‘DE TOREN VAN BABEL STAAT IN BRUSSEL’

Inleiding

Al heel wat keren is in dit blad over het Europese eenwordingsproces^ geschreven en over de participatie van de SGP in het Europarlement. De titel van het laatste artikel hierover luidde: 'De SGP en Europa' 2) . Het huidige artikel heeft echter niet als doelstelling om de gangen van de SGP-fractie in het Europees Parlement na te gaan, maar wil een interessant boek bespreken. In de maand mei 2010 verscheen van de hand van de Europarlementariër Derk-Jan Eppink het boek De toren van Babel staat in Brussel. Pleidooi voor een Verenigd Europa van Staten (Tielt 2010, 176 pagina's). Een interessant boek voor burgers die de Europese Unie kritisch volgen. Het is jammer dat de heer Eppink geen principiële argumenten aanvoert tegen het Europese bouwwerk, alhoewel we van een liberaal natuurlijk niet veel anders kunnen verwachten.

Ervaringsdeskundige

De heer Eppink is een Europese ervaringsdeskundige. Hij is getrouwd met een Russische vrouw die tolk is bij de Verenigde Naties. Zijn kinderen groeien drietalig op en het gezin bezit zes verschillende paspoorten. Hij zegt dat Europarlementsleden meer in het vliegtuig zitten dan in hun eigen huiskamer. Dan weten we sinds dit boek verschenen is, ook waar de Europese luchtkastelen vandaan komen! In dit artikel gaat het er niet zozeer om een analyse van zijn boek te geven. Wel willen we een aantal opvallende zaken aanstippen die onze visie op het Europese gebeuren versterkt.

De heer Eppink constateert dat in de Europese politieke ideeënwereld twee idealen concurreren: het vrijheidsideaal en het gelijkheidsideaal. Twee overigens onchris­ telijke idealen die voortkomen uit de Franse revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Als liberaal is Eppink met het vrijheidsideaal wel ingenomen, maar hij

ziet dat er een toenemende overheersing komt van het gelijkheidsideaal over het vrijheidsideaal. Dit gebeurt ook in Nederland. Het gelijkheidsideaal voert in toenemende mate de boventoon over het vrijheidsideaal. Er is vrijheid van onderwijs, maar reformatorische scholen moeten wel, zo wil een meerderheid in de Tweede Kamer inmiddels, homoseksuele leerkrachten aannemen (gelijkheidsbeginsel).

Terecht zegt Eppink dat het vrijheidsideaal staat voor een kleine overheid, terwijl gelijkheid per definitie een grotere bureaucratie en meer geld vereist 3 ). En als dit in Europees verband gaat gebeuren, heeft dit zeer negatieve gevolgen. Eppink:

"De Europese bureaucratie groeit en lanceert - meestal met de beste bedoelingen - wetgeving die uitmondt in micromanagement. Economische sectoren kampen met de last van overregulering, de Europese subsidiestromen groeien en burgers zien in Brussel een bureaucratisch monster, terwijl menselijke inventiviteit - de basis van het vrijheidsideaal - wordt gesmoord. Het economisch resultaat is omgekeerd evenredig met de politieke intentie, hoe goed ook bedoeld" 4 ^.

Eppink is over Europa op zich positief, maar hij bespeurt wel grote gevaren; vooral dan wanneer er een Europees belastingsysteem komt. Europa trekt steeds meer beleidsterreinen naar zich toe. "Als Europees federalisme een religie is, dan is het Europees Parlement haar kathedraal", zegt Eppink 5 ). Een terechte constatering, want in onze ogen is Europa een religie en een beest dat voortkomt uit de afgrond.

Het is op zijn minst vreemd dat het Europees Parlement elke kandidaat-Europees commissaris tijdens een hoorzitting toetst op zijn of haar Europese overtuiging 6 ). Een kandidaat met het stempel 'anti-Europeaan' loopt grote kans te worden afgewezen. Europese parlementsleden denken echter nog steeds dat zij een 'groot-werk', een missie, verrichten voor het heil en welzijn van de vijfhonderd miljoen Europeanen.

Ceremonie

Tijdens de eerste zitting (14 juli 2009) van het Europarlement na de laatste verkiezingen werd de Europese vlag met veel ceremonie geheven en schalde Beethovens Ode an die Freude, het Europese volkslied, door de plenaire zaal. Verreweg de meeste van de ruim zevenhonderd parlementsleden gingen staan, plechtig en met een ernstige blik. In het Europees Parlement leeft dus "de geest van de grondwet onverminderd voort" 7 ). In dit blad is al eerder aangetoond dat Europa, zoals al gezegd, een religie is en dat we ons er ver van moeten houden. Alhoewel de SGP waarschijnlijk een laatste poging doet om 'vrijstelling' te krijgen voor vrouwen op verkiesbare plaatsen bij het Europees Gerechtshof, is en blijft de Europese Unie een menselijk gedrocht. Het is ook opmerkelijk dat Eppink constateert:

"Zoveel semireligieuze symboliek op één dag [Eppink bedoelt de dag van zijn installatie als EP-lid; HT] had ik als calvinist nog nooit meegemaakt. Katholieken (!) houden van rituelen: hun denkwereld wordt erdoor beheerst. Symbolen geven inhoud aan optimisme of verzachten leed. Maar het was opmerkelijk (!) dat ook veel niet-religieuze politici op de banken van socialisten, groenen en liberalen emotioneel opgingen in de sfeer van het Europese ritueel. Misschien is de 'Europese overtuiging' ook een seculier geloof, een soort godsdienst zonder God? " 8 K

De Europese Parlementsleden die tegen vergaande Europese inmenging zijn, worden wel gezien als ketters in de Europese 'kathedraal'. Het volk moet in die kathedraal overigens ook niet al te veel te zeggen hebben. Eppink: "Elke keer als het volk iets te zeggen krijgt, heerst er paniek in Brussel en Straatsburg. Wie het woord 'referendum' noemt, wordt afgeschilderd als een 'populist'" 9 ).

Uiteraard hoort er bij een kathedraal en een religie een heilsleer. Deze houdt volgens Eppink in "dat de steeds nauwere politieke unie de oplossing is voor alle problemen, ongeacht de omvang van de Unie en de aard van het probleem" 10 ). Deze leer herinnert ons aan het Vaticaan en rome. Gaan zij niet van eenzelfde gedachte uit met hun hiërarchisch en centralistisch streven? Horen we het ook eens van een ander (liberaal), om met SGPvoorlichter M. de Bruyne te spreken!

Europese grondwet

Het afwijzen van de Europese grondwet door Frankrijk en Nederland ligt Brussel en het Europees Parlement nog vers in het geheugen, maar ook daar hebben ze een middeltje op gevonden. Het Verdrag van Lissabon kent een bepaling dat de Europese Unie artikelen zelf kan amenderen als alle lidstaten daarmee instemmen. Dit

is een handige manier om referenda te voorkomen. Eppink: "Hoe minder [vaak] het volk zich uitspreekt over Europese verdragen, hoe beter. Die verdragen zijn immers te moeilijk en politici mogen burgers niet te veel lastig vallen. Je kunt je eigenlijk afvragen waarom we überhaupt nog verkiezingen moeten houden" 11 ), aldus Eppink.

Europese economie

Voorts constateert Eppink dat de Europese economie zich alleen maar in een neergaande lijn ontwikkelt. Volgens hem verschuift het economisch machtscentrum van het Atlantische gebied naar de Stille Oceaan, van Europa naar Azië. Het Europese aandeel in de wereldhandel daalde van 19% in 2002 naar 17, 5% in 2007. Het aandeel van China daarentegen steeg van respectievelijk 7, 2% naar 12, 3%. Nu nog is Europa na de Verenigde Staten de tweede economie in de wereld, maar de verwachtingen zijn dat China dit zal overnemen.

Ook ziet Eppink een demografische neergang; de bevolking van de Europese landen wordt ouder en minder productief, waardoor de verhouding tussen de werkende/niet-werkende bevolking danig verslechtert, wat in de Verenigde Staten niet het geval is; daar groeit de bevolking juist 12 ).

Verder zorgen de grote aantallen immigranten in Europa voor een economische en culturele verandering. De omvang van de immigratie is veel groter dan de absorptiecapaciteit van de Europese stedelijke gebieden. En de vele nieuwkomers uit de mohammedaanse landen hebben een ander waardepatroon ten aanzien van de in het Westen sterk aangehangen vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst en gelijkwaardigheid van man en vrouw. De Europese elite ziet echter migratie als oplossing voor de vergrijzing. Maar zij hebben geen realistisch beeld, want in veel Europese steden ontstaan gettowijken en sociale apartheid, aldus Eppink.

Momenteel worden de economische problemen in de Eurozone hoe langer hoe groter: de begrotingstekorten groeien maar en de staatsschulden worden steeds groter. Veel burgers vrezen daarom voor hun financiële toekomst. Trouwens, burgers herkennen zich steeds minder in de Europese instellingen, want de Europese elite houdt zich niet meer bezig met de problemen van de burgers. Eppink wil daarom af van het bijna heilig verklaarde principe van een steeds nauwere en bredere Europese samenwerking en integratie, waarbij Europa als maar meer centralistisch vanuit Brussel geregeerd wordt. Hij pleit als oplossing voor een Europa der volkeren, voor een Europa waarin de Staten alleen op een aantal hoofdtaken nauw samenwerken. Hierdoor zou de EU dichter bij de burgers blijven staan. Onzes inziens zou het beter zijn om het hele Europese kaartenhuis vaarwel te zeggen en zelfstandig als natie verder te gaan met alleen daar waar noodzakelijk intergouvernementele samenwerking.

Van Rompuy, eerste Europese president

In februari dit jaar werd de Belgische premier H.A. van Rompuy de eerste Europese president. Europarlementariër Nigel Farage, de voorman van de EFD-fractie waar ook de SGP deel van uitmaakt en waarover we in een vorig artikel al het een en ander hebben geschreven 13 ), viel Van Rompuy aan. Hij zei tegen hem: "U hebt het charisma van een natte dweil. U ziet er uit als een bankbediende. Ik vraag me af... Wie bent u? ". Ook noemde de heer Farage België geen echt land. Alhoewel hij in dat laatste gelijk heeft - België is door de taalstrijd nooit een eenheid geworden - , kan het niet bestaan dat een Europees Parlementslid een medelid zo schoffeert. Vanwege deze uitlatingen werd hij tien dagen geschorst. We nemen aan dat ook drs. B. Beider (SGP-Europarlementslid) hem binnen de fractie over deze uitlatingen aangesproken heeft. Toen Wilders minister Vogelaar 'knettergek' noemde, merkte Kamerlid

Van der Staaij van de SGP terecht op dat iemand die in de Joods-Christelijke traditie wil staan, zo niet spreekt. Ook Eppink schrijft niet bepaald verheffend over Van Rompuy:

"In 2003 had ik regelmatig een ontbijt bij hem op zijn bureau in het Christendemocratische hoofdkwartier. Hij vertelde hoe hij machtsgrepen in de partij had uitgevoerd en hoe overspelige partijkopstukken tot de orde werden geroepen: 'Doe wat u wilt, maar (...) doe het stiekem', [zei hij]. Hij etaleerde bij die gelegenheid een mengsel van humor en cynisme dat ik zelden had gezien. Scherp en vilein, geslepen, zo niet doortrapt " 14 K

Terecht schrijft Eppink in zijn boek dat Belgische politici profeten zijn van een federaal Europa. Het is niet voor niets dat bijvoorbeeld een partij als Vlaams Belang sterk anti-Europees denkt. Ze verwoorden dit op een duidelijke manier. Ze weten uit eigen ervaring wat het is om samen te werken met Franstalige Walen en de daarmee gepaard gaande botsingen van belangen. De waarschuwing die zij hebben meegekregen vanuit de Belgische democratie, nemen zij ter harte en roepen de burger krachtig op om te protesteren tegen steeds grotere Europese invloed, waarvan straks de invoering van de Europese belasting de meest bizarre zal zijn.

Onhaalbare doelen

"Europeanen delen een eeuwenoude Europese cultuur, met Joods-Christelijke wortels, maar ze delen geen Europese identiteit". Een grondwet is daarom voor de meeste Europeanen onaanvaardbaar, aldus Eppink. Toch wil de Europese elite hier niet aan en de invloed van de 'Europese' burgers op hen is minimaal. Die hebben geen middelen om de Europese elite te corrigeren. Ook het Europees Parlement draaft gewoon door, ondanks de bijzonder lage opkomstcijfers. Europese volkeren moeten net zo lang stemmen tot er een 'ja' op een referendum uit de bus rolt 15 ).

Overigens kan de Europese Unie zichzelf ook niet corrigeren, er is geen correctiemechanisme. De leden van de Europese Commissie worden aangesteld door de regeringsleiders van de verschillende lidstaten als beloning of om hen weg te promoveren. Het systeem is volgens Eppink gebaseerd op een soort coöptatie (dat is: het verkiezen van nieuwe leden van een lichaam door de reeds zittinghebbende) zoals in China, en op verkiezingen zonder keuzes eens in de vijf jaar.

Eppink schrijft dat de Europese Unie eigenlijk constant twee fouten herhaalt. Als eerste de Symboolpolitiek en als tweede het stellen van onhaalbare doelen. Verscheidene doelen die anno 2010 gehaald hadden moeten zijn, zijn niet gehaald. In plaats van nu pas op de plaats te maken, formuleert en lanceert Europa voor de periode tot Deo volente 2020 doelen die nog ambitieuzer zijn. Dit is de burgers voor het lapje houden, gezien het feit dat het economisch machtcentrum steeds meer richting Azië verschuift. Eigenlijk is 2020 een cruciaal jaar voor het gevoel van de burger. Hij vraagt zich namelijk zeer wel af: "Groeit de economie dan nog? Is er dan nog voldoende werk? Worden de pensioenen nog betaald? Blijft de euro overeind? etc." 16) . De Europese Unie lijkt met het formuleren van onhaalbare doelen echter de economische realiteit van vandaag niet onder ogen te willen zien.

Goede Parlementsleden?

Kritiek op de Europese Unie en op het Europarlement in het bijzonder is uit den boze; de Europese parlementsleden willen graag horen dat ze het erg goed doen en dat de Europese Unie geweldig is. Wie lovend is, heeft het gemaakt. Eppink: "In november 2004 sprak de Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki tot de Europese afgevaardigden. Hij prees de Europese Unie en vooral het Europees Parlement. Logisch, want de EU is een van de grote gelddonoren voor hulp aan Zuid- Afrika. Mbeki hield een toespraak over de heropleving van Afrika en voorspelde een renaissance. Parlementsleden laafden zich aan Mbeki's lovende woorden en luisterden geboeid, maar ze hadden kennelijk niet in de gaten dat Mbeki zelf weinig bijdroeg tot de heropleving van Afrika" 17) . Onder andere door Mugabe, de beruchte president van Zimbabwe, systematisch de hand boven het hoofd te houden. Die realiteit ging aan vele genietende Europarlementsleden volledig voorbij! Voor hen was Mbeki een 'groot leider', al werd hij later door zijn eigen ANC afgezet.

Een duidelijk voorbeeld

Eppink schrijft dat bureaucratieën die sterk vanuit een centrum top down opereren, de kiemen van hun eigen ondergang produceren. Ook al zijn de bedoelingen

goed, het resultaat is niet goed. De Europese elite is het hier natuurlijk niet mee eens. Vaak wordt dan het Europees landbouwbeleid als voorbeeld genomen en men zegt dan dat alleen boeren hiervan profiteren. Dat is fictie! Want waar gingen de subsidies wel naartoe? Naar bedrijven als Nestlé, Tate en Lyle, Cargill, Campina en Greencore Group. Ook kregen enkele grootgrondbezitters landbouwsubsidie. "Zij nemen de grote brokstukken en de boeren krijgen de kruimels", aldus Eppink 18 ). Dit duidelijke voorbeeld geeft aan dat er een Europese elite over ons heerst die erop uit is om haar macht te vergroten. Het lijkt democratisch, maar het is uiteindelijk bureaucratische dictatuur.

Milieulobbyisten

Ook zet Eppink zich af tegen de 'groene beweging', die grossiert in bangmakerijen en die veel macht heeft in Brussel. 'Groene lobbyisten' drijven bepaalde milieuzaken zo ver door dat de mens ondergeschikt gemaakt wordt aan het milieu. Daarnaast bespeurt Eppink micromanagement in de Europese Unie. Hij vraagt zich af waar dat vandaan komt? Eppink:

"Sommigen denken dat de Europese Commissie een bureaucratische samenzwering is, anderen zien het Europees Parlement als schuldige of verdenken de voorzitter van de commissie van een plan tot wereldheerschappij: ze wantrouwen hem zoals protestanten vroeger de paus. De druk tot micromanagement is niet het werk van een samenzwerend genie, maar komt voort uit het systeem. Een bureaucratie produceert regels, dat is de aard van het beestje. Als er geen afremmend mechanisme is, wordt regelgeving een zelfvoedend proces en ontwikkelt zij haar eigen dynamiek" ]9 K

Overigens ligt de schuld van dit micromanagement meer bij het Europees Parlement dan bij de Europese Commissie. Dat wordt versterkt doordat Europese politici naar consensus zoeken.

Grondrechtenkathedraal

Het feit dat de Europese Unie een "grondrechtenkathedraal met drie etages" (het Verdrag van Lissabon, het Handvest van Grondrechten en het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens) in het leven heeft geroepen, irriteert Eppink bijzonder. "Elke EU-lidstaat kent een effectieve bescherming van democratische vrijheden", veelal vastgelegd in nationale grondwetten. Eppink acht daarom die Europese 'grondrechtenkathedraal' voor een groot deel overbodig. Ook constateert hij dat de Europese Unie door uitspraken van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens steeds dieper op het terrein van haar lidstaten komt. "Als Frankrijk de boerka verbiedt, is dat een zaak van de Franse samenleving. Andere lidstaten kunnen volgen, maar het is geen taak van de EU om lidstaten voor te schrijven hoe ze hun samenleving moeten inrichten" 20 ). Daarin heeft Eppink gelijk.

'Ever softer'

Het Europa waar de meerderheid van het Europees Parlement van droomt, is volgens Eppink een continent "met beperkte werktijden, goede sociale voorzieningen en overheidsprogramma's tegen sociale uitsluiting" 21 ). En verder een continent zonder discriminatie. Een Europa dus dat geluk en welvaart brengt en waar de mensenrechten in tel zijn. Ziende op wat al bereikt is, meent men een gids te zijn voor andere landen en werelddelen. Mede daarom is de Europese Unie met tal van landen in gesprek, ook met Libië en terroristenstaten. Falende Afrikaanse leiders zijn zelfs welkom. Europa praat, voedt en subsidieert, geeft lessen over mensenrechten etc, maar vormt steeds minder een economisch-politiek machtscentrum en kan daarom zijn woorden steeds minder kracht bijzetten. Eppink ziet zo een 'ever softer' Europa ontstaan dat in andere landen van alles subsi-

dieert, maar niet zelden zonder enig tastbaar resultaat. Een miljard euro wordt jaarlijks besteed door non-gouvernementele instellingen, maar veel projecten storten in nadat de hulp wordt stopgezet.

Europese belasting

In Eppinks boek komt ook een hoofdstuk voor over het invoeren van een Europese belasting 22 ^. Eppink is daar een felle tegenstander van. De Europese Unie wil het echter heel graag en zet daarvoor lokmiddelen in. De nationale belasting zou dan afgeschaft worden, evenals het afdrachtenstelsel, waar veel landen elk jaar weer tegen protesteren (waaronder Nederland, een grote betaler aan het EU-kaartenhuis). Maar dit is volgens Eppink bedrog. De Europese belasting zal voor een deel bovenop de nationale belasting komen en de afdrachten aan Europa zullen slechts gedeeltelijk verdwijnen. Na invoering van de EU-tax is het hek helemaal van de dam: heeft de EU meer geld nodig, dan verhoogt het gewoon het Europees belastingtarief.

De rol van de burger

In dit blad hebben we regelmatig opgeroepen om zich afzijdig te houden van Europa. Het Europees Parlementslid Eppink geeft ons hierin feitelijk gelijk als hij schrijft: "Aan het Europees Parlement heeft de burger niet veel. Erger, het zou de Europese Commissie aanmoedigen er nog een schepje bovenop te doen" 23) . Als Parlementsleden dit zelf al zeggen en aangeven dat de 'Toren van Babel' in Brussel staat, dan is het toch geen wonder dat velen zich van Europa afkeren?

Desondanks kiest Eppink in de praktijk toch voor participatie. Een belangrijke vraag in de ogen van Eppink is: Wat kan de burger aan de Europese misstanden en misslagen doen? Nergens wordt de burger zo vaak vermeld en heeft ze tevens zo weinig te zeggen als in het Europese bolwerk. Eppink is van mening dat de burgers gebruik moeten maken van het Europees Burgerinitiatief, wat naar verwachting in Deo volente 2011 wettelijk mogelijk wordt. Voorts zegt hij dat de nationale overheden en de burgers goed moeten letten op de beheersing van de Europese begroting. In het verleden hebben accountants regelmatig geweigerd om hun handtekening onder de Europese jaarrekening te zetten.

Ten slotte somt Eppink nog zeven hoofdzonden van de Europese elite op. Kort weergegeven zijn dat: 1) De natiestaat is geschiedenis. 2) Méér Europa is de magische oplossing! 3) Micromanagement is nodig. 4) Het Europees Parlement vertegenwoordigt de burgers. 5) Een Europese belasting. 6) Europa is een globale speler. 7) Anderen dragen de schuld.

De bespreking van deze hoofdzonden vormt het laatste hoofdstuk van zijn boek 24) .

Het boek van Derk-Jan Eppink is het lezen waard. Het is wel een liberaal boek, waarin de vrijheidsgedachte centraal staat. Vandaar ook dat Eppink pleit voor een 'Verenigd Europa van Staten'. Europa is enerzijds een ver-van-ons-bed-gebeuren, maar laten we ons anderzijds niet misleiden. De tentakels van de uiterst machtige Europese bureaucratie worden steeds meer gevoeld. Tijdelijk misschien eventjes voordeel 25 ^, maar na verloop van tijd kan het wel eens een oordeel zijn. "Ondertussen gaan de machtspelletjes [in Europa; HT] door alsof er niets aan de hand is. Sommige politici lijken op de muzikanten van de Titanic. Blijven voortspelen terwijl het schip zinkt" 26) !

Ten besluite

Noten:

1) Zie: In het Spoor, februarinummer 2005, p. 29-41, meinummer 2005, p. 62-64 en 65-68 en oktobernummer 2005, p. 165-169 2) Zie: In het Spoor, oktobernummer 2009, p. 205-211 3) D.J. Eppink, De toren van Babel staat in Brussel, Tielt 2010, p. 12. Hierna te noemen: De toren van Babel 4) De toren van Babel, p. 13 5) De toren van Babel, p. 17 6) De toren van Babel, p. 18 7) De toren van Babel, p. 18 8) De toren van Babel, p. 19 9) De toren van Babel, p. 23 10) De toren van Babel, p. 27 11) De toren van Babel, p. 25 12) De toren van Babel, p. 29 13) Zie: In het Spoor, oktobernummer 2009, p. 205-211 14) De toren van Babel, p. 50 15) De toren van Babel, p. 57 16) De toren van Babel, p. 69 17) De toren van Babel, p. 73 18) De toren van Babel, p. 79 19) De toren van Babel, p. 89 20) De toren van Babel, p. 102 21) De toren van Babel, p. 107 22) De toren van Babel, p. 131-145 23) De toren van Babel, p. 140 24) De toren van Babel, p. 163-176 25) Bij tijdelijk voordeel valt te denken aan het beroep dat de SGP doet op het Europese Hof om onder de uitspraak van de Hoge Raad inzake het vrouwenstandpunt uit te komen. Het is alleen maar uitstel van executie. 26) G. Thijs, Ons Nederlands, een parel van een taal, Grasheide 2005, p. 273

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen