ARTIKEL 36 EN DE SGP NU

Inleiding

'Afwijzen Godsdienstvrijheid steeds moeilijker voor negentig jaar oude SGP', zo luidde de ondertitel van het artikel 'Om een staat met de Bijbel' dat de heer PJ. Dijkman in het RD van 19 april 2008 gepubliceerd heeft naar aanleiding van het negentig jaar bestaan van de SGP. Hij schrijft daarin dat ds. G.H. Kersten zich niet kon vinden in de uitleg die dr. Abr. Kuyper, de toenmalige antirevolutionaire leider, aan artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis gaf. Het schrappen van de bekende 21 woorden ("om te weren en uit te roeien alle afgoderij en valsen godsdienst, om het rijk van den antichrist te gronde te werpen") door de Gereformeerde synode van 1905 betekende volgens ds. Kersten een breuk met de Gereformeerde vaderen. Daarom wilde hij dat er een Staatkundig Gereformeerde Partij zou komen, een partij die vasthield aan het onverkorte artikel 36, een partij die publieke godsdienstvrijheid voor rome en publieke vrijheid voor de "atheïst, pantheïst en deïst" afwees. Ds. Kersten: "slechts van tweeën één: of wij leveren ons land over aan Rome en de ongodisten, óf wij verwerpen de godsdienstvrijheid en binden, al is het, zoals onze vaderen steeds gedaan hebben met verwerping van inquisitie en kettermoord, den strijd openlijk aan tegen allen, die het land te gronde werpen, met name tegen Rome". Ook ds. Kerstens opvolger, ds. P. Zandt, bleef de ARP verwijten dat zij 'in theorie en praktijk' niet meer vasthield aan de 21 woorden van artikel 36 NGB. Na ds. Zandt werd ir. C.N. van Dis sr. voorzitter van de SGP-fractie in de Tweede Kamer. Ook hij liet eenzelfde geluid horen.

Verschuivingen

Maar "in de jaren onder ds. Abma deed zich geleidelijk een aantal verschuivingen voor" in het SGP-geluid. Onder andere "het radicale, het exclusieve denken van de vroegere voormannen, namelijk het alleenrecht van de Gereformeerde godsdienst" werd door ds. Abma beduidend minder helder en concreet naar voren gebracht. "Het klimaat voor het radicale en exclusieve denken van de vroegere partijleiders" werd in Nederland gedurende de periode Abma (1971-1981) en daarna ook steeds ongunstiger, aldus Dijkman. Nederland werd meer en meer een geseculariseerd land; de nog aanwezige resten van de eertijds Christelijke samenleving in ons land werden geleidelijk aan opgeruimd. In zulke tijden waarin "het Gereformeerd belijden onder druk" kwam te staan en staat, kon en kan "de godsdienstvrijheid moeilijk" nog door de SGP "worden afgewezen", zo betoogt hij. De aanwezigheid van veel mohammedanen in ons land en het daarmee samenhangende integratievraagstuk confronteerde de SGP de laatste vijftien jaar bovendien "met de vraag naar de betekenis van het theocratisch beginsel". Volgens Dijkman wil de SGP "niet vervallen in het ene uiterste: de godsdienstvrijheid principieel omarmen, zoals CDA en ChristenUnie. Daarmee zou ze het geloof in de God van de Bijbel gelijkschakelen met de islam, en dat kan een theocratisch gezind politicus niet accepteren. Maar het andere uiterste lijkt evenmin een optie: de aloude SGP-leus 'geen godsdienstvrijheid, wel gewetensvrijheid'. Eind 2002 nog zei SGP-voorman Van der Vlies in een interview met de Volkskrant de bouw van moskeeën te willen tegenhouden. Inmiddels lijkt dat geluid verstomd. Kamerlid Van der Staaij beklaagt zich nog slechts over de hoge minaretten en luidruchtige gebedsoproepen. 'We zoeken binnen de wetgeving naar mogelijkheden om de islamisering een halt toe te roepen', heet het. En Van der Vlies zei vier jaar geleden in een interview 'niet de behoefte te hebben' om van de bouw van een rooms-katholieke kerk nog 'een punt te maken'. We moeten beseffen dat we zelf ook een kleine minderheid zijn, betoogde de SGPleider in 2004 tijdens de jaarvergadering van zijn partij in Utrecht". Tot zover de heer Dijkman.

Een drietal opmerkingen

We willen naar aanleiding van dit betoog van de heer Dijkman een drietal opmerkingen maken. Ten eerste bevestigt de heer Dijkman feitelijk wat in dit blad al meermalen is geschreven, namelijk dat in nogal wat hedendaagse SGP-redes de in artikel 36 vertolkte Bijbelse lijn ten aanzien van de afgoderij en valse godsdiensten onvoldoende helder en concreet naar voren wordt gebracht en dat in de praktijk op dit punt door een prominent deel van de SGP ook niet meer onverkort aan dit zo cruciale artikel wordt vastgehouden. Als motief om van de aloude SGP-lijn, namelijk 'geen godsdienstvrijheid, wel gewetensvrijheid', af te wijken, voert men aan dat het 'klimaat' waarin we thans verkeren, hiervoor te ongunstig is. Het Gereformeerde belijden komt immers steeds meer onder druk te staan. Gereformeerden vormen nu in ons land nog maar een kleine minderheid, terwijl de seculiere meerderheid zich in toenemende mate ergert aan het exclusieve Gereformeerde belijden. Gezien deze situatie acht men het thans niet meer verstandig om in de praktijk de publieke godsdienstvrijheid nog openlijk af te wijzen gelijk de eerste SGP-voormannen, want dat zou namelijk wel eens als een boemerang op onszelf kunnen terugkeren. Maar, zo vragen we ons dan hardop af en dat is de tweede opmerking die we willen maken, weet en beseft men dan nog wel wanneer de Nederlandse Geloofsbelijdenis opgesteld is? Dat was nota bene in een tijd waarin de Gereformeerden tot bloedens toe vervolgd werden.

In een voor de Gereformeerden zeer moeilijke en precaire tijd. Toen was het gevaar dat een pleidooi van hen tegen de publieke godsdienstvrijheid zich als een boemerang tegen hen zou keren, inderdaad levensgroot aanwezig. Toch heeft ds. Guido de Brés niet willen en niet kunnen nalaten om in artikel 36 van de Geloofsbelijdenis uitdrukkelijk vast te leggen dat het weren en uitroeien van alle afgoderij en valse godsdienst en het te gronde werpen van het rijk van de antichrist een taak van de overheid is. Waarom heeft hij dit niet willen en niet kunnen nalaten? Wel, ten diepste alleen omdat de Schrift hem leerde dat het van het publieke terrein weren en uitroeien van alle afgoderij en valse godsdienst een taak van de overheid is en hij in alles, ook al koste het hem zijn leven, Schriftuurlijk wilde blijven. Maar dan mag ook nu, anno 2008, door de SGP niet nagelaten worden om op gelegen momenten die Bijbelse lijn van artikel 36 NGB openlijk in stelling te brengen tegen de heersende publieke godsdienstvrijheid in ons land, gepaard met onder meer een concreet pleidooi tegen de bouw van nieuwe en voor de sluiting van bestaande moskeeën. Zegt de HEERE immers niet: die Mij eren, zal Ik eren?

Als derde opmerking willen we er nog op wijzen dat de heer Dijkman "godsdienstvrijheid principieel omarmen" het ene uiterste noemt en nota bene de aloude SGP-leus 'geen godsdienstvrijheid, wel gewetensvrijheid' het andere uiterste. Maar die aloude SGP-lijn is geen uiterste, die is niet extreem. Nee, de inquisitie van rome en de gewelddadige bekeringsdrang van de fundamentalistische mohammedanen, dat zijn uitersten. De aloude SGP-lijn is de Bijbelse lijn, is de lijn die niet alleen in artikel 36 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis verwoord is, maar ook in de buitenlandse Gereformeerde belijdenisgeschriften terug te vinden is. Dat is de lijn die de Christelijke kerk alle eeuwen door beleden heeft, een lijn waarin enerzijds niemand gedwongen wordt te geloven en anderzijds de publieke uitoefening van niet-Gereformeerde godsdiensten bestreden wordt (door de overheid wel te verstaan). Geve de Heere eenieder van ons om ook in deze tijd aan deze Bijbelse lijn onverkort vast te houden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen