Wie krijgt een kaartje?

Hoe vreugdevol de aanleiding ook is, het schrijven van geboortekaartjes geeft me weinig plezier. Je kunt nog zo'n mooie adressenlijst hebben, de mensen die je bij de eerste baby een kaartje hebt gestuurd, komen lang niet altijd in aanmerking voor een berichtje over de geboorte van volgende spruiten. Trouwens, hetzelfde probleem speelt bij het versturen van trouw-, nieuwjaars- en vakantiekaarten.
M'n vrouw en ik gaan er meestal een avondje voor zitten, maar de lijst die we dan opstellen wordt in de weken daarna alleen maar langer, tot we aan het aantal bestelde kaartjes zitten. De naaste familie is natuurlijk geen probleem, maar het aantal twijfelgevallen dat daarna opdoemt. . . Er zijn bijvoorbeeld van die ooms en tantes die wel zo genoemd worden, maar het niet zijn. In de meeste gevallen kennissen van ouders of schoonouders, die het voorrecht genoten met de familiaire titel aangesproken te worden. Zelf zie je ze vrijwel nooit meer, maar via de ouders wordt er naarstig geïnformeerd naar de welstand van kinderen en kleinkinderen. Dus: sturen maar.

Vroeger
Een moeilijke categorie vormen ook de,, vrienden van vroeger", bijvoorbeeld uit vorige woonplaats, kerkelijke gemeente of werkkring.

Bij de eerste baby stuur je natuurlijk (zeer trots) al je oude vrienden en vriendinnen een kaartje, inclusief de ,,maten" uit dienst. Maar daarna? Soms moetje bij het doorkijken van het adressenboek wel eens glimlachen: ja, dat is waar, Harrie en Angela, daar gingen we zelfs weekenden naartoe. Van deze adressen kunnen er gelukkig vaak een hoop vallen, tenzij er met de Kerst nog een kaartje kwam van Dick en Dieneke of Anton en Aafke.

Ik hoor het wel. . .
Groep drie:,,losse kennissen". Je kent ze van naam, maar op visite gaan is er niet bij. Toch volgt men soms met belangstelling het reilen en zeilen van je gezin en de te verwachten gezinsuitbreiding kan tenslotte ook moeilijk verborgen blijven.

De doorslag geeft in dit soort gevallen meestal het feit of je ze onlangs nog gesproken hebt of niet. Want zeg nu zelf, als ze het gesprekje besluiten met: ,,Nou, het beste hoor en ik hoor het wel als het zover is!", dan móét je toch wel een kaartje sturen? Probleemgeval vier: buren. Natuuriijk gaat het hierbij niet om de naaste buren, tenzij je als kat en hond leeft, maar de andere bewoners van de straat of het pleintje. Immers, tot hoever strekt onze invloed? Drie, vier, vijf huizen verder misschien? Ik zou nauwelijks weten hoe ze heten. Ja, zegt m'n vrouw dan, maar als ze je met een kinderwagen zien lopen en ze weten nergens van, dat is toch ook gek. Dus: sturen maar. Echt pijnlijk wordt het als je iemand resoluut van de lijst hebt geschrapt en je krijgt juist van hem of haar als reactie op de geboorteadvertentie in de krant een vriendelijk briefje met felicitaties en de mededeling: ,,Ik kom gauw een keer langs! "

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen