Christus voer niet op met lege handen

Toen Christus met gejuich opvoer, nam Hij ook de schuldbrief, die wij schuldig zijn aan Gods rechtvaardigheid, als voldaan met Zich mee onder de buit van Zijn overwinning. ‘Uitgewist hebbende het handschrift, dat tegen ons was.’ Wat was dat handschrift dat tegen ons was anders dan de vloek van de gebroken wet, die wij allen in Adam ondertekend hebben, toen hij zijn toestemming gaf aan het verbond der werken?
De gehele nakomelingschap van Adam, was hierdoor verbonden om onder de toorn en vloek van God voor eeuwig te blijven liggen. Maar Christus heeft dat uit het midden weggenomen en heeft dat aan Zijn kruis genageld. Zo heeft Hij dat handschrift uitgewist. ‘Want Hij heeft ons verlost van de vloek der wet, een vloek geworden zijnde voor ons.’
Nu, onder de zegetekenen van de overwinning van Christus is ook deze uitgewiste schuldbrief! Toen Hij opvoer met gejuich nam Hij ook de gebroken wet met Zich mee, als hersteld, verhoogd en verheerlijkt door Zijn gehoorzaamheid tot de dood. ‘Christus was geworden onder de wet, opdat Hij degenen, die onder de wet waren, verlossen zou.’
Daarom mogen wij veronderstellen, dat toen Christus naar de hemel opvoer, Hij aan Zijn Vader verslag gedaan heeft, dat Hij, volgens Zijn bevel, al de geboden van de wet vervuld had en zo de eer van Zijn rechtvaardigheid, heiligheid en souvereinheid had verdedigd.
O Vader, mocht Hij zeggen, hier is de heilige wet, die door de zonden van velen gebroken was, nu hersteld, ja verhoogd en verheerlijkt! Waarop de Heere verklaart dat Hij lust aan Hem heeft, vanwege Zijn gerechtigheid. En dan komt het gehele gezelschap verlosten met grote stem uitroepen, en zegt: ‘Psalmzingt Gode, psalmzingt; psalmzingt onze Koning, psalmzingt.’ Toen Christus opvoer met gejuich, nam Hij niet alleen de sleutels van de dood, maar ook de sleutels van het huis van David met Zich mee. Dat is een absolute heerschappij, soevereinheid en opperhoofdschap over Zijn Kerk en over alle schepselen omwille van de Kerk. ‘En Ik zal de sleutel Davids op Zijn schouder leggen; en Hij zal opendoen en niemand zal sluiten, en Hij zal sluiten en niemand zal opendoen.’ Deze sleutel was een teken van soevereinheid.
Die sleutel wordt aan een verhoogde Christus toebetrouwd als een juweel of het voornaamste kleinood van Zijn kroon. Daarom moet het een vreselijk kwaad zijn als parlementen of synoden wetten vaststellen, die Zijn autoriteit niet uitdrukken. Zo hebt u enige, van de vele zaken gezien die Christus meenam toen Hij opvoer naar de hemel.

Ebenezer Erskine
1680-1754

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen