Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

DE GEPROGRAMMEERDE EN TOEKOMSTIGE ANTICHRIST -1-

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

DE GEPROGRAMMEERDE EN TOEKOMSTIGE ANTICHRIST -1-

11 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een contra-reformatorische uitvinding van de Jezuïeten

De laatste jaren horen wij nog al eens gewagen van een toekomstige antichrist die zich de wereldheerschappij zal toeëigenen. Deze zienswijze heeft zich vooral laten gelden naarmate de opvatting dat de antichristelijke macht inzonderheid vertegenwoordigd werd door Rome, werd losgelaten. De onderscheidene woordvoerders van de Reformatie, de Nadere Reformatie en de Puriteinen hebben hierover overigens geen onzekerheid laten bestaan. Zij fundeerden hun visie zowel op theologische als op historische gronden.

Naarmate de onderscheiding der geesten verminderde werden ook de scheidsmuren tussen het Protestantisme en Rome geleidelijk afgebroken.

In plaats van een antichristelijke macht werd Rome een karakteristiek representant van een wereldomvattend Christendom met diepe en oud-christelijke wortels. De wereldoecumene verrees binnen de gezichtskring.

Schadelijke beeldvorming

Vandaar dat de voorstanders van de roomse heerschappij er alles aan gelegen was (en is) hun alleenzaligmakende kerk van haar negatieve beeldvorming te ontdoen. Om dit doel te bereiken diende de benaming van antichrist, die haar door zowel voorreformatorische bewegingen (bijvoorbeeld de Waldenzen), als door de reformatorische theologen was opgedrukt, zo spoedig mogelijk te verdwijnen. Een soortgelijk streven is ons overigens ook uit de geschiedenis van het neocalvinisme wel bekend.

Minder bekend is echter dat vooral de orde dei- Jezuïeten een doorslaggevende bijdrage heeft geleverd om de paus van het schadelijke imago uit het verleden, als zou deze de antichrist zijn, te ontdoen en deze geestelijke wereldmonarch in de toekomst te projecteren. Vanzelfsprekend diende men er in dit kader naar te streven bedoelde opvattting ook bij de protestanten

ingang te doen vinden. De Reformatie had uiteraard de ongeëvenaarde rijkdom van de Heilige Schrift weer in het licht gesteld en opnieuw de leer verkondigd van het zaligworden uit genade zonder de werken der wet. Hierdoor was aan Rome met haar hemelse boekhouding van werkheiligheid en traditie een dodelijke wonde toegebracht en was er haar alles aan gelegen het verloren terrein te herwinnen. Hier ligt het begin van de machtige kerkelijke en politieke worsteling die onder ons bekend staat als de Contra-Reformatie en waarbij landen als Spanje (het Huis van Habsburg), Italië en ook Frankrijk een belangrijke plaats hebben ingenomen. Wat in dit verband bijvoorbeeld de door Spanje ingevoerde staatsinquisitie heeft betekend, hebben we in ons land wel aan den lijve ondervonden.

Het Concilie van Trente

Het Concilie van Trente, dat met onderbrekingen van 1545 tot 1563 werd gehouden, heeft in kerkrechtelijk en theologisch opzicht het fundament gelegd voor een nieuwe en militante instelling van Rome. Hoewel de machtsstrijd tussen de paus en de roomse keizer (Karei V) veel strubbelingen heeft veroorzaakt, kregen de pauselijke aanhangers op het concilie toch de overhand.

Het lag aanvankelijk in het voornemen van de keizer overeenstemming tot stand te brengen tussen de Protestanten en de aanhangers van Rome. Maar elke tegemoetkoming aan de Hervorming werd door het Concilie nadrukkelijk afgewezen en de conciliaire besluiten werden uiteindelijk door de paus bekrachtigd. In wezen lag de op het Vaticaans Concilie van 1870 vastgestelde erkenning van de pauselijke onfeilbaarheid, waarover Kohlbrugge zich zo verontwaardigd en bedroefd toonde, in de besluiten van Trente reeds opgesloten.

Te Trente werden de Heilige Schrift en oudkerkelijke traditie op één lijn gesteld. De verdienstelijkheid van de goede werken en de wilsvrijheid van de mens werden hier kerkelijk vastgesteld. De leer van de vrije rechtvaardiging door het geloof alleen werd met de banvloek (het "anathema") getroffen. Hiermee was het levensbeginsel van de Reformatie, de heilszekerheid op grond van Gods soevereine genade alleen, definitief veroordeeld. Trente had met haar banvloeken de weg terug naar Gods Woord voorgoed afgesloten!

Het getuigenis der martelaren

Maar hiermee was tevens een rechtsgrond verkregen om de aanhangers van de Gereformeerde religie te vuur en te zwaard te vervolgen. Reeds in het jaar 1559, nadat Rome inmiddels reeds geruime tijd tegen de "slachtschaepkens Christi" had gewoed, verschenen enkele Martelaarsboeken, zowel het Nederlandse van Adriaan van Haemstede als het Engelse van John Foxe. Deze martelaarsboeken zijn samengesteld uit de allerbeste getuigenissen, processtukken uit de archieven van de Inquisitie, berichten van ooggetuigen, brieven en belijdenissen die door de martelaren zelf zijn opgesteld.

Op menigmaal onverschrokken wijze werden deze berichten verzameld en in geheime drukkerijen, haast onder de ogen van de vervolgers, vermenigvuldigd en verspreid. Een enkele blik in de historie van de talrijke bloedgetuigen zal ons diep onder de indruk brengen van de hoge prijs, namelijk die van hun leven, welke de oprechte belijders van de ware leer voor hun diepste overtuiging hebben betaald.

De kennisname van de menigvuldige en hartroerende bewijzen van getrouwheid aan Gods Woord, en dat in het aangezicht van de dood, zal ons enig begrip kunnen bijbrengen voor het feit dat Rome door onze vaderen als de antichrist werd gebrandmerkt. En waar de rechte belijders in het volmaakte gebed God als hun Vader aanroepen, zullen ze ook de Kerk als hun rechte moeder beschouwen. En hoe zou nu een rechtgeaarde en Christelijke moeder haar eigen en geliefde kinderen om het leven kunnen brengen? Een dergelijk gedrag heeft meer overeenkomst met dat van een hoer!

Door de besluiten van het Concilie van Trente heeft de roomse kerk zich het wapenarsenaal verschaft voor de komende strijd tegen de Reformatie. Hiertoe waren natuurlijk ook de juiste wapendragers nodig om zich van de inmiddels gesmede wapenen te bedienen. In

het kader van de hiermee ingezette Contra-Reformatie heeft de Jezuïetenorde zich bijzonder onderscheiden. Het te Trente vastgestelde oorlogsplan is door deze orde op indrukwekkende wijze mee ten uitvoer gebracht!

Ignatius de Loyola

De stichter van de Jezuïetenorde is Ignatius de Loyola (1491-1556) geweest. Deze Spaanse edelman vergaderde tijdens zijn militaire carrière als officier in het Spaanse leger grote roem bij de verdediging van de vesting Pamplona tegen de Fransen. Nadat hij hierbij ernstig gewond was geraakt was hij genoodzaakt lange tijd rust te nemen. Aangezien hij niet over zijn geliefde ridderromans kon beschikken, verdiepte hij zich in de zogenaamde heiligenlevens. Hij ontdekte hierin een hogere vorm van het ridder-ideaal en wilde dit ideaal met alle hem ten dienste staande middelen navolgen.

Als een rasechte monnik vastte hij en geselde hij zich zelfs op gezette tijden. We lezen echter niet van hem dat hij, zoals de monnik uit Wittenberg, de paap in zijn eigen hart ontdekte en met alles buiten Christus in de dood terechtkwam. Hij wilde zijn ontembare wilskracht in dienst stellen van het hoogste ridderideaal: dienstbaarheid aan God, aan de kerk en aan de paus van Rome.

Op de leeftijd van drieëndertig jaar nam hij het besluit een uitgebreide studie te beginnen. Na eerst in Spanje een theologische opleiding te hebben gevolgd vervolgde hij deze studie in Parijs, waar hij een kring van geestverwante studenten om zich heen verzamelde. In 1534 werd gezamenlijk de gelofte afgelegd zich geheel in dienst van de kerk en ter beschikking van de paus te stellen. Ondanks ondervonden tegenwerking werd door middel van een pauselijke bul de Societas Jesu, het Jezus-genootschap, in het leven geroepen.

Men noemde zich dus niet naar Christus' ambtsnaam Christenen, maar naar Zijn persoonsnaam Jezuïeten. Men kon immers in een weg van eigenwillige godsdienst zelf de zaligheid wel bewerken. Daartoe had men geen volkomen maar hoogstens een helpende Zaligmaker nodig en geen door de Vader met de Heilige Geest gezalfde Christus. Laten we dus, dit overwegende, maar niet blind zijn voor de Jezuïet in eigen hart! De Jezuïeten werden de paladijnen van de pauselijke macht van Rome. Ignatius werd van deze orde van wereldlijke geestelijken de eerste generaal.

De orde der Jezuïeten

De leden van dit leger des heils kunnen als de stoottroepen van de wereldwijde macht van Rome in het tijdperk van de Contra-Reformatie worden aangemerkt. Niet alleen door middel van de strijd tegen de ketterij (in casu de Hervorming), maar ook door middel van de bekering der heidenen wilden zij de kerk van Rome en de macht van de paus weer de oude glorie verschaffen. Door middel van uitgebreide missionaire arbeid en door het stichten van scholen werd de macht van Rome in nagenoeg alle werelddelen uitgebreid.

In menig land, waar de regering andersdenkend was, fungeerde de Jezuïetenorde als vijfde colonne. Onder gebruikmaking van de biechtstoel wist men vaak vorsten te beïnvloeden en op deze wijze een stempel te zetten op de Europese politiek. Ook op het terrein van de wetenschap liet men zich niet onbetuigd. Door middel van een strenge selectieprocedure en een uitgekiende organisatie werd op uitgebreide schaal aan kadervorming gewerkt. Het was dan ook geen wonder dat binnen de gelederen van de orde een grote mate van "cadavergehoorzaamheid" heerste.

Wie een kaart bekijkt van de in de zestiende eeuw gestichte Jezuïetencolleges kan opmerken dat deze als een netwerk over praktisch alle landen van ons continent waren uitgespreid. Dat bij deze expansie (ook in de heiden wereld) soms uiterst bedenkelijke middelen te baat werden genomen, werd niet als een bezwaar beschouwd. De leus "het doel heiligt de middelen" is volkomen in overeenstemming met de Jezuïtenmoraal. Indien het gehanteerde middel slechts dienstbaar is aan de machtsuitbreiding van Rome, en men dit met schoonschijnende redeneringen weet aan te tonen, is nagenoeg alles geoorloofd. Wie wat meer van de strategie en tactiek van deze orde wil weten, moet maar eens het standaardwerk van Fülop-Miller Macht und Geheimnis der Jesuiten ter hand nemen.

Tijdgenoot van Calvijn

Welnu, wij zullen hier verder niet in bijzonderheden treden. Als wij Ignatius de Loyola vergelijken met zijn tijdgenoot Johannes Calvijn moet ons het grote verschil wel duidelijk worden. Stond de hervormer

van Genève de eer van God en het heil van de ene, heilige en algemene Christelijke kerk voor ogen, bij De Loyola stond de macht van Rome en het onbeperkte en onvoorwaardelijke gezag van de paus centraal. Dit alles geschiedde onder de schone zinspreuk: "Omnia ad majorem Dei gloriam", alles tot meerdere glorie van God. Helaas moet inzake de Jezuïeten worden geconcludeerd dat deze naar het woord van de apostel een gedaante hadden van Godzaligheid, maar de kracht hiervan hadden verloochend.

Waartoe deze uitvoerige uiteenzetting over zaken die bij vele lezers mogelijk al bekend zijn? Wel, wij kregen onlangs een geschriftje in handen dat hiermee verband houdt en dat aan de Jezuïeten de dwaling van een toekomstige antichrist toeschrijft. Dat echter niet alleen. Het gaat ook uitgebreid en gedocumenteerd in op de wijze waarop zogenaamde Protestantse leidslieden zich deze zienswijze hebben eigen gemaakt.

Het bedoelde werkje heeft de toepasselijke naam The Rapture of the Saints (De opname der heiligen). Deze titel is afgeleid van 1 Thessalonicensen 4:16-17. Hierin wordt gesproken over het opgenomen worden van de heiligen in de wolken als Christus zal verschijnen in heerlijkheid. Het Engelse woord "caught up", dat in de Engelse Bijbel gebruikt wordt voor "opgenomen worden", is hier vervangen door "raptured", dat dezelfde strekking heeft. Vandaar dus de titel. De ondertitel luidt: Een gedocumenteerde uiteenzetting van de geschiedenis van de toekomstige antichrist naar aanleiding van de lezingen van de auteur clie verbonden is aan de Alma Academie te Vancouver, B.C., Canada.

Wie was Duncan McDougall?

De schrijver van dit werkje was de Schotse predikant Duncan McDougall. Deze was een groot kenner van de oude Schots-Keltische taal, het Gaelic. Hij studeerde af aan de universiteit van Edinburg in Latijn, Grieks, Hebreeuws en Gaelic. Aangezien hij de Eerste Wereldoorlog in Nederland doorbracht, beheerste hij ook onze taal. Dit gold ook van de Spaanse taal, die hij leerde in verband met een zendingsopdracht voor Zuid-Amerika.

Als algemeen erkend taalkundige was hij verbonden aan de theologische opleiding van de Free Church van Schotland. Deze kerk had haar ontstaan te danken aan de zogenaamde "Disruption" van 1843, een afscheiding van de Schotse staatskerk. Hierbij moet worden opgemerkt dat deze afscheiding overigens een meer kerkrechtelijk dan theologisch karakter droeg. Ook in de Schotse staatskerk, de Church of Scotland, bleven nog getrouwe predikers over.

Gedurende zes jaar was McDougall als docent verbonden aan de Alma Academy, ook wel genoemd de Vancouver Bible School, in Brits Columbia in Canada. Na zijn terugkeer naar Schotland werd hij predikant van de Free Church in Dundoon tot aan zijn emeritaat.

Protestantse oecumene

In 1970 werd een nieuwe, herziene en van aantekeningen (noten) voorziene uitgave van genoemd geschrift gepubliceerd. In het "Ten Geleide", dat aan de herziene uitgave voorafgaat, wordt door het "Revision Committee", Ds. Curtus Clair Ewing en Eric C. Peters, gewaarschuwd zich niet te laten verleiden door "roomsgetinte Bijbelprofetie". Geadviseerd wordt om

evenals de joden van Berea naarstig de Schriften te onderzoeken om te weten of deze dingen alzo zijn (Hand. 17:11b).

"Indien onze broeders zichzelf misleiden door te denken dat een afgodische, van de Bijbel afkerige romanist een liefhebbende oecumenische broeder in Christus is, dan is dat een gevaarlijke zwakheid. Inzonderheid wanneer hij brutaalweg antwoord geeft en opmerkt dat je hem beledigt door die beminde oude heer (guy) daarginds in Rome de antichrist te noemen!"

"Een dergelijk verdorven profetisch visioen is precies hetgeen een zwakke broeder maakt! Het is de vermenigvuldiging van zulke zwakke broeders die een zwakke [of slappe] Kerk maakt, EN ZWAKKE KER- KEN, ZOGENAAMDE PROTESTANTSE KER- KEN, ZIJN PRECIES HET GERECHT [DE MAAL- TIJD] VAN DE PAUS!"

Het alarmerende geschrift van McDougall is geen koren op de molen van een wereldwijd en roomsgeprogrammeerde oecumene.

Op de belangwekkende inhoud hiervan hopen wij nog nader terug te komen.

Dit artikel werd u aangeboden door: In het spoor

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 augustus 1996

In het spoor | 40 Pagina's

DE GEPROGRAMMEERDE EN TOEKOMSTIGE ANTICHRIST -1-

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 augustus 1996

In het spoor | 40 Pagina's