Biddag in Mizpa

De tijd van de laatste richter Samuël is een donkere periode in Israëls geschiedenis.

Op godsdienstig gebied is er de afgodendienst aan Baäl en Astaroth. Economisch gezien staat het er ook niet rooskleurig voor. Zwaar onderdrukken de Filistijnen het volk. Niet moeilijk om een parallel naar onze tijd en naar ons land te trekken, waar op alle terreinen een teruggang te zien is. Zaken die ons op de biddag - ziende naar de toekomst - zorgen geven.
Toch zien we hier duidelijk dat de Heere boven alle dingen staat. Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God. Hij werkt een omkeer onder het volk. Ze doen de afgoden weg en dienen de HEERE alleen (4). Later zal overigens blijken dat er lang niet bij allen sprake is geweest van een waarachtige bekering. Vervolgens roept Samuël het volk op naar Mizpa, zo’n 12 kilometer ten noorden van Jeruzalem. Daar zal hij voor hen bidden (5). Zo komt het volk bijeen op een bedeen boetedag. Een biddag vol onderwijs. Ook voor ons. Wat kunnen wij eruit leren?
Op deze biddag komt het volk voor God in de schuld. Ze scheppen water en gieten het uit voor de Heere als teken van diep berouw. Het volk vast en men belijdt: ‘Wij hebben tegen de HEERE gezondigd’. Zo richt Samuël het volk en onderwijst hen in de rechte wegen des Heeren (6). De richter benoemt eerlijk de zonden. De vreemde goden moeten weg! Dit is nog de taak van Gods dienaren. Ze moeten aan de hand van Gods heilige geboden de zonden duidelijk en concreet aanwijzen. Verder wijst Samuël op de schuldbelijdenis als de enige weg tot de schuldvergiffenis. Alleen in die weg is heil te verwachten. Vraag op de biddag om deze lage plaats voor God. Of u/jij in de schuld voor God mag komen. Of het werkelijk een dag van boete en berouw mag zijn. Een dag waarop ik persoonlijk de schuldbrief thuis krijg, waarin ik mijn naam ga lezen: ‘zondaar, schuldenaar’. Aan de vergeving van de schuld gaat immers altijd de beleving van de schuld vooraf! Weten we dit uit ondervinding?
Deze biddag wordt een dag van grote nood. De Filistijnen horen van de volksvergadering in Mizpa. De stadsvorsten van de vijf Filistijnse steden mobiliseren zich en trekken op tegen het volk. Als de Israëlieten het horen, vrezen ze zeer (7). In hun nood gaat het volk naar Samuël. Ze vragen om zijn voorbede: ‘Zwijg niet van onzentwege, dat gij niet zoudt roepen tot de HEERE onze God...’ (8). Waar gaan wij heen met de nood van ons leven? Of voelen we die nood niet? Leven we rustig onbekeerd en onvernieuwd verder, van de dankdag naar de biddag en van de biddag weer naar de dankdag? Hoe moet het als komend seizoen ons stervensuur aanbreekt? O, zwijg niet, maar roep tot de Heere! En hoe is het in het leven van Gods kinderen? Is de nood buiten Christus werkelijk nood? Is de nood vaak niet houdbaar? We hebben een Ander, een middelaar, dé Middelaar nodig. Het moet naar Hem toe! Er is voor een verloren zondaar immers alleen veiligheid achter Zijn bloed!
Over dat bloed gaat de richter onderwijs geven. Toen nam Samuël een melklam en hij offerde het geheel den HEERE ten brandoffer... Een melklam is een jong lam dat nog melk drinkt bij de moeder. De priester Samuël neemt het lammetje en slacht het. Vervolgens wordt het dier geheel geofferd. Er blijft niets meer van over. Dan gaat Samuël bidden. Wat is de les? Eerst offeren, dan bidden. De Heere kan alleen het gebed verhoren op grond van het offer. Anders niet. En daarom moet dit onschuldige lam sterven. Dat is de prediking zonder woorden op de biddag in Mizpa. Hebben wij deze les al geleerd? Geen verhoring van mijn gebed zonder offer. Niet mijn ernstig berouw over de zonde, niet mijn hartelijk breken met de zonde of mijn eerlijke belijdenis van de zonde is de grond waarop God verlossing schenken kan. Die grond ligt buiten mij, in het Offer van het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt. Mijn offers schieten tekort. Alleen Christus’ offer is geldig.
En Samuël riep tot den HEERE voor Israël... De richter is voorbidder. Hij staat tussen de Heere en het volk. Zo is Samuël type van de grote Voorbidder, de Heere Jezus Christus. Hij staat tussen Zijn Vader en Zijn doodschuldig volk. Op grond van Zijn eigen offer en bloed pleit Hij voor hen bij de Vader. Van deze Voorbidder zegt Guido de Brès in de Nederlandse Geloofsbelijdenis, artikel 26: ‘Wij geloven dat wij geen toegang hebben tot God, dan alleen door de enige Middelaar en Voorspraak Jezus Christus, de Rechtvaardige (...) anderszins ware ons de toegang gesloten’. Hoe teer verwoordt hij Zijn neerbuigende genade, als hij zegt: ‘Er is niemand, noch in de hemel, noch op de aarde, onder de schepselen, die ons liever heeft dan Jezus Christus’. Hoe indringend klinkt de oproep: ‘Waartoe zouden wij een andere advocaat zoeken, aangezien het God beliefd heeft ons Zijn Zoon tot een Advocaat te geven?’ Geen ware biddag zonder deze Voorbidder! En de HEERE verhoorde hem. Wonderlijke biddag, een dag van schuld, van nood en van hulp. God grijpt in. Hij verschrikt de Filistijnen met een geweldig onweer, zodat ze verslagen worden voor het aangezicht van Israël (10). Dan blijft alleen Gods eer over: Eben-Haëzer, tot hiertoe heeft ons de HEERE geholpen (12). Dan verandert de biddag te Mizpa in een dankdag.

Hij zag van Sion neer,
De woonplaats van Zijn eer,
En hoorde mijn gebeden. (Ps. 3:2)

Alleen vanwege het enige Offerlam, de grote Voorbidder aan de rechterhand van Zijn Vader!

Sommelsdijk, ds. S. Maljaars

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen