Gods weg met Zijn volk

In Psalm 77 verkeert Asaf in grote benauwdheid. Daarbij ervaart hij dat God Zijn goedgunstigheid niet toont, maar Zich verbergt. Dit maakt zijn benauwdheid dubbel, ja ondraaglijk zwaar.
In de eerste tien verzen tekent Asaf hoe hij met zijn nood komt voor Gods aangezicht in de weg van het gebed.
Hij is ontroostbaar en zijn ziel wordt overstelpt. Hij moet terugdenken aan tijden dat het bij hem zo anders was. Toen kon hij zijn ‘snarenspel’ nog laten horen.
Nu is het zo anders. Hij doorzoekt God te begrijpen in deze weg. En terwijl hij zo worstelt, komt in vers 8 bij hem de heftige vraag op : ‘Zal dan de Heere in eeuwigheden verstoten, en voortaan niet meer goedgunstig zijn?’ Deze vraag breidt hij nog uit in vers 9 en eindigt in vers 10 met: ‘Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?’
Hij wil het niet denken, maar hij moet het wel denken als hij in vers 11 zegt: ‘Dit krenkt mij, maar de rechterhand des Allerhoogsten verandert’. Wat kan het toch ver gaan, ook na ontvangen genade. Gods kinderen kunnen niets vasthouden. Als de nood zo hoog stijgt, komen er gedachten boven die ze niet willen, maar die ze niet kunnen onderdrukken. Twijfelen aan één van Gods deugden, is twijfelen aan God Zelf en Hem beschuldigen dat Hij niet is zoals Hij Zich in Zijn Woord openbaart. Asaf doorleeft zijn ongeloof als schuld, want hij houdt God verdacht.
Maar nu is het juist de onveranderlijke Verbondsgod die niet van Asaf afkan en hem in de diepste nood niet om laat komen. Asaf schrijft in vers 12 ‘Ik zal de daden des HEEREN gedenken, ja ik zal gedenken Uw wonderen van oudsher’.
Dit overdenken van het verleden vraagt oefening en is een geloofswerk. Asaf blijft niet steken in het verleden maar mag uit het verleden moed putten voor de nood waarin hij in het heden verkeert. De overdenking van het verleden brengt hem bij Gods wonderen, ja bij Wie de Heere nog is in het heden.
Vanaf vers 15 overdenkt Asaf hoe de Heere Zijn volk heeft geleid uit Egypte, door de Rode Zee en door de woestijn naar het beloofde land. Die hele tocht was een aaneenschakeling van onmogelijkheden en tegelijk een weg van wonderen.
Asaf schept moed. Zo was toen Gods weg met Zijn volk en zo is die weg alle eeuwen door. ‘Uw weg was in de zee, en Uw pad in grote wateren, en Uw voetstappen werden niet bekend’.
Asaf denkt aan de doortocht door de Rode Zee. Het volk, uit Egypte geleid, heeft de zee voor zich, de Egyptenaren achter zich en opzij de hoge bergen. Het loopt totaal vast want er is geen weg meer!
Aan Gods kant loopt het nooit vast, maar de Heere laat het aan de kant van Zijn volk steeds weer vastlopen. In die weg wordt geleerd wie ze gebleven zijn: een tegenstrevend en ongelovig volk dat het de Heere maar niet gewonnen wil geven.
Maar nu staat er in onze tekst een wonder. God leidt zijn volk wel tot de zee maar Hij leidt ze ook in en door de zee. Mozes moet zijn staf uitstrekken en er komt een pad in de zee.
Zo is Gods weg met Zijn volk tot verheerlijking van Zijn almacht die Hij betoont door keer op keer Zijn volk te verlossen. In deze weg gaat de Heere ook temeer leren Wie Hij is in Zijn wijsheid, almacht en trouw. In deze weg krijgt Gods volk ook onderwijs hoe vreselijk en Godonterend ongeloof is en leren ze wachten op God. Zo is deze weg tot beproeving van hun geloof. Gods weg met Zijn volk is de weg van het genadeverbond en daarin leert de Heere de mens dat hij er buiten valt om eigen schuld, maar dat God juist in de weg van het wonder aan Zijn eer komt.
Want de weg in de zee is niet alleen ondoorgrondelijk maar het is ook een weg van liefde en trouw. Daarop wijst vers 21: ‘Gij leiddet Uw volk als een kudde, door de hand van Mozes en Aäron. Wat een lieflijk beeld. De herder bepaalt de route van de kudde, zorgt voor zijn kudde. Zo heeft de Heere Zijn volk niet alleen de wolk- en vuurkolom en het manna gegeven, maar ook geleid door de dienst van Mozes en Aäron.
Mozes is de wetgever en profeet en Aäron de priester. God leidde ze door Zijn Woord, Mozes. De dienst van Aäron spreekt van het Verbond dat gegrond is op het bloed der verzoening. Beiden wijzen heen naar Christus. Hij is de goede Herder, Die Zijn kudde leidt door de woestijn. Maar Hij is ook de goede Herder Die als Borg Zijn leven heeft gegeven voor Zijn schapen.
Hij is afgedaald in de zee van Gods gramschap en Hij moest het pad gaan waar geen pad meer was. Het kostte Hem Zijn leven om voor Zijn volk de vergeving der zonden en het eeuwige leven aan te brengen. Maar Hij heeft door Zijn opstanding voor Zijn volk weer de weg tot God ontsloten.
De weg van Gods volk op aarde is een weg van onmogelijkheden én van wonderen.
Juist in die weg wordt God in Christus verheerlijkt. En het einde van die weg, hoe bestreden ook aan de kant van Zijn volk, ligt vast in Gods onveranderlijke verbondstrouw en eeuwige liefde. Juist door deze weg leren Gods kinderen achteraf roemen in Gods wijsheid, liefde en trouw.

ds. A. Schreuder, Rijssen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen