Wit en zwart

Wit

Als de oude apostel op de Nieuw-Testamentische rustdag in zielsvervoering de stem van Zijn Zaligmaker hoort, keert hij zich om. Dan ziet Johannes op Patmos tussen de zeven gouden kandelaren ‘Eén, de Zoon des mensen gelijk zijnde’. De Koning van de Kerk openbaart Zich in Zijn werkingen en eigenschappen. In vers 14a lezen we: ‘En Zijn hoofd en haar was wit gelijk als witte wol, gelijk sneeuw’. De kanttekening schrijft dat hiermee de ‘wijsheid en eeuwigheid’ van Jezus Christus worden afgebeeld. De genoemde verwijsttekst, Daniël 7 vers 9, spreekt onder het beeld van de ‘Oude van dagen’ over de eeuwige God, ‘Wiens kleed wit was als de sneeuw’. Koningen en vorsten droegen vaak een wit kleed. We kunnen denken aan Jozef, die van Farao bekleed werd met ‘fijne, linnen klederen’. Na de veelkleurige rok en het slavenkleed droeg de lievelingszoon van Jakob ook een wit kleed. Hetzelfde lezen we ook van Mórdechai in het Bijbelboek Esther. In de Openbaring aan Johannes wijst het ‘wit’ op Christus’ majesteit en heerlijkheid.
Johannes heeft Zijn Meester mogen ‘zien’ op die onvergetelijke tiende ure, hij heeft op Hem mogen zien toen hij volgeling werd, hij heeft Hem mogen zien aan het vloekhout der schande en na Zijn opstanding. Maar nu mag Hij Zijn Zaligmaker zien, zoals hij Hem nog nooit gezien heeft. Nu ziet Johannes meer dan ooit, Zijn heerlijkheid en Majesteit! Kom, lezer(es), hebt u Hem zo ook weleens gezien in Zijn vlekkeloze Majesteit? En in Zijn dierbaarheid, beminnelijkheid en gewilligheid om een ellendige zondaar zalig te maken?

Zwart

Terecht legt de vraagsteller de vinger bij dat opmerkelijke verschil in ‘kleur’ tussen Openbaring 1 en Hooglied 5. In het laatstgenoemde Bijbelboek lezen we in hoofdstuk 5 vers 10 en 11: ‘Mijn Liefste is blank en rood, Hij draagt de banier boven tienduizend. Zijn hoofd is van het fijnste goud, van het dichtste goud; Zijn haarlokken zijn gekruld, zwart als een raaf’. De bruid uit het Hooglied mag in zielsverrukking aan de dochters van Jeruzalem haar Bruidegom beschrijven. En Zijn haarlokken zijn gekruld (kroes) en zwart!
De kanttekening (51) laat ons weten: ‘Hiermede wordt de schoonheid der jeugd te kennen gegeven, want in die tijden hield men het daarvoor dat zwart haar de jongelingen wel stond en versierde, zijnde een teken van een hete en sterke natuur’.
Geen grijsheid of kaalheid is op Zijn gezegend hoofd te vinden, want dat is een teken van het feit dat wij voorbijgangers zijn. Ook de Christus der Schriften is de Oude van dagen en tegelijkertijd is Hij eeuwig jong. Naar Hebreeën 13 vers 8: ‘Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en in der eeuwigheid’.
Het zal de vragensteller (en alle lezers) wel duidelijk zijn dat in beide Schriftplaatsen over de haarkleur van de Middelaar onder beeldspraak wordt gesproken. De Heere geve dat we de Persoon van Christus bij aan- of voortgang leerden kennen. Dan weet ik geen zaliger plekje dan met de balling Johannes te mogen liggen aan Zijn gezegende voeten, onder Zijn doorboorde Middelaarshand. Of met de bruid, in haar bange zoek- en zwerftocht, toch te mogen spreken: ‘…en al wat aan Hem is, is gans begeerlijk. Zulk een is mijn Liefste, ja zulk een is mijn Vriend…’ (Hooglied 5 vers 16m).

VRAAG?

Heb jij/hebt u ook een vraag? Mogelijke vragen over onderwerpen binnen de doelstelling van De Saambinder kun jij/kunt u mailen naar ds. B. Labee of hem per post toezenden (zie colofon). Er volgt -zo mogelijk- altijd een reactie.
Echter alleen als de redactie het waardevol acht voor de lezers, volgt een antwoord op jouw/uw vraag in een nummer van De Saambinder.
Graag wel wat geduld. Er liggen nog tientallen vragen op een reactie te wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen