Een Goddelijke oproep tot bekering

MEDITATIE

Bekeert u, gij afkerige kinderen, spreekt de HEERE, want Ik heb u getrouwd. leremia 3:14a

Jeremia leefde in een bange tijd. Het volk zonk weg in goddeloosheid en wilde ondanks alle vermaningen en roepstemmen niet horen. Velen namen de boodschap van de profeet niet serieus.

Het zou wel meevallen. Zij waren immers het uitverkoren volk en leefden in het land dat God reeds aan hun voorvader Abraham had beloofd. Zo maakte het volk zich rijp voor het oordeel van de ballingschap. Wee die geen acht slaat op de Woorden Gods. Het is tot grote, ja eeuwige schade. Maar hoe groot is Gods geduld en lankmoedigheid. Nog eens klinkt het: Bekeert u, gij afkerige kinderen. Wat bekering is, lezen we in het voorgaande vers: 'Alleen ken uw ongerechtigheid dat gij tegen de HEERE uw God hebt overtreden (...)en zijt Mijner stem niet gehoorzaam geweest'. Bekering is van harte schuld belijden, buigen voor de Heere, de zonde niet langer bedekt houden, zichzelf voor God schuldig verklaren. Bekeert u, zo roept de Heere Zijn schuldige volk toe. En die

oproep is te meer aangrijpend als we lezen hoe de Heere luda noemt: Gij afkerige kinderen. De Heere zegt niet: gij, ellendige overtreders van Mijn geboden, goddelozen, dwaze weglopers van Mij, verwoesters van je eigen ziel, maar afkerige kinderen. Wie bedoelt de Heere hier? Met deze benaming worden in de Schrift vaak Gods kinderen, de bekeerden, de wedergeborenen aangeduid. Zij, die getrokken zijn uit de macht der duisternis en gebracht tot Zijn wonderbaar licht. Zij, in wier leven de Heere genade heeft willen verheerlijken. Maar, Gods kinderen kunnen wel gestraft worden, maar niet verloren gaan. De roeping en verkiezing Gods zijn onberouwelijk. Die Hij vastgrijpt, laat Hij nooit meer los. Nee, er is geen afval der heiligen. In dit tekstwoord

worden niet in de eerste plaats de wedergeborenen bedoeld, maar zij die door de besnijdenis, het verbondsteken, afgezonderd zijn van de andere volken. Zij met vwe Hij Zijn Verbond heeft opgericht en aan wie Hij Zijn wetten en inzettingen gaf op de Sinaï. Er was tussen de Heere en het volk een uiterlijke verbondsbetrekking. Hoe goed had Hij voor hen gezorgd. Door een machtige hand was het uit Egypte verlost en door de woestijn geleid naar Kanaan. Zo wilde Hij met geen ander volk handelen. Maar dit volk heeft zich innerlijk en uiterlijk van Hem afgewend. Bij de verbondssluiting sprak het: 'Al wat Gij gesproken hebt, zullen wij doen'. Maar het heeft zich afgekeerd van de Heere en ze zijn andere goden gaan dienen. En ondanks dat hierdoor de toorn des Heeren was opgewekt, klonk nog de boodschap: Bekeert u gij afkerige kinderen, want Ik heb u getrouwd. De Heere herinnert aan die bijzondere gebeurtenis in de woestijn. Daar heeft de Heere met Israël a.h.w. een huwelijksverbond gesloten. In een huwelijk gaat het om liefde en trouw. De Heere kan zeggen: Ben Ik niet de Getrouwe, de Onveranderlijke geweest? Heb Ik Mijn Verbond gebroken? Nee, maar gij, o Mijn volk, hebt dat gedaan. Gij hebt Mij met de weldaden en zegeningen in het aangezicht geslagen. Gij hebt het land ontheiligd en overspel bedreven met de afgoden van hout en steen. En toch, ondanks dat zeer ernstige liefdesverwijt, klinkt het nog van de hemel: Bekeert u, gij afkerige kinderen, want Ik heb u getrouwd en Ik zal u aannemen, één uit een stad en twee uit een geslacht en zal u brengen te Sion. Vanwege dat huwelijksverbond heeft de Heere recht op Israël en Juda (kanttekeningen). Wie is aan deze God gelijk? Hij zoekt die Hem niet zoekt en keert Zich tot die zich van Hem afkeert. Nog lokt en nodigt Hij. Psalm 103 zingt: Hij is het Die ons Zijne vriendschap biedt. In ons tekstwoord schittert niet alleen de lankmoedigheid, maar ook de genade Gods. De Heere rekent anders dan wij. Hij spreekt over één of twee. Het zijn getallen die ons weinig zeggen. Wij spreken liever over het grote aantal. Wat opzien baart, spreekt ons aan. Maar de Heere zegt: Bekeert u en ik zal u aannemen, al bent u de enige in een stad, al bent u de enige man, vrouw, jongere die zucht in dat vreemde land. Al zijn er maar twee uit een heel geslacht. Bij Mij zijn ze welkom. Ik zet Mijn hart voor zo één open en zal zwijgen in Mijn liefde. Ik zal u aannemen hoe vuil, walgelijk, schuldig, ellendig u ook bent. Aannemen d.i. Mijn liefde doen ervaren. Het gaat in Mijn Koninkrijk om persoonlijke genade. Dan zal Ik aan die wederkerende Mijn genade en liefde openbaren. De waarde van één ziel woog Christus zo zwaar dat Hij er voor naar de delen van Tyrus en Sidon reisde om de Kananese vrouw aan Zijn voeten te brengen. Nee, Hij ziet ze niet over het hoofd die met hun zonden en ellenden in de eenzaamheid tot God zuchten en Hem smeken om genade en ontferming. Hij zal ze brengen te Sion. Let u op het woord Sion. Dat is de plaats waar de tempel staat en de dienst der verzoening plaatsvindt. Sion d.i. in nieuwtestamentisch licht: aan Mijn voeten. Sion wijst op de gemeenschap met de Heere. Eens zal deze profetie ten volle vervuld zijn. In het nieuwe Jeruzalem is geen zonde meer. Daar is geen bekering meer nodig. Dan is de ballingschap, o Kerk van Christus, ten einde. Dan zal de Heere niet meer over ons hoeven klagen en wij onszelf niet meer hoeven aanklagen. Dan zal het eeuwig dankdag zijn. En de ware dank is verwondering en aanbidding. Mijn God, U zal ik eeuwig loven, omdat Gij het hebt gedaan.

Alblasserdam,

ds. B. van der Heiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen