Als een beest in de valleien

Meditatie

"Gelijk een beest, dat afgaat in de valleien, heeft hun de Geest des MEEREN rust gegeven ". Jesaja 63:14a

We worden door Jesaja gewezen op de wijze en het doel van de leidingen Gods met Zijn volk. En als het dan in dit hoofdstuk gaat over de verlossing van Israël uit het diensthuis, dan mogen we ook denken aan de verlossing uit de macht der zonde van al Gods volk. De geschiedenis van het volk van Israël is immers steeds weer een voorbeeld van de wijze waarop Gods volk geleid wordt: uit het Egypte der zonde door de woestijn des levens naar het beloofde land der rust. En om die leiding weer te geven, gebruikt de Heere vaak beelden uit het natuurlijke leven. Hier is het beeld ontleend aan het herdersleven van de oude volkeren: 'Gelijk een beest, dat afgaa n de valleien'.

Wat moeten we verstaan onder dat 'beest'? De kanttekening zegt: 'Hetzij een paard of een koe'. In vers 13 wordt trouwens ook een paard genoemd. Verder moeten we erop wijzen, dat het grondwoord ook overgezet kan worden met 'vee'. Dan doet dat derhalve denken niet slechts aan één dier, maar aan een gehele kudde. En dan niet een kudde schapen of geiten, want die worden in Gods Woord gewoonlijk aangeduid met kleinvee. Het leiden van zo'n kudde kleinvee was trouwens niet zo moeilijk. Die waren in hun element op de hellingen der heuvels en bergen. Nee, veel moeilijker en bezwaarlijker was het leiden langs zulke wegen van de loggere en zwaardere dieren. Die waren dan vreesachtig en daardoor nogal tegendraads. Ze konden dan heel wat moeilijkheden veroorzaken. Voor die beesten was óp de bergen geen water en voedsel te vinden. Dus ze moesten daarvoor naar de vallei. En de dieren konden ook niet altijd in dezelfde vallei blijven. Als water en voedsel opraakten, moesten ze naar een andere vallei: nu weer omhoog, dan weer omlaag. Langs afgronden en steenachtige massa's. Dat was niet gemakkelijk. Dat vergde veel van de herder. Gelukkig maar dat de goede herder iemand was met hart voor z'n beesten. Hij was waakzaam en geduldig. Hij leidde ze in de vallei. En daar in de vallei komen ze tot rust. Dan wordt de honger gestild en de dorst gelest. En dan hebben ze werkelijk rust!

Welnu, heeft de Heere op deze wijze ook niet het volk van Israël geleid? Wat is de weg van Egypte naar Kanaan voor het volk een moeilijke weg geweest! Ze zijn nog maar net op pad, of ze worden al geconfronteerd met het water van de Rode Zee. Wat hebben ze het daar benauwd gehad. Maar de Heere heeft de weg gewezen: 'Zeg de kinderen Israels, dat ze voorttrekken'. Ze moesten over bergen en door zandwoestijnen. En als ze dan Kanaan naderen, moeten ze weer terug. Wat een rondzwervingen! Dan weer langs de afgrond, dan weer in een vallei. Van Mara tot Elim. Dan weer de woestijn in! En wat is dat volk menigmaal wederspannig geweest. Maar ze wer­ den ook telkens weer beschaamd. Want als hun leider Mozes op z'n knieën ging, liet de Heere Zich weer verbidden! Tenslotte heeft de Heere hen tot rust gebracht in het land van Kanaan. Door de leiding des Geestes! Hebben we hier ook niet een prachtig beeld van Gods volk zelf? Nog steeds moeten ze langs die weg, als de weg van het vee dat afgaat naar de valleien, geleid worden naar de rust. De Heere zoekt hen op in het leven. Hun ogen worden geopend voor het verderf. En zo worden ze uit het Egypte der zonde geleid. Dan worden ze gevoerd door de woestijn van het leven. En de Herder doet Zijn arbeid: waakzaam, geduldig, teer, zorgzaam, waarschuwend. Die kinderen Gods moeten ook getuchtigd worden vanwege hun wederspannigheid en ongeduld. Maar ze mogen ook al wat van die Elims in het leven ervaren. Al is het maar voor een ogenblik. Want hier is het land der ruste niet! Maar straks zullen ze aankomen in de hemelse vallei. Om verzadigd te worden met het Goddelijk Wezen. Want daar rusten de vermoeiden van kracht. Zo mogen de pelgrims aan deze zijde telkenmale ervaren, dat achter ieder Mara een Elim ligt. Een Elim met de twaalf waterfonteinen en de zeventig palmbomen, waar ze weer een ogenblik mogen rusten in het strijdperk van het leven. Een oase in de woestijn. Daar legeren zij zich aan de wateren. Het doet ons denken aan de herderspsalm: 'Hij doet mij nederliggen in grazige weiden; Hij voert mij zachtkens aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel; Hij leidt mij in het spoor der gerechtigheid om Zijns Naams wil' (Psalm 23:2-3). O, wat verkwikkend! Dat hebben ze ook nodig, want straks moeten ze weer verder op reis door de woestijn. Dan wordt het weer moeilijk. Het is hier het land der ruste niet. Ook hier geldt het: 'Zeg de kinderen Israels, dat zij voorttrekken'. En toch: dat volk, dat door genade zijn vreemdelingschap hier beneden leert kennen en beleven, gaat een goede toekomst tegemoet. Als ze eenmaal de woestijn achter zich gelaten hebben en als ze de doodsjordaan doorgegaan zijn, dan zullen ze de zalige gewesten van dat hemelse Kanaan, van dat Elim hier boven, binnentreden. Daar mogen ze de pelgrimsstaf neerleggen. En daar zal nooit meer een Mara zijn.

's-Gravenpolder, ds. J. Schipper

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen