Anders de deur dicht…

Vlak voordat onze Nederlandse Geloofsbelijdenis uitvoerig gaat spreken over de kerk (NGB 27-32) - zoals die onzichtbaar en zichtbaar blijkt - wordt er uitvoerig uitdrukking gegeven aan haar hoop op het Hoofd der Kerk. In artikel 26 gaat het over ‘de enige voorbidding van Christus’. Dus omdat er een Voorbidder is, daarom alleen is er een kerk. Met haar kenmerken en ambten. De kerk is dus een geloofszaak, is onlosmakelijk verbonden met haar biddende Zaligmaker. Wanneer Hij er niet zou zijn, wanneer Hij niet zou (blijven) bidden, dan is er geen Kerk meer. De band met Hem is een zaak van leven of dood. Deze levensband met de Voorbidder aan ‘s Vaders rechterhand wordt teer omschreven. Als we NGB 26 gaan lezen, valt het begin van dit geloofsgetuigenis op: ‘Wij geloven dat wij geen toegang hebben tot God…’ Hier stoppen we even om u de vraag te stellen: gelooft u dit ook? Gelooft u ook dat de deur naar Boven door ons is dichtgegooid, in het nachtslot. Dat deze deur rechtvaardig dicht is en eeuwig dicht blijft? Maar onze belijdenis vervolgt met:’…dan door de enige Middelaar, Jezus Christus, de Rechtvaardige…’ Beaamt u dit evenzeer van ganser harte? De énige toegang, de énige Weg, de énige Deur. Alles daarbuiten geprobeerd en alles dicht, potdicht! Vervolgens wordt de oorzaak van deze toegang beleden:’… Dewelke hierom mens geworden is, verenigende tezamen de goddelijke en menselijke natuur, opdat wij mensen een toegang zouden hebben tot de Goddelijke Majesteit.’ Hoort u, hoe de beide naturen van de Middelaar de oorzaak vormen tot de geopende toegang tot de hemelse Majesteit? Hoort u hoe de wonderlijke vereniging van de beide naturen de oorzaak vormt van de nadering tot Gods genadetroon? Met daarna nog eens – voor de derde keer eigenlijk:’…anderszins ware ons de toegang gesloten.’ Wanneer dit lééft in het hart zullen we niet zo gemakkelijk vanuit onszelf met onze woorden en waardigheid spreken over: ’Heere, we naderen tot U…’ Het doorleven van de gesloten deur buiten Jezus, zal de schroom veroorzaken. Immers, ’Wie klimt de berg des Heeren op…?’ (Psalm 24). Maar de genadedeur wordt hier opengedaan. Juist voor zulke doodbrakende zondaren, die vrezen verteerd te worden vanwege Gods verdiende toorn. Die niet weten te bidden zoals het behoort, die niets hebben dan alleen zonde, schuld en veroordeling. Aan zulke tobbers worden in dit artikel treffende vragen gesteld. Om uit te lokken, om aan te sporen:

• Hij moet ons door Zijn Majesteit niet verschrikken, want er is toch niemand, noch in de hemel, noch op de aarde… die ons liever heeft dan Jezus Christus?

• Wie zouden we kunnen vinden die ons meer beminde dan Hij, Die Zijn leven voor ons gelaten heeft, ook toen wij nog vijanden waren?

• Wie zouden wij moeten zoeken, Die meer macht en aanzien heeft als Hij, Die gezeten is aan Gods rechterhand?

• Wie zal eerder verhoord worden dan de eigen welbeminde Zoon van God?

• Zeg nu niet, dat u het niet waardig bent … want wat ontbreekt er aan Hém?

• Waartoe zouden wij een andere advocaat zoeken, zonder die ooit te vinden? Want toen God Hem ons gegeven heeft, wist Hij toch wel dat we zondaars waren?

Lees het hele artikel, waarin het hart van de levende kerk klinkt, zelf maar aandachtig na. Hopelijk voelt u zich door deze herderlijke vragen aangesproken. Waar anders heen? Tot Hem alleen…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen