Adventsverwachting

En Zijn Zoon uit de hemelen te verwachten 1 Thessalonicenzen 1:1 Oa

Elk jaar, vier weken voor Kerst, worden vanuit de Bijbel de lijnen getrokken naar de geboorte van de Heere Jezus in Bethlehem. In de prediking wordt er bij stil gestaan dat de komst van de Heere Jezus al lang van te voren was aangekondigd. Alles zag uit naar de vervulling van de belofte. Dit uitzien naar de komst van Christus noemen wij 'advents-verwachting'.

Nu behoort er ook zo; n uitzien te zijn naar de tweede komst, de wederkomst van Christus. De christenen uit de begintijd van het Nieuwe Testament waren mensen die daar sterk bij leefden.

In Thessalonica waren er veel van zulke mensen. Paulus kon van hen schrijven: 'En hoe gij tot God bekeerd zijt van de afgoden, om de levende God te dienen. En Zijn Zoon uit de hemelen te verwachten'.

Wat een getuigenis! Wat een wonder dat dit van hen geschreven kon worden. Door Gods genade hebben ze zich afgekeerd van de afgoden en toegekeerd tot God en... verwachten ze de Heere Jezus.

Het zijn adventskinderen geworden. Ze zien uit naar de wederkomst van Christus, hun Zaligmaker. Hij is van de doden opgestaan. Hij is naar de hemel opgevaren. Ook beloofde Hij weder te komen om al Zijn kinderen tot Zich te nemen, opdat zij ook zullen zijn waar Hij is.

Kijk, daar zagen ze nu naar uit. Ze zagen uit naar die grote dag, om ten volle te genieten de belofte Gods in Christus Jezus. De christelijke kerk in Thessalonica was een Maranatha-kerk, ze leefden in het biddend uitzien: 'Kom, Heere Jezus, kom haastiglijk'. En zo hoort het ook!

Wat zouden we moeten denken van een bruid die niet naar haar bruidegom verlangt? En wat zeiden ze in de tweede wereldoorlog van een vaderlander die niet uitkeek naar de terugkomst van hare majesteit de koningin?

De tot God bekeerden, degenen die zich afgekeerd hebben van de zonde en de afgoden om de levende God te dienen, hebben de Heere Jezus lief gekregen.

Als de bruid van Christus zien ze uit naar Zijn wederkomst. Ja, de echte burger van het Koninkrijk van God is hier beneden niet meer thuis, voelt zich op vijandig grondgebied en leeft bij het gebed 'Uw Koninkrijk kome'; dat is: 'regeer ons alzo door Uw Woord en Geest, dat wij ons hoe langer hoe meer aan U onderwerpen; bewaar en vermeerder Uw Kerk; verstoor de werken des duivels en alle geweld dat zich tegen U verheft, mitsgaders alle boze raadslagen, die tegen Uw heilig Woord bedacht worden; totdat de volkomenheid Uws Rijks kome, waarin Gij alles zult zijn in allen' (H.Cat. antw. 123). Bidden wij van harte mee? Leeft deze adventsverwachting ook in ons hart? Het is waar dat Paulus de Thessalonicensen moest vermanen omdat ze overspannen waren in hun verwachting van Christus' wederkomst. Ze stopten met werken, ze verwaarloosden hun roeping in de wereld. Daarom moest hij hen schrijven: 'dat gij u benaarstigt uw eigen dingen te doen, en te werken met uw eigen handen gelijk wij u bevolen hebben'.

Bij ons is wellicht het tegenovergestelde het geval. Waren zij overspannen in hun uitzien naar Christus' komst op de wolken, wij zijn vaak te ontspannen met betrekking tot Christus' tweede komst. Zij waren wat overgeestelijk, zijn wij niet vaak ongeestelijk? Voor ons is het 'Zijn Zoon uit de hemel verwachten' vaak meer dogma dan levende werkelijkheid. We hangen zo aan de dingen van het hier en het nu. We zijn zo aardsgezind.

Christus' wederkomst is echter een onomkeerbaar feit. Hij zal komen! Hij is al onderweg om te komen! Vindt dit weerklank in onze harten? We hebben allemaal dezelfde genade nodig als de mensen tot wie Paulus hier schrijft. De genade die ons bekeert van de afgoden tot het dienen van de levende God. Dan komen we los van de wereld en van onszelf. Dan kunnen we om de grote vraag niet langer meer heen, hoe zal ik zonder verschrikken voor God kunnen verschijnen? Ben ik bereid? Hoe zal ik het maken als Hij komt om de aarde te richten, de wereld in gerechtigheid? Deze vragen gaan het vernieuwde hart met vrees vervullen. Wat een bange worstelingen brengt het met zich mee te bedenken eeuwig God te moeten missen. Want hoe zal ik de toekomende toorn kunnen ontvlieden? Daarom: 'Heere, behoud mij'! Wat een wonder als Christus Zich te midden van onze nood bekend wil maken. Ons bij de hand grijpt, ons Zijn gewilligheid en genoegzaamheid toont tot zaligheid van zondaren. Dan wordt Zijn eerste komst in de wereld voor ons de zaligheid. In Hem opent zich de weg tot God en tot het eeuwige leven. Mag u, mag jij van het wonder weten: 'Die in de nood mijn Redder is geweest'? Richt het hoofd dan op! 'Want Hij Die komt is Dezelfde, Die Zich tevoren om mijnentwil voor Gods gericht gesteld en al de vloek van mij weggenomen heeft' (H.Cat. antw. 52). Gods kinderen zien niet uit naar een onbekende, maar naar een Bekende. Geen onbeminde, maar een Beminde. Ze zien uit naar Jezus, Hij is hen dierbaar en gepast geworden. Kennen we Hem? Verwachten we Hem? Allen die met Simeon op Zijn zaligheid wachten, hebben niets te vrezen. Te erg om aan te denken zal het echter zijn voor allen die de Heere Jezus door ongeloof en onbekeerlijkheid verworpen hebben. Wat een vreselijke dag zal Zijn komst voor dezulken zijn. Zoek daarom de genade van de bekering en bidt: 'Heere, leer mij U dienen en Uw Zoon verwachten'.

Woerden,

ds. W Harinck

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen