Meditatie

JAARWISSELING

Het leven van de mens is maar kort en gaat zeer snel voorbij. Mozes zegt ons in de zo bekende negentigste Psalm: Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaar; of zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaar; en het uitnemendste van die is moeite en verdriet. Aan de hand van deze tekst spreken we wel over de leeftijd der sterken of der zeer sterken. De leeftijd der sterken of zeer sterken wordt niet door allen bereikt. Velen zijn ook in het jaar dat bijna achter ons ligt al jong of anders op middelbare leeftijd door de dood uit het leven weggerukt. Ook zijn er geweest die de leeftijd van zeventig jaar nog niet hebben kunnen bereiken. We leven mee met hen die bij de jaarwisseling de wond weer op een zeer pijnlijke wijze zullen gevoelen die dit jaar geslagen is, in het verlies van dierbare bloedverwanten die nog niet oud waren. De Heere sterke en ondersteune hen, in het bijzonder nu ook bij de wisseling des jaars. Al wordt ons echter het voorrecht nog vergund van de leeftijd der sterken of zeer sterken te bereiken, toch gaat het leven zo snel aan ons voorbij. Wat betekent een leven van zeventig of tachtig jaar in vergelijking met die nimmereindigencle eeuwigheid die wij tegemoetreizen? En eer wij er erg in hebben, zijn wij zo oud geworden. Waarlijk, wij vliegen daarheen! De dagen des mensen zijn als het gras; gelijk een bloem des velds, alzo bloeit hij (Psalm 103:15).

Hoe ouder we worden, hoe sneller het leven aan ons schijnt voorbij te gaan. Mozes vergelijkt ons leven bij de snelle vlucht van de vogelen en ook bij een pijl die zeer snel op zijn doel afvliegt. Ons leven hangt verder ook als aan een dunne zijden draad. Elk ogenblik kan die levensdraad worden afgesneden en we zijn niet meer. Wat betekent dat voor ons, als wij nog onbekeerd zijn? Wel, als die levensdraad wordt afgesneden, storten we zo in de eeuwige rampzaligheid neer. Kregen we dat toch eens recht te zien! Mozes' bede mocht de bede van ons hart eens in waarheid worden: Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen. Dan zullen we op ons einde merken. We leren dan niet alleen de dagen tellen, maar zelfs de minuten. Maar één schrede is er tussen ons en de dood. Ook is ons leven maar een handbreed gesteld. Er moet in ons aller leven eens een ondeelbaar ogenblik aanbreken. Dan wordt het sterven en God ontmoeten. Maar dan moet er ook wat gebeuren. En dan zal er ook wat gebeuren bij degenen die zich in zulk een dodelijkst tijdsgewricht geplaatst zien. Zij leren sterven in het leven. Hun leven houdt een keer op, want er moet geen leven buiten Christus meer voor hen overblijven. Buiten Hem is alleen de dood, tijdelijk, geestelijk en eeuwig. Christus zal ons leven moeten worden. Het leven moet ons niet alleen in Hem worden geopenbaard, maar Hij moet Zelf ons leven worden. Indien ons leven Christus is, is het sterven ons gewin.

Leer ons alzo onze dagen tellen. We moeten de smalle weg leren betreden die ten leven leidt. Christus kan ons leven niet zijn of we moeten sterven aan alles buiten Hem. Hoe noodzakelijk is ons toch die ware ontdekking waardoor er plaats voor de kennis van de Persoon van Christus komt. Maar niet minder noodzakelijk is ons die ontgrondende werking van Gods Geest, waardoor ons alles als grond ontvalt buiten die gerechtigheid des Middelaars, waardoor we met God verzoend worden en bewust het eigendom eens Anderen mogen zijn. Christus, Die ons Leven is (Kol. 3:4). Hij wordt ons leven in een weg van totale ontlediging. Dan gaan we niet als een bekeerd en als een verzekerd Christen op de eeuwigheid aan, ook al is ons de verzekerende daad des geloofs niet onbekend.

Mozes had een zeer bijzondere plaats in zijn leven ontvangen. De Heere sprak tot Mozes van aangezicht tot aangezicht, gelijk een man met zijn vriend spreekt. Maar deze Mozes mocht toch een laag plekje innemen. Hoe nietig zag hij zich tegenover dat oneindige Goddelijke Wezen, zoals geheel de negentigste Psalm daarvan gewaagt. Hij kreeg de ijdelheid en de kortstondigheid van het leven ook recht te zien. Het leven is maar kort en wordt snellijk afgesneden. Ook is het uitnemendste van dit leven nog maar moeite en verdriet. Wie moet dat niet ervaren? De aartsvaders hebben dat ervaren en ook verder de Bijbelheiligen, onder wie we zeker ook wel in David daar een voorbeeld van hebben. Mozes als de dichter van de negentigste Psalm heeft het ook ervaren.

Maar hij heeft deze Psalm ook mogen beginnen met te erkennen: Heere, Gij zijt ons geweest een Toevlucht van geslacht tot geslacht. Zo bevat Psalm 90 ook voor de Kerk van deze tijd nog een rijke troost. Onder zeer benauwde tijdsomstandigheden wat het wereldgebeuren betreft, gaan we het ene jaar uit en het andere jaar in. De toekomst voorspelt ons niets goeds. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen? Zal het reeds lang door ons gevreesde oordeel over ons komen? Eenzelfde tijd als voor de laatste wereldoorlog beleven we thans.

De revolutiegeest openbaart zich duidelijk in ons land. Arme jeugd, die in zo'n tijd opgroeit! We moeten ervoor vrezen dat de tijd niet ver meer van ons vandaan is, waarin we niet vrij meer kunnen opgaan onder de prediking van Gods Woord. Nu worden er kerken gesloopt, straks worden ze gesloten. Het oordeel Gods

kan niet uitblijven. In de wereld leeft men zich uit in de afschuwelijkste zonden en in het kerkelijk Jeruzalem worden er niet alleen vele gruwelen achter de schermen bedreven, maar weet men allerlei ongerechtigheid zelfs met godsdienst goed te praten. Hoezeer moet Gods toorn daardoor toch tegen ons ontstoken zijn! Psalm 90 heeft ons in het bijzonder voor deze jaarwisseling dan ook veel te zeggen. Want wij vergaan door Uw toorn, en door Uw grimmigheid worden wij verschrikt. Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns. Want al onze dagen gaan heen door Uw verbolgenheid; wij brengen onze jaren door als een gedachte.

Zo vliegen wij daarheen. Het ganse leven is een aaneenschakeling van wederwaardigheden. Afgezien van bijzondere oordelen, rampen en onheilen, zijn er vele kwade dagen die voor ons het leven tot een gestadige dood doen zijn. Onder de wisseling van voor- en tegenspoed, zonnige en sombere dagen, blijdschap en droefheid, vliegen we daarheen.

Zo ligt het oude jaar thans weer bijna achter ons. Het keert in dit leven voor ons niet meer terug. Zullen we het nieuwe jaar dat voor ons ligt, ten einde brengen? Wie onzer zal in het jaar dat voor ons ligt, het tijdelijke met het eeuwige moeten verwisselen? De Heere zij onze ziel genadig, want sterven wordt het eens voor een elk onzer. En wij vliegen daarheen!

De Heer zij ons tot een Toevlucht in al wat ons wellicht te wachten staat! Dat we ook onze pinnen hier op aarde maar niet te vast mochten inslaan! We hebben hier geen blijvende stad. Dat we de toekomende maar veel mochten zoeken! De diepe indrukken van de inhoud van de woorden waarover we thans met u mediterende het nieuwe jaar tegemoet gaan, mochten niet alleen bij ons te vinden zijn in de voor ons altijd weemoedig aandoende jaarwisseling, maar ook in het gehele jaar dat voor ons ligt, als de Heere ons nog in het leven zal willen sparen, opdat we steeds zullen zien hoe onze dagen als jachtschepen aan ons voorbijgaan. En wij vliegen daarheen! Waarheen? Eeuwig wel of eeuwig wee, brengt Hij in Zijn weegschaal mee. Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen