gaat. En die enige kennis van Christus mochten ontvangen, kennen het nawandelen, de verwachtingen, maar ook de teleurstellingen. Niet omdat Gods Woord geen waarheid is, maar omdat u zo blind en verkeerd werkzaam bent. God werkt aan op Zijn eer, in Zijn Christus, Die leed en stierf en opstond uit de doden. Hij is de enige grond en dat wordt Hij, als uw en mijn gronden wegzakken.

De ware blijdschap is alleen door en in Hem, de Levende, Die Zich openbaart door Geest en Woord, opdat ter dood bedroefden, wier verwachting vergaan is, leven mogen en blijde zijn. Waarin alle roem in zichzelf is uitgesloten om te roemen in vrije gunst, in Gods werk alléén, waaraan Hij trouw blijft:

Gij zalft mijn hoofd; Gij doet mijn blijdschap groeien. En van Uw heil mijn beker overvloeien. Het zalig goed, mij door Uw gunst gegeven,

Verlaat mij niet, maar volgt mij al mijn leven; Zodat ik in het heilig huis des Heeren, Een lange reeks van dagen, blijf verkeren ".

Ridderkerk,

ds. J. Baaijens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen