Lezers vragen

Mevr. C. te W. begrijpt niet waarom iemand bij overkomst uit een ander kerkverband belijdenis moet doen voor de kerkenraad. Is dit niet in strijd met de eenmaal afgelegde openbare belijdenis? Belijdenis doe je toch maar één keer?

Deze vraag wordt nogal eens gesteld Zij heeft alles te maken met het noodzakelijke toezicht door de kerkenraad op leer en leven. Op belijdenis en wandel van de leden der gemeente. Degenen die zich vanuit een andere gemeente van hetzelfde kerkverband vestigen, brengen een attestatie mee die afgegeven is door de kerkenraad van de gemeente die verlaten werd. Zo'n attestatie is een getuigschrift waarin een verklaring wordt gegeven van leer en wandel van de betrokkene. Op grond van deze attestatie kan de nieuwe kerkenraad het lid dat uit de zustergemeente komt, als lidmaat van eigen gemeente opnemen. Deze toelating vloeit voort uit het kerkverband. De daarbij behorende gemeenten hebben dezelfde belijdenis aanvaard en leven naar dezelfde kerkorde.

Echter: iemand die overgaat naar een ander kerkverband kan geen attestatie ontvangen. Dit lid ontvangt op zijn verzoek een bewijs van lidmaatschap, met daarop de vermelding van de gegevens van doop, afgelegde belijdenis en eventuele kerkelijke huwelijksbevestiging. Attestaties kunnen wél afgegeven worden bij het overgaan naar een ander kerkverband, indien daarmee een kerkelijke correspondentie is. Dit behelst o.a. de wederzijdse erkenning van elkaars attestaties. In zo'n geval wordt dus ook geen belijdenis voor de kerkenraad afgelegd.

Het opnieuw uitspreken van de belijdenis is niet iets nieuws. In de provincie Groningen werd in de kerkenordening van 1595 bepaald dat zij die van elders waren ingekomen en reeds daar tot de kerk behoorden, toch hun geloofsbelijdenis voor de hele gemeente opnieuw zouden afleggen. Dr. F.L. Bos schrijft in zijn boek De orde der kerk: 'In het algemeen geldt voor de aanvaarding van leden uit andere kerkformaties de volgende regel: niemand worde als lid erkend, dan nadat:

1. de kerkenraad zich verzekerd hebbe van zijn instemming met de gereformeerde belijdenis en van zijn christelijke levenswandel; en 2. door hem verklaard is, dat hij onze diensten (ambten) erkent en zich met ons schaart onder de Dordtse kerkenordening. Over hen, die hieraan nog niet voldaan hebben, kan door de kerkenraad geen kerkelijke tucht geoefend worden' (Synode Amsterdam 1892).

Het onderzoeken en afnemen van belijdenis door de kerkenraad van hen, die uit een ander kerkverband komen, is dus zeker niet in strijd met de eenmaal afgelegde belijdenis. De kerkenraad is verplicht zich te overtuigen dat geen valse leer in de gemeente wordt ingedragen en de gemeente heeft er recht op die belijdenis te vernemen. Indien de persoon in het andere kerkverband de ware en zaligmakende leer, overeenkomstig de Heilige Schrift was toegedaan, hoeft hij die niet af te zweren, maar voor de kerkenraad die nu over hem gesteld wordt, te herhalen en te bevestigen. Ook bij de bediening van de Heilige Doop wordt in het antwoord op de tweede doopvraag ('bekent') telkens opnieuw openbare belijdenis afgelegd!

De Bijbel spreekt over een 'belijden' dat telkens opnieuw moet worden gedaan. Die eis omvat ons hele leven, in woord en wandel. 'Dit is het Woord des geloofs, hetwelk wij prediken: namelijk, indien gij met uw mond zult belijden de Heere Jezus en met uw hart geloven, dat Hem God uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden. Want met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid en met de mond belijdt men ter zaligheid' (Romeinen 10:8b- 10).

Werkendam, ds. M. Karens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen