Elske waarheen?

Als ik samen met oma ben, vertelt ze veel over mama. Ze zegt dat ik precies op haar lijk.

Het zijn de liefste opa en oma van de hele wereld. Papa vindt het hier ook fijn. En toch is hij soms wel eens stil. Toen papa en ik nog samen waren, mocht ik altijd uit de Bijbel lezen en ik ging op een christelijke school, maar papa zelf geloofde niet in de Heere. Opa en oma wel. Ik ga nu ook met hen mee naar de kerk. Papa niet. Dit is het enige verdrietige wat er nog is.

Elske stopt. Wat heeft ze een eind geschreven! Zomaar opeens weet ze niets meer. Ze doet het dagboek dicht, doet het knipje op slot en stopt het sleuteltje in haar pennenbakje. Ze legt haar dagboek op de boekenplank. Wanneer zal ze er weer in schrijven? Morgen?

Ze kijkt naar buiten en ziet hoe de zon langzaam ondergaat. Wat is het hier mooi! Ze gaat nog een poosje naar beneden, gezellig met oma kletsen en dan zal het zachtjes aan wel bedtijd worden. Zacht zingend loopt Elske de trap af.

Elske en Heleen fietsen over de zonnige dijk. Ze zijn op weg naar het kleine huisje van juffrouw Baan. Elke veertien dagen brengen ze er tien eieren.

‘Wat zal ze nu weer hebben?’ vraagt Heleen lachend. ‘Niks! Als ze nu nog wat heeft, nou, dan weet ik het niet meer. De eieren zijn niet te groot en niet te klein. Het is mooi weer, niet te koud en niet te warm. Het waait niet. We vegen onze schoenen en ik zal niet druk praten’.

Lachend hoort Heleen alles aan. Juffrouw Baan heef t altijd op- en aanmerkingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen