De bekering van Muckle Kate (1)

Hij trachtte het gewicht van de eeuwigheid zijn hoorders voor te houden. Zijn prediking was altijd nieuw.
Schatten uit het Woord bracht hij naar voren; indringend en ernstig was zijn aanspraak. Hij sprak met gezag en grote ernst. Eerlijk handelde hij met de zielen, naar dat hij wist dat een ieder nodig had. Zo probeerde hij de aangevochten zielen te vertroosten; de onbekeerden te doen ontwaken. Kortom zijn prediking was met kracht. De dorheid van de schriftgeleerde was hem vreemd. Steeds was het zijn arbeid zijn hoorders te bepalen bij de eeuwige wezenlijkheden.
Jezus Christus, de gekruiste en opgestane Zaligmaker, was de inhoud van zijn prediking. Aan de kant van de mens sneed hij alle hoop op verlossing af, maar aan Gods kant stelde hij de deur der genade ruim open voor de grootste der zondaren. Zondaren nodigde ds. Mackenzie tot het bruiloftsmaal van Koning Jezus en geen rechtvaardigen. “Dwing ze om in te gaan, opdat Mijn huis vol worde”.
De voorbereiding van zijn preken vond plaats in zijn binnenkamer. Menige nacht bracht hij in zijn bidvertrek door; soms worstelende tegen de aanvallen van de verzoeker, op andere tijden “zich verheugend in de hoop der heerlijkheid Gods”. Hij verkeerde veel in de nabijheid van de Troon der genade. De kracht van zijn prediking lag in het verborgen gebed.
Ds. Mackenzie kende zijn schapen en wist wat er onder het volk van Lochcarron leefde. Zo handelde hij eens op een bijzondere wijze met een oude vrouw, die tot de meest goddelozen van het dorp behoorde. Zij had zich aan alle openbare overtredingen van het goddelijk gebod schuldig gemaakt, uitgezonderd moord. Daar zij flink van omvang was, werd zij Muckle Kate genoemd. Zij was lelijk van gedaante en uiterlijk. Ds. Mackenzie noemde haar een vrouw “zonder enige schoonheid in de ogen van God en van de mensen.” Toch was het oog van de predikant op haar gevestigd. Hij had diep medelijden met deze zondares, vanwege haar onsterfelijke ziel die zij had te verliezen voor de eeuwigheid. Al was zij nog zo verhard en oud in de zonden, toch was de genadetijd voor haar nog niet voorbij. Ds. Mackenzie probeerde haar onder het gehoor van het Woord te krijgen, dat alleen wijs kan maken tot zaligheid. Wie weet, mocht zij gevangen worden in het net van het Evangelie. Maar Muckle Kate liet zich zomaar niet vangen. Alle bezoeken en aandrang op haar geweten liepen op niets uit. Toch gaf hij de moed niet op. Hij opperde een plan dat ons wat vreemd in de oren zal klinken. Het was onder de Hooglanders gebruikelijk om voor het vallen van de avond bij elkaar te komen. Dan werden Keltische liederen gezongen; kortom, men wilde op die manier de soms lange avonden breken. De vrouwen brachten dan hun handwerk mee, terwijl de mannen hun schoenen of korven repareerden. Kate was erg op deze gezellige avonden gesteld. Want ondanks haar hoge leeftijd genoot zij nog volop van het ijdele leven. Zo ging zij onbekommerd op weg naar de eeuwigheid; zonder enig gevoel van het Goddelijk oordeel in haar geweten.
Wat is een mens in zijn natuurstaat toch een dwaas! Daar hij de korte tijd van zijn leven doorbrengt in het najagen van eigen begeerlijkheden, zonder zich te bekommeren over zijn eeuwige toekomst. Ds. Mackenzie wist dat Kate altijd op deze gezellige avonden was te vinden. Hij kreeg een idee dat tot een plan rijpte. In versvorm maakte hij een verslag van haar zondige leven, waarin hij vooral haar afschuwelijke daden afschilderde. Ook zorgde hij voor de melodie, waarna hij het lied, dat de levensloop van Muckle Kate bevatte, aan enige personen die deze avonden bezochten, meegaf. Zij zongen het vers in het bijzijn van Kate. En, wat de predikant op geen andere wijze kon bereiken, gebeurde nu in enkele ogenblikken.
De oude vrouw ontving een pijl in haar ziel bij het horen van haar goddeloze daden. Het was een pijl uit de koker van Boven, die in het hart van de zondares neerdaalde. De rust en vrede verdwenen en maakten plaats voor angst en ontzetting, vanwege het gezicht van haar gruwelen, die zij nu in de ware gedaante kreeg te zien.
Nu werd zij werkelijk een zondares.
Voorheen had zij steeds haar mond gewist en opgemerkt: “Ik heb geen ongerechtigheid gewrocht.” Maar nu bracht zij haar tijd in de wildernis van het land van Lochcarron door. Tussen de bergen zocht zij rust, maar zij vond geen. De eens zo verharde Muckle Kate was verslagen in het hart. Het was voor haar geworden: “Verloren, verloren! Voor eeuwig verloren!” Haar leven kwam haar voor de geest en vanwege het gevoel van haar zonden en misdaden weeklaagde zij tussen de heuvels. Zij was een toonbeeld van hopeloosheid. Voor iedereen was er hoop, behalve voor Muckle Kate.

(wordt vervolgd)

Uit: Gelijk de dauw van Hermon, L.J. van Valen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen