Twintig ton acrylamide voor Saint Etienne

Maandagmorgen om zes uur stap ik de deur uit met zo weinig mogelijk bagage bij me. Met mijn tas over de schouder loop ik in de richting van de A 15. Vandaag gaat het gebeuren. Na lang zoeken had ik eindelijk een ,,internationale" chauffeur gevonden, die om principiële redenen beslist niet op zondag achter het stuur kruipt. Hij vormt hiermee een uitzondering, want de meeste vrachtwagenwielen lopen zeven dagen per week warm. Een,, normaal" feit, dat de meeste chauffeurs koud laat. Onder aan de afrit van de A 15 zet ik mijn tas op de grond. Nu moet ik wachten op iemand die ik nog nooit eerder gezien heb en met wie ik de komende dagen een ruimte moet delen die niet groter is dan een paar vierkante meter. Boven mijn hoofd Nederlandse vrachtwagens kom je overal tegen, in en buiten Europa. Op het heetst van de dag en in het holst van de nacht. ,,Truckers'', door de jeugd vaak gezien als de helden van de weg. In de praktijk echter veelal gewone mannen, die misschien stoer mogen lijken,maar net als ieder ander hun werk doen. Al vind je er niet veel als Daniël Los, die zondags zijn wagen laat staan. Verslag van een rit als bijrijder op een twintigtonner met acrylamide. denderen enkele vrachtwagens over het viaduct. Over hun stuur gebogen kijken de chauffeurs naar het zuiden. Honderden kilometers verder wordt op hun lading gewacht.

Gezellig
Plotseling staat en groene Renault 5 voor mijn neus. De man achter het stuur kijkt mij aan. Ik kijk naar hem. We denken beiden hetzelfde: Dat moet-iezijn. Het portier zwaait open en terwijl ik een grote hand druk kijk ik in een lachend gezicht. Daniël Los vertoont weinig overeenkomst met het beeld dat de meeste mensen van vrachtwagenchauffeurs hebben: flink aan de maat en onbehouwen in uitingen en uiteriijk.
Terwijl we richting Europoort rijden passeren we een groene truck met aan het stuur een wild zwaaiende chauffeur. Het is geen onbekende voor Los. Zo vader zo (schoon)zoon. Bij de afslag Oude Maasweg gaan we de snelweg af en even later staan we op het terrein van de Rotterdamse Tankauto Transport BV. We laden onze bagage over in de trekker van Los, de RTT 407 L Deze reis moet hij met een trailer op stap met daarop een container waarin zich een tank bevindt. Als we in het kantoor komen blijkt dat we bij een goed georganiseerd bedrijf op bezoek zijn. Tegenover de moderne kantine bevindt zich een ruimte met werkkasten en douches. Daar hangt ook een wand vol kastjes, waarin de vrachtbrief en de nodige documenten te vinden zijn. I> „ Er is hier zelfs nog een slaapzaal,'' zegt Los. Op de vrachtbrief lezen we dat Los bij Cyanamid twintig ton acrylamide moet laden voor St. Etienne. Cyanamid is een chemisch bedrijf dat vlakbij de RTT gevestigd is. Dat het alchimistenvak niet geheel zonder risico is blijkt uit een bord dat bij de ingang van het bedrijf staat. Met grote cijfers staat erop hoeveel dagen achtereen er zonder ongeval gewerkt is.

Vrijheidsberoving
Wanneer we uitstappen bij de spoelinstallatie, waarmee de tank gereinigd wordt, geeft Los mij een veiligheidshelm. Aangezien ik ,,van nature' ' brildragend ben kan ik zonder veiligheidsbril de auto uit. Terwijl we in de kantine koffie drinken geeft een collega van Los zijn mening over de nieuwe manier van verkeerscontrole bij de rijkspolitie: ,, Ik vind het vrij heidsberoving. Ze staan gewoon in je handschoenenkastje te graaien." Hij spoelt zijn ergernis weg met een slok hete koffie, werpt zijn beker in de vuilnisbak en verdwijnt.
Nadat de tank gespoeld is rijdt Los de wagen naar de weegbrug. Daarna wordt er in korte tijd twintig ton acrylamide in de tank geperst. Zorgvuldig worden de moeren van de afsluiter vast gedraaid. De tank is vol. Als ook de papieren voor de lading opgehaald zijn kan de reis beginnen.

Langzaam kruipt de blauwe Scania de snelweg op. Het is goed te merken dat de tank geladen is. Twintig ton acrylamide klotst voortdurend heen en weer. Hierdoor krijgje het gevoel dat j e op zee zit.,, Het rij den op een tankwagen is een vak apart,'' vertelt Los.,, Vooral in de bochten moetje opletten omdat de lading voortdurend in beweging is." Op de slaapzak achter de stoel van de chauffeur ligt een stapeltje landkaarten. Zij zullen daar de hele reis blijven liggen, want Los kent de weg naar St. Etienne op zijn duimpje. Met een snelheid van tachtig kilometer per uur gaan we richting Antwerpen. Daar moet Los bij het Antwerpse Tankauto Transport enige documenten afgeven.
Als we het terrein van de ATT oprijden staat de zon bijna op haar hoogste punt. Het is al behoorlijk warm. In de chauffeurskantine van de ATT bemerken we weer iets van de onnavolgbare logica van België. Het is buiten bijna dertig graden en hier staat de verwarming te gloeien. Daarom werken we de koffie snel naar binnen.

Problemen
Weer terug achter het grote stuur grijpt Los naar zijn documenten. Hij bladert erin met een gezicht dat problemen voorspelt. Een voorspelling die uitkomt! Een telefoontje naar de RTT onderstreept de juisheid ervan.

De triptiek van onze trailer ligt nog in Rotterdam. Daar belooft men dat men zo snel mogelijk terug zal bellen, want de triptiek is onmisbaar. Het is het kenteken van de aanhanger. Zonder dit papier komen we de Franse grens niet over. In Rotterdam gaat een planner aan het werk. Hij kijkt in de papieren of er nog een wagen richting Frankrijk moet, want de RTT 4071 staat stil. De lading moet op tijd in St. Etienne zijn.
Enkele minuten later draait hij het nummer van de ATT. We krijgen opdracht om door te rijden naar de grensovergang bij Rekkum. Daar zal een collega, die nu nog in Rotterdam staat, de documenten aan ons overhandigen.

Wachten
,,Die planners zijn onmisbare duizendpoten," zegt Los. We lopen rustig naar de auto. Haasten hoeven we ons niet. Om tien over één verlaten we de ATT. Via Gent en Kortrijk rijden we naar de Franse grens. Verder kunnen we niet zonder triptiek. We moeten nu wachten.,,Wachten" is een woord dat iedere chauffeur blindelings kan vervoegen. Gisteren wachtte ik ook. Nu wacht ik ook, daarom moet ik er morgen weer hard tegenaan. Aan de achterkant van de container is nog een beetje schaduw.

Terwijl we daar een appel eten verwennen passerende vrachtwagens ons met walmende uitlaatgassen en de stank van rubber dat warm gelopen is. Naast ons stopt een vrachtwagen van Stella Artois. Met de documenten in zijn rechter- en een doos flesjes in zijn linkerhand loopt de chauffeur naar het douanekantoor. Bij de deur groet hij een bloemenkoopman die zojuist zijn documenten en een plant heeft afgeleverd. Voor hen is er geen lange wachttijd aan de grens.

Om tien over vijf stopt er een Hollandse truck achter ons. Het is een wagen van Reint de Jonge. De chauffeur springt uit de wagen en overhandigt Los de triptiek. Hij is om half drie uit Rotterdam vertrokken en direct naar Rekkum gekomen. ,, Ik vind het zelf ook vervelend als ik moet wachten," zegt hij. Enkele minuten later kruipt de RTT 4071, met twintig ton acrylamide achter zich, Frankrijk binnen. Via Lille gaan we richting Parijs. Ik vraag Los of het voor jonge mensen nog mogelijk is om internationaal te gaan rijden. Dat zal niet meevallen, denkt hij. Bij de meeste bedrijven is het reizen op zondag een vanzelfsprekendheid. Er zijn er misschien nog wel enkele die het accepteren datje op zondag in het buitenland stil blijft staan. Maar wat heb je dan? Je hebt bovendien verplichtingen ten opzichte van je gezin.

Slaapverwekkend
We gaan steeds verder naar het zuiden. Het slechte wegdek verandert de reis in een hotsend gebeuren. De zon zakt steeds verder naar beneden en schijnt in de cabine. Het ronken van de motor krijgt een slaapverwekkend ritme. Soms zwijgen we een hele tijd. Dan praten we weer even.
Het is al donker als we aan het begin van de,,autoroute" stoppen om van de, .tollenaar'' een ticket in ontvangst te nemen. Voorbij het tolhuis is het wegdek aanmerkelijk beter maar je hebt er ook voor betaald. Om elf uur stopt Los op een grote parkeerplaats bij een chauffeursrestaurant. Nadat Los op de lijsten zijn kilometers, uren en onkosten verantwoord heeft maken we onze slaapplaatsen in orde.

Daar buiten loopt...
Even later liggen we beiden in onze slaapzak. De warme motor naast ons zorgt ervoor dat we geen kou lijden. Buiten is het rumoerig. Vrachtwagens komen en gaan. Vlak naast ons stopt een veewagen. De chauffeur verdwijnt in het restaurant. Als ik bijna slaap maakt zijn schaapachtige lading op duidelijke wijze haar vrijheidsdrang kenbaar. Is het dit, wat truckers naar het buitenland trekt? Het is voor mijn gevoel slechts een kwartier later als de wekker rinkelend afloopt. Het is toch echt zes uur. We wassen ons buiten met water uit de jerrycan. Daarna bewijzen de buitenspiegels ons een goede dienst bij het scheren. Na een kop koffie met een croissant klimmen we weer in de wagen.
We volgen de oude route naar het zuiden. Vroeger reden hier lange files. Nu gaat het meeste verkeer over de autoroutes. In St. Pierre Ie Moutier drinken we koffie, waarna we de reis weer vervolgen. Het heuvelachtige landschap wordt afgewisseld door oude dorpjes. Het geronk van een terugschakelende vrachtwagen hoort hier eigenlijk niet thuis. Na de middag komt er een traject van stijgen en dalen. De topsnelheid bedraagt soms maar 20 kilometer per uur.

Koppelingen
Om kwart over drie arriveren we bij de SNF in St. Etienne. Voorzien van een pet en handschoenen klimmen we op de container. Los klapt het luik open en draait de moeren van de afsluitklep los. Uit de kist achter de cabine haalt hij uit de voorraad koppelingen de juiste maat. ledere RTTwagen heeft zo'n voorraad, anders kan het gebeuren dat je je vracht niet kwijt kan.

Om half vijf is de tank leeg. Los ,,trekt" de wagen naar de andere kant van het gebouw. Daar kan de tank met water gespoeld worden. Terwijl Los met de waterslang op de container klimt loop ik naar binnen om de kraan open te draaien. Boven mijn hoofd hoor ik het aanzwellen van een zoemend geluid. Buiten hoor ik de klap van een dichtvallend luik. Los springt als een haas van de container af. Hij heeft een rood hoofd. Als ik buiten kom begrijp ik waarom. Een manshoge ventilator blaast een prikkelende wolk ammoniakgas over het dak van de container. ,, Ik ben helemaal rood van binnen,' ' zegt Los grinnikend. Nadat we een kwartier dekking gezocht hebben waagt Los zich weer op de container. Om half zeven verlaten we de SNF. ,, Op naar Lapalisse", zegt Los,,, daar zul je wat beleven".

Koeietong
Een paar kilometer voor Lapalisse staat een groep van ongeveer dertig vrachtwagens aan de kant. Los parkeert de zijne erbij. Hongerig lopen we naar het chauffeursrestaurant. In de eetzaal komen we aan tafel bij een Fransman. We krijgen een bord voor ons met een mand stokbrood en een fles wijn. Het eten wordt hier in grote schalen van tafel naar taf el doorgegeven. Wij hebben de eer om aan de eerste tafel te zitten. De eerste twee schalen bevatten koud vlees en paté.

Daarna volgt een schaal met sla, die spoedig gevolgd wordt door een schaal met gemengde groenten. Als die weggehaald is komt er een andere schaal met vlees op tafel. Onze buurman maakt met een loeiend geluid duidelijk dat dit koeietong is. Vervolgens eten we een flinke portie met tomaten en augurken. Terwijl mijn maag al goed gevuld is begin ik dapper aan een lap mager vlees. Los lacht om mijn heldhaftige pogingen om ook de kaas en een kleine bruine banaan naar binnen te werken.

Na het eindigen strompelen we naar buiten. Wat is die cabine van de vrachtwagen hoog! De rekenmachine van Los deelt ons mee dat dit diner slechts ƒ 13,50 kost. ,,Eigenlijk moetje na zo'n maaltijd direkt gaan slapen," zegt Los terwijl hij de motor start. We stoppen vanavond om half elf. Dat is een vroegertje. Nadat we de wekker op half zeven gezet hebben gaan we op onze slaapzak liggen. Het is te warm om erin te kruipen. Midden in de nacht worden we echter wakker omdat behoorlijke windstoten een hoeveelheid regendruppels naar binnen jagen. Als we ook nog een paar uur in de slaapzak geslapen hebben is het weer tijd. Het water waarmee we ons vanmorgen wassen is lauw. Als ik terugkom van een noodzakelijke verrichting valt mijn oog op het gevaarlijke-stoffenbord. De gevarencode is 60. Dat betekent dat we een giftige stof vervoerd hebben. Onderweg vertelt Los nog meer over de cursus gevaarlijke stoffen. Hij kent de codes uit zij n hoofd - 30 betekent brandbaar. Er zijn ook combinaties mogelijk. Een brandbare giftige stof heeft als code: 36.

Nazareth
Na een dag stug doorrijden belanden we in Nazareth., ,Dat zal de Terdegelezers wel aanspreken," zegt Los lachend als we in het wegrestaurant zitten. We eten in de speciale afdeling voor chauffeurs. Het is er rustig totdat er een trucker binnen komt die om muziek vraagt.
Nadenkend over de afgelopen dagen krijg ik bewondering voor mannen zoals Los. Ze zitten urenlang achter het stuur. Dat is een bezigheid die voorzichtigheid en concentratie vereist. Af en toe moeten ze vechten tegen de grote vijand van de chauffeur: de slaap. Ze zijn ook vaak dagen lang alleen.

Vrijheid
Terwijl we weer naar de truck lopen vraag ik aan Los wat dit beroep voor hem zo aantrekkelijk maakt. ,,Datis een moeilijke vraag," zegt hij. Het blijft even stil. We klimmen weer op onze zitplaatsen voor de laatste ruk. ,, Ik denk vooral omdat het een beroep is met veel vrijheid en afwisseling; ook eigen initiatief is noodzakelijk, ledere rit is anders, ook al ga je naar dezelfde bestemming. Net voorbij de Nederiandse grens staat een vrachtwagen aan de kant. Pech! Dat is iets wat een vrachtwagenchauffeur absoluut niet gebruiken kan. Vijftig meter verder stopt een andere vrachtwagen. De chauffeur springt eruit om zijn collega te helpen. Chauffeurs zijn eenzaam maar niet alleen.

Keuring
Als we bijna veilig thuis zijn worden we met onze neus op het risico van het vak gedrukt. Bij Ridderkerk ligt een vrachtwagen op z'n kant in de sloot.
Zo'n ongeluk kan iedereen overkomen maar een goede conditie van de wagen verkleint het risico wel. Daarom krijgen de RTT-wagens één keer per jaar een technische keuring en een ADR-keuring (Accord Dangereux Routes) voor het vervoer van gevaariijke stoffen.
De wagen rijdt het terrein van de RTT op. We halen onze tassen uit de auto. De deuren gaan op slot. Voordat ik het kantoor binnenstap kijk ik nog één keer naar de truck. Morgenochtend vroeg zal de motor weer ronken. Dan rijdt Los naar Ludwigshaven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen