Als het Pasen wordt

Ons Troostboek
Pasen is het hart van alle heilsfeiten. Het is méér dan Goede Vrijdag, volgens Romeinen 8 vers 34:’ ...Christus is het Die gestorven is; ja wat meer is, Die ook opgewekt is...’ Men zegt dat het in sommige oosterse kerken gebruikelijk is dat christenen elkaar op het Paasfeest begroeten met de woorden: ‘De Heere is waarlijk opgestaan!’ Daar zouden we nog wat van kunnen leren, hoewel ook deze dingen natuurlijk een dode vorm kunnen worden. De ontzaglijk ingrijpende betekenis van Pasen wordt heel kort en eenvoudig samengevat door onze oude Heidelbergse Catechismus in Zondag 17. Daar lezen we: ‘Wat nut ons de opstanding van Christus?’ Het antwoord luidt: ‘Ten eerste heeft Hij door Zijn opstanding de dood overwonnen, opdat Hij ons de gerechtigheid, die Hij door Zijn dood ons verworven had, kon deelachtig maken. Ten andere worden ook wij door Zijn kracht opgewekt tot een nieuw leven. Ten derde is ons de opstanding van Christus een zeker pand onzer zalige opstanding’. Als we het goed lezen, zeggen Ursinus en Olevianus hier dat de opstanding van Christus de bron is van de rechtvaardigmaking, van de levendmaking, van de heiligmaking en van de heerlijkmaking!

Een ongeoorloofde vraag?
Als Pasen van zo grote betekenis is, dan mag de vraag wel rijzen of we ooit iets van de waarde van dit heilsfeit hebben verstaan voor eigen hart en leven. Misschien mag ik het zó zeggen: Is het wel eens Pasen voor mij geworden? Soms protesteren mensen als deze vraag wordt gesteld. Het hoeft helemaal geen Pasen te worden, zeggen zij. Het is Pasen geweest en dat gebeurt niet weer. Een mens behoeft de heilsfeiten (Kerstfeest, Goede Vrijdag, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren) helemaal niet te beleven. Dat kán zelfs niet eens. Die gebeurtenissen hebben eeuwen geleden plaatsgevonden en ze herhalen zich niet. Het enige wat wij moeten doen is leven uit het geloof in deze wonderen.

Eenzelfde orde
Wat zullen we daarop zeggen? Het is waar dat de heilsfeiten unieke gebeurtenissen zijn geweest en dat zij zich niet herhalen. Dat te willen is niet alleen overbodig, het is zelfs zondig. Het is ook waar dat wij de heilsfeiten niet meer ‘beleven’ zoals Gods kinderen ze eeuwen geleden hebben beleefd. Wij zullen niet meer in een zaaltje de Heere Jezus zien eten van vis en honigraten, wij zullen Hem niet meer nastaren terwijl Hij wordt opgenomen op een berg bij Jeruzalem. Dat begrijpt iedereen wel. En toch… laten we toch nooit vergeten dat de vruchten van de heilsfeiten ons persoonlijk moeten worden toegepast. En laten we ook niet vergeten dat de Heere gewoon is in dat toepassen een heilige orde aan te houden. Dat is dezelfde orde die Hij aanhield in de heilsfeiten zelf. Als we het eens wat leerstellig mogen zeggen: er is een heilige lijn, een heilige orde in het werk van God. Die orde is er in het voorwerpelijke (objectieve). Dat is het werk dat Heere voor Zijn kinderen deed, buiten hen en voor hen, in Christus, in Zijn geboorte, leven, lijden en sterven en opstanding. Maar die orde is er ook in het onderwerpelijke (subjectieve). Dat is het werk dat God in Zijn kinderen doet door Zijn Geest, wanneer Hij de door Christus verworven weldaden toepast aan het hart. God stortte Zijn Geest niet uit voordat Christus uit de doden was opgestaan. Zo is het ook niet Zijn weg om de vruchten van Pinksteren toe te passen vóór Hij de vruchten van Pasen heeft toegepast. Nu mag misschien duidelijk zijn wat we bedoelen met de uitdrukking: als het Pasen wordt. Dan wordt de vrúcht van het Paasfeest toegepast aan ons hart. Let wel: iemand kan tijdens een paaspreek tot God worden bekeerd. Maar dan wordt het nog geen Pasen voor hem! Het is Gods gewone weg een mens er eerst buiten te zetten. Wie tijdens een paaspreek door Gods Geest wordt levendgemaakt, zal als een verloren mens de kerk uitgaan. Maar als het Pasen wordt, gebeurt er iets anders. Wat dan?

De lijn van de Schrift
Laten we de lijn van de Schrift vasthouden. Hoe was het gesteld met de discipelen van Christus, toen het Pasen werd? Daar is Gods Woord heel duidelijk over: zij verkeerden in grote verwarring en zalig worden was onmogelijk voor hen. Of het nu de wenende Maria betreft bij het graf die meende dat men haar Heere had weggenomen, of de verslagen Emmaüsgangers die ‘hoopten’ dat het Jezus was Die Israel verlossen zou. Of het nu Simon Petrus was die bitter wenend naar buiten was gegaan na zijn smadelijke verloochening van Christus. Of dat het Thomas was die niet eens de moed meer kon opbrengen de anderen op te zoeken: zij waren verward en verloren!

Welnu, de Heere werkt vandaag niet anders als het voor een mens Pasen mag worden. Zo’n mens is zijn bekering kwijt, zijn bevinding, zijn zaligheid… zijn Zaligmaker! Wég zijn alle oude en vroegere vertroostingen, weg alle uitreddingen uit nood en dood, weg alle zoete gebedsomgang met de Heere, weg de lieflijke onderwijzingen uit het Woord en weg de aangename zangtijd met de Psalmen. Verloren is het, verloren! Maar… ánders verloren dan vroeger. O ja, toen was het óók verloren geweest, toen God hen ontdekte aan hun onbekeerde staat en aan de kloof die door de zonde was geslagen tussen God en hun ziel. Toen was het ook verloren geweest, toen ze moesten sterven en niet konden sterven. Verloren was het geweest toen God hen afsneed van hun werken en het onmogelijk werd om ooit aan de eis van Gods heilig recht te voldoen. Als verlorenen hadden zij toen het hoofd gebogen onder het eisend recht van de levende God. Maar nú! Nu is er iets ánders aan de hand. Nu is er zoveel gebeurd in hun leven dat hen deed hopen dat God een goed werk in hen begonnen had. Nu waren zij geen vreemdelingen meer van Christus, de Leraar ter gerechtigheid. Hun ziel had zich zo hartelijk aan Hem verbonden gevoeld: ‘Heere, tot wie zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens!’ En zie, dat alles is nu kwijt. Alsof het nooit gebeurd was. En nu is het wéér, maar veel vreselijker dan ooit: verloren, verloren!

Doodsschaduw en morgenstond
En als in die nood en dood, in dat afgesneden leven, de Opgestane Zich bekend maakt in het hart en Zijn machtswoord spreekt: ‘Vrede zij ulieden!’ - dán wordt het Pasen. Pasen voor het hart. Dan spreekt Hij Zijn ‘Maria’ tot een vrouw die blind was door haar tranen. Dan droogt Hij de tranen van een schreiende Petrus. Dan laat Hij de harten van Kleopas en zijn vriend branden in hen tijdens de wandeling op de weg, dan spreekt hij zo vriendelijk tot Thomas dat deze zijn handen mag steken in het teken der nagelen… Dan verlicht Hij door Zijn onderwijs het duistere en blinde verstand, zodat wij de Schriften gaan verstaan. Gaan verstaan, ja, in hun spreken van Hém! Dan valt er licht over al wat voor ons vaak zo onbegrijpelijk en onverklaarbaar was. Dan valt er licht over Zijn vroegere onderwijs, over Zijn lijdensgangen, over Zijn sterven en over Zijn verrijzenis. Dan gaan wij verstaan wat wij vroeger maar nooit verstonden. Jezus maakt Zich bekend als de grote Toepasser van alles wat Hij door Zijn sterven had verworven. Ons verwonderde en bevende hart gaat verstaan dat Hij is overgeleverd om onze zonden, maar ook opgewekt om onze rechtvaardigmaking. O zeker, de Geest van Pinksteren is nodig om dit alles vast te maken in de ziel. Maar ontwijfelbaar zeker is het dat zich een grote verandering voltrekt in het leven van een kind van God als de doodsschaduw van Goede Vrijdag moet wijken voor de morgenstond van Pasen. Wat een onvergetelijke tijd dan, als het voor een mensenkind Pasen wordt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen