«De genade van den Heere Jezus Christus, en de liefde Gods, en de gemeenschap des Heiligen Geestes zij met U allen, Amen. 2 Cor. 13: 13

De Kerk van Christus aanbidt den Vader en den Zoon en den Heiligen Geest, en belijdt deze drie te wezen één eenig God. Alle ware godsdienst en aller Christelijke belijdenis is op deze belijdenis der heilige Drieëeuheid gegrond. En wat kunnen wij voor ons zelven en voor elkander meer verlangen dan hetgeen dezen, zoo gedurig herhaalden, Apostolischen zegen inhoudt! Al wat onze Christelijke heilsleer bevat is in deze weinige woorden, waarmee de Apostel Paulus zijn tweeden brief aan de Corintische gemeente besluit, begrepen. De genade door onzen Heere Jezus Christus verworven, gaat vooraf; de liefde, waarmede de Vader ons tot zijne kinderen aanneemt, volgt, en de gemeenschap des Heiligen Geestes, als vrucht van de openbaring en het werk der genade, plaatst de Apostel achteraan. Die genade is onmisbaar, die liefde is onschatbaar en die gemeenschap stelt Gods kinderen in staat, om Gode vruchten der dankbaarheid voort te brengen. Zonder de genade des Zoons is de zondaar reddeloos verloren ; zonder te deelen in de liefde Gods, uitgestort in ’t hart door den H. Geest, blijft hij in ieder opzicht, (wat hij van nature is,) een hater van God en van zijne naasten ; en zouder de gemeenschap des Heiligen Geestes is er niet eene gemeenschap, die hem heil voor de eeuwigheid aanbrengt. De genade, door Christus verworven, is eene stof tot vreugde, beide voor engelen en mensche». De liefde Gods wordt niet bewezen aan gevallen engelen, maar aan ellendige en arme zondaars, — kinderen van Adam. En de zalige gemeenschap des H. G. kenmerkt de geloovigen op aarde als het welgelukzalige volk, wiens God de Heere is. Al de wonderen van Gods barmhartigheid en ontferming worden in de geloovigen uitgewerkt door den Drieeenigen God. In Zijn driemaal heiligen Naam worden wij gedoopt en gezegend. Hem ter eere te leven en te wandelen is het, wat de Heere van ons vraagt. Wat de wijsheid der wereld niet kan verstaan, — wat voor het ongeloof steeds een oorzaak van ergernis was, — waar alle dwaalleeraars en ketters zich dooi alle tijden heen tegenkantten, is de hoofdinhoud onzer Christelijke belijdenis. Daardoor zijn wij onderscheiden van alle menschen en van alle volken, die buiten en zonder de goddelijke openbaring van Gods heilig Woord leven. E n in die belijdenis oefenen wij gemeenschap met allen,’die den Heere Jezus Christus in onverderfelijkheid liefhebben. Wat Gods kinderen op aarde ook scheidt en verdeelt, — hierin zijn zij allen één : zij gelooven in den drieëenigen God !
Die belijdenis brengt hen op de knieën bij elkander aan den troon der genade en doet hen, op grond van de bede onzes groeten Hoogepriesters Jezus Christus, verwachten, dat zij eenmaal allen één zullen zijn, gelijk de Vader en den Zoon één zijn. Alleen de zonde is oorzaak, dat die gewenschte eenheid op aarde helaas zoo ontbreekt, maar als eens de zonde zal te niet gedaan zijn, dan zullen, waar de oorzaken verdwenen, ook de gevolgen ophouden te bestaan. Dan zal uit aller hart en mond Vader, Zoon en H. Geest eeuwige dankzegging worden toegebracht.
Bedenken wij, zoo dikwijls die Apostolische zegenbede over ons wordt uitgesproken, hoe rijk haar inhoud is!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen