Meditatie

GEEN GRENZEN MEER...

Als het in de woorden van onze tekst gaat over de vorsten, dan moeten wij daarbij niet denken aan de koningen van Juda, maar aan de aanzienlijken onder het volk en dan in het bijzonder aan de grootgrondbezitters. Zij hebben akker aan akker getrokken en telkens maar weer hebben zij de grenzen verlegd. Hun gebied werd steeds groter. Zij verzetten hun grenspalen, maar zij deden dat wel ten koste van anderen. Dat was een vreselijk kwaad onder het oude Israël.

Onder het oude Israël was het erfdeel der vaderen gemarkeerd door grenspalen of grensstenen. Dat vaderlijke erf moest trouw worden bewaard, omdat het een gift was van de Heere Zelf. Alleen door bittere noodzaak gedwongen mocht het worden verkocht en dan zou het toch in het jubeljaar weer terugkeren in het bezit van de familie. De Heere wilde geen armoede onder het volk van Israël. Dus het erfdeel mocht niet zomaar worden verkocht. Maar het was toch wel in het bijzonder ongeoorloofd als het erfdeel door anderen op een onrechtmatige wijze in bezit werd genomen. En dat gebeurde nu in de dagen van de profeet Hoséa. In die dagen werden Gods geboden met de voeten getreden. De Heere heeft dat verrukken van de landpalen in Zijn Woord niet alleen verboden, maar Hij heeft het zelfs vervloekt, want wij lezen in Gods Woord: Gij zult uws naasten landpaal niet verrukken, die de voorvaderen gepaald hebben, in uw erfdeel dat gij erven zult, in het land hetwelk u de HEERE uw God geeft om dat erfelijk te bezitten (Deut. 19:14). Daarop wijst ons ook de Spreukendichter als hij vermaant: Zet de oude palen niet terug, die uw vaderen gemaakt hebben (Spr. 22:28). Daar trokken de vorsten van Juda zich niets van aan.

Toch heeft de profeet Hoséa dit niet in de allereerste plaats op het oog. Dat blijkt uit het feit dat hij in de woorden van onze tekst het woordje 'gelijk' gebruikt. De vorsten van Juda zijn dus te vergelijken met degenen die de landpalen verrukken. Dat hebben wij zeker ook in letterlijke zin te verstaan en daardoor hebben ze Gods wet overtreden, maar ze hebben het ook in geestelijke zin gedaan. Want het verrukken van de landpalen had een geestelijke betekenis. Dat erfdeel dat een Israëliet in het land der belofte had ontvangen, was een geschenk van de Heere Zelf, dat Hij in Zijn vrijmacht had bepaald. Daarom mochten die grenzen niet verlegd worden. Wat heeft Naboth dat verstaan. Maar dat hebben nu de vorsten van Juda niet verstaan.

Nu kon er op een tweeërlei wijze gezondigd worden als het ging over het vaderlijk erfdeel. Want de grenzen konden naar buiten worden verzet, maar ook naar binnen. Bij de eerste overtreding werd het erfdeel steeds groter en bij de tweede overtreding werd het erfdeel steeds kleiner. En dan gaat het wel te verstaan over het erfdeel des Heeren. Dat betekent dat ook het laten verleggen van de landpalen zonder daar tegen te protesteren zondig was. De grenzen verleggen, wat is dat gevaar toch groot! Want wij willen onszelf zo graag handhaven. Wij denken niet aan de rechten des Heeren. Wij verzetten de grenzen zo gemakkelijk ook in datgene wat de Heere toekomt. Als het gaat om de komst van Zijn Koninkrijk in deze wereld. Dan geven wij de wereld wat toe. Maar wij hebben die grenspalen niet te verzetten. Er is een grens tussen kerk en wereld en die grens hebben wij niet te verleggen. Wie die grens gaat verleggen die geeft telkens iets weg van het erfdeel des Heeren. Die verstaat niets van wat Naboth door genade mocht bezielen. Die heeft zichzelf er niet voor over. Die mist de liefde tot God. En daarmee mist hij het voornaamste. Om de landpalen niet te verzetten is het noodzakelijk dat de liefde van God in ons hart is uitgestort. Die liefde heeft de mens van nature niet. Van nature staat de mens ervoor open om die landpalen maar te verzetten. Maar ook na ontvangen genade. Gods kinderen worden nergens zo bang voor als voor zichzelf. Die oude natuur van Gods kinderen is er ook zo voor om de landpalen maar te verzetten. Dan gaan wij wat toegeven aan de geest van deze wereld.

De vorsten van Juda hebben de landpalen verzet. De wereld kreeg steeds meer zeggenschap in de kerk. In plaats van dat Gods Koninkrijk werd uitgebreid, werden de grenzen steeds meer verlegd in de richting van de wereld. Dat zien wij ook heel duidelijk in de Europese eenwording gebeuren. Ook al moeten wij tegelijkertijd met droefheid zeggen dat Nederland vooroploopt als het gaat over de uitleving van de zonden. Maar wat heeft de Heere een bemoeienissen met ons kleine landje willen houden en nog steeds heeft de Heere ons niet geheel verlaten. Is het meedoen aan de Europese verkiezingen eigenlijk niet een ontkennen van het werk Gods in het verleden? Dat is een vraag die wij eens mee moeten nemen in de binnenkamer. Wij moeten bewaard worden voor het verleggen van de grenzen. Wij gaan nu eenmaal graag de grens over. Gods Woord noemt ons niet voor niets 'overtreders'.

Nu is er echter één Vorst uit Juda en Die heeft de grenzen nooit verlegd en dat is Christus. Hij houdt de grenzen vast en waar de liefde Gods in het hart wordt uitgestort, daar mag de liefde van Christus dringen. De ware liefde tot de Heere en Zijn dienst zoekt zichzelf niet. Daar gaan wij onszelf leren verliezen. Daar gaan wij ons leven verliezen zoals een Naboth. Dan is de liefde tot de Heere sterker dan ons eigen behoud en juist in die weg mogen wij ons leven behouden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen