Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Christus'omgang met Zijn bruid

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Christus'omgang met Zijn bruid

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Lessen uit de kerkgeschiedenis

De Koning van de Kerk is nooit zonder onderdanen geweest en Hij zal nooit zonder onderdanen zijn. Diliwijls wordt door protestanten gedacht dat de Middeleeuwen geestelijk zo donker waren, dat er geen Godsvreze te vinden was. Die gedachte waren onze reformatoren niet toegedaan en ook wij moeten weten dat er toen, te midden van allerlei dwalingen toch godvruchtige mensen waren, die voor anderen tot zegen waren en door hun werken ook nu nog tot een zegen mogen zijn.

Bernard van Clairvaux, door Calvijn en anderen vaak geciteerd als 'Bernardus', mocht in de twaalfde eeuw in Europa het licht van het Evangelie soms helder doen schijnen. Op negentienjarige leeftijd wist hij als jong edelman zijn vrienden, een dertigtal jonge ridders, ervan te overtuigen dat ze hun leven niet beter konden besteden dan in de dienst van God. Voor hen betekende dat toen de gang naar een klooster. Het dal waarin dit gesticht werd, was tot dan toe onveilig gemaakt door een roversbende, maar het kreeg door de positieve invloed van dit klooster de naam, die de stichter ook meekreeg: 'Clairvaux', dat is: 'Lichtdal'.

Zowel de prediking als het leven - wat erg als dit niet samengaat! - van Bernard heeft veel invloed gehad op tijdgenoten. Men heeft hem wel in een hoog kerkelijk ambt willen aanstellen, maar hij wilde dit niet en bleef liever als abt van zijn klooster mediterend over zijn Bijbel, te mid-den van de vogels en bloemen. Niet dat hij zich opsloot en de wereld ontvluchtte, want koningen, keizers en pausen vroegen naar zijn raad.

Als kind van zijn tijd heeft hij zich helaas opgesteld achter het houden van kruistochten. De paus vroeg hem de mensen op te wekken tot de tweede kruistocht, om de Mohammedanen te verhinderen Jeruzalem te veroveren. Dit is op een mislukking uitgelopen. Bernardus heeft de wil van de paus hier teveel vereenzelvigd met de wil van God; zo zien we dat Gods knechten dikwijls hun fouten hebben, opdat we ze niet heilig zullen verklaren. Dat heeft Rome wel gedaan en wie kent nu nog niet de naam van de 'St. Bernardshond'?

Beter is het aandacht te geven aan een blijvende erfenis die hij na mocht laten In zijn rijke geschriften. Hij schreef een boek over de zelfbeschouwing: De Consideratione. Ook in andere werken toonde hij de noodzaak te kennen dat Gods waarheid bevindelijk gekend moet worden. De verborgen omgang met God door de gemeenschap met Christus was voor hem het hoogste goed. Dat blijkt ook in de 86 preken die hij over het Hooglied heeft nagelaten.

Bernardus was weliswaar geen reformator en zijn verering van kerk en paus ging veel te ver. Ook de wijze van Schriftuitleg was nog niet die van de Reformatie. Toch heeft de wijze waarop hij schreef over een doorleefd geloof onze hartelijke instemming. Ook toonde hij het genadekarakter van het Evangelie goed te kennen. 'Wat gij aan de verdienste toeschrijft, wordt aan de genade onttrokken, ' schreef hij eens.

Tot slot een stukje uit een preek van Bernardus, met een boodschap die nog beleving mag zijn:

"Eens deed de Heere of Hij verder wilde gaan, om aan Zijn discipelen de bede te ontlokken: Blijf met ons, want het is bij de avond. Op gelijke wijze handelt Hij nu nog met de gelovige ziel. Hij gaat voorbij om teruggehouden. Hij verwijdert Zich om teruggeroepen te worden. Want het eeuwige Woord is niet altijd onherroepelijk in ons; Het gaat en komt weder naar welgevallen; Het scheidt van ons in Zijn wijsheid en keert terug naar Zijn liefde.Zijn komen tot ons is vol geheimenis en wonderlijk. Men voelt dat Het nabij is. Men herinnert zich dat het eenmaal nabij was. Soms ondervindt en verneemt men Zijn nadering vooruit, maar nooit kan men het ogenblik wanneer Het In ons komt en van ons heengaat bepalen."

Goes,

ds.C.J.Meeuse

Dit artikel werd u aangeboden door: De Saambinder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 maart 2008

De Saambinder | 16 Pagina's

Christus'omgang met Zijn bruid

Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 maart 2008

De Saambinder | 16 Pagina's