Waarde Vriend!

„De begrafenis der Christelijke Gereformeerde Kerk”, «hierin vat ik saam,» deelde mij dezer dagen iemand mede, «den totalen indruk, dien het lezen der beruchte concept-acte op mij gemaakt heeft.» Had de man ongelijk? Zóó vroeg ik mij zelven. De vergadering te Kampen heeft gewikt, gewogen, gesproken en geoordeeld en nu de zaken, daar verhandeld, zijn publiek gemaakt, is de sluier van het geheim opgeheven en kan de Kerk oordeelen. Juist die twee punten, waarop de Vereeniging afsprong, bewijzen voor de honderdste maal, waar het den Doleerenden om te doen is.
Feitelijk betwist men, zij het dan ook verbloemd, het bestaansrecht der Chr. Ger. Kerk. Dit heeft men al door gedaan, al was het niet altijd op dezelfde wijze. Dat men dit nog niet meer inziet, is mij een raadsel. De vraag is echter: hoe krijgt men die Kerk de wereld uit? Zeer goed heeft men begrepen, dat als conditio sine qua non daartoe vereischt wordt: opruiming der Theologische School te Kampen. Hoe nu zelfs Hoogleeraren dier school en Curatoren, allen door de Kerk aangesteld, tot zulk een doel kunnen medewerken, begrijp ik niet. Zeker doet men dit van die zijde met de beste bedoelingen, doch aangenomen, dat dit zoo is, dan vraag ik nog: hoe heeft men den moed, om alzoo, buiten de gemeenten om, zich aan te stellen? Zelfs de bescheidenheid, dunkt mij, moest zoo iets onmogelijk doen zijn!
Welk een eindelooze verwarring zou de geheele aanneming dier concept-acte ten gevolge gehad hebben, gesteld dat ze ook door de Gemeente ware gearresteerd.
Maar dit niet alleen! Ook onze belijdenis moet dan worden gewijzigd. Inplaats van voortaan te belijden: «Ik geloof eene algemeene Christelijke Kerk,» verlangt de Doleantie, dat wij zullen gelooven in eene algemeene Christelijke Bond van doleerende Kerken.
En terwijl men niet wil toegeven, dat het niet aangaat op plaatsen waar reeds eene Chr. Ger. Gemeente is, nog een Doleerende Gemeente te stichten, zal men, elkander dus het bestaansrecht betwistend, toch blijven zeggen en belijden: «Ik geloof in de gemeenschap der heiligen.» (¹)
Tegen al dit onware en leugenachtige, met het heilig Woord van God in strijd, wenscht te blijven getuigen:
Uw Vriend Buitenman.
Op reis, 28 Januari 1889.

P.S. Wat kunnen het oordeel en de inzichten der menschen, ook op kerkelijk gebied, spoedig veranderen! Toen er, na 1886, velen met de Synodale organisatie van het Ned. Herv. Kerkgenootschap gebroken hadden en er sprake kwam van vereeniging met de Christelijke Gereformeerde Kerk, sprak men weldra van groote en onoverkomelijke bezwaren. Voor de Chr. Ger. Kerk werd de eisch gesteld: opheffing van het reglement van 1869! Van alle zijden werd er op gewezen, welke bedenkelijke gevolgen hieraan verbonden waren.
En nu? Schier geen woord er meer over! De Theologische School te Kampen was ook eene groote moeielijkheid, om tot kerkelijke éénheid te geraken, met het oog op de Vrije Universiteit. En nu? De warmste pleitbezorgers van vroeger hebben zich reeds zoover verstaan met Dr. Kuyper, dat men nauwelijks één woord tot behoud dier School meer spreken durft. De Kerkelijke Kas, die de Doleerenden er op nahouden, — wie onzer was het, van den beginne aan, niet een doorn in het oog! En nu! ledere plaatselijke Gemeente, zegt men, moet dit straks maar weten en uitmaken. Waar gaat het heen? vraagt menig eenvoudige in onze dagen. En wat zullen wij antwoorden? Dit: op onze knieën, in onze binnenkamer, met schuldbelijdenis voor den Heere Wiens, groote daden zoozeer vergeten en miskend worden.

(¹); De onzinniglieid, althans de dubbelzinnigheid ten top! (Red.)

Red.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen