De geschiedenis van Titus Klose

Hoewel Klose een kind was van vrome ouders, verkeerde hij toch al in zijn jeugd op de paden der zonde. Zijn ouders hadden hem op een kostschool gedaan, waar de vreze des Heeren niet woonde.

Toen Klose volwassen was, was hij volleerd in het kwade. Hij stond niet in de achterste, maar in de voorste gelederen van het leger des satans. Niet alleen diende hij God niet, maar hij kon het ook niet dulden dat anderen het deden. Titus Klose was in Engeland een vervolger van de kinderen Gods.

Zijn grootste liefhebberij was de bijeenkomsten van de vromen uiteen te jagen en de openbare godsdienstoefeningen in de kerk te verstoren. Klose was berucht en werd gevreesd. Zijn naam was in de verre omtrek tot een spreekwoord geworden.

Op zekere dag maakte hij met enigen van zijn makkers een pleziertochtje op zee. Aan drank en kaarten ontbrak het niet. Aan boord was het een leven alsof de duivel met al zijn trawanten er aanwezig waren. Terwijl dit boze gezelschap druk aan het lachen, spelen, zingen en vloeken was, stak er echter een geweldige storm op. Boven hun hoofd brak een vreselijk onweer los, zodat het ranke vaartuig in de afgrond dreigde weg te zinken. Velen van de aanwezigen, die net nog de Naam des Heeren gehoond en gelasterd hadden, vielen als Jona’s scheepslieden op hun knieën om het lot van hun zielen voor de troon der genade te bepleiten.

Te midden van dit ontzettende tafereel stond Klose op, met een honende glimlach op zijn gelaat: ‘Kom, Jack!’ riep hij, een van zijn verschrikte vrienden bij de arm vattend, ‘schaamt gij u niet? Wilt gij vroom gaan worden om een paar regendruppels en een schot uit de hemelse kanonnen? Hier, neem een hartversterking uit deze fles en ga mee naar de kajuit, daar zullen wij nog een kaartje slaan. Ik speel een spel met u, om de hemel of de hel!’

Verschrikkelijke taal, waarvan de dichter zegt: ‘Hun mond tast zelfs de Hemel aan’.

Verbaasd hoorde de aangesprokene de lichtzinnige taal te midden van de ontzaglijke tekenen van Gods majesteit. Maar, of hij zich nu werkelijk voor Klose schaamde, of dat hij halfdronken was, hij liet zich overhalen. In de kajuit zetten beiden zich aan het kaartspelen.

‘Ik zeg het u, Jack’, riep Klose, terwijl hij de kaarten schudde en zijn stem verhief om het geraas van de storm te overschreeuwen: ‘Zo waar als mijn ziel des duivels is, ik zeg u, als wij hier heelhuids afkomen, dat ik aanstaande zondag de predikant van Stamfoxe een storm zal aanblazen, waarbij deze storm nog maar een ademtocht is. Kom, speel op, gij zijt aan de beurt!’

‘Bij alle boze geesten, Titus’, antwoordde de ander, de kaarten neerleggende, ‘zowaar als wij met dit schip regelrecht in de kaken des doods zeilen, gij maakt het mij toch te erg. Ik dacht dat ik al wat mans was, maar in u is de duivel zelf gevaren. Ik kaart niet meer, wat gij ook zult zeggen, ‘t is nu geen tijd van kaartspelen’.

Na enige uren bedaarde de storm en het boze gezelschap kwam behouden aan wal. ‘Nu, vrienden’, riep Klose, terwijl ze van elkaar afscheid namen, ‘komende zondagmorgen allen te paard voor mijn deur, en dan naar Stamfoxe! Daar zullen wij in de kerk die vrome boel eens uit elkaar jagen!’

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen