Nog steeds realiteit

Het IJzeren Gordijn is nog steeds een realiteit. Het mag dan tegenwoordig in alleriei kringen gebruikelijk zijn om deze door Winston Churchill geïntroduceerde uitdrukking hoogstens nog tussen aanhalingstekens te gebruiken, dat verandert echter weinig of niets aan de realiteit.
Wie van mening is dat dat Uzeren Gordijn iets uit het verleden is, uit de hoogtijdagen van de koude oorlog, kan het beste maar eens een bezoek brengen aan Berlijn. In de vorm van de Berlijnse muur manifesteert het IJzeren Gordijn zich daar het meest indrukwekkend en afstotelijk. Maar ook de honderden kilometers lange grens tussen de Duitse Bondsrepubliek en de DDR is afgebakend door een onneembare grensversperring. Dubbele hekken, met mijnenvelden, uitkijktorens en tienduizenden schietklarc DDR-politiemannen vormen een macaber geheel dat doet denken aan een concentratiekamp. Dit te meer omdat al deze kostbare installaties niet bedoeld zijn om vijandelijke indringers tegen te houden, maar om de eigen bevolking het vluchten te beletten.
Uiteraard was het voor de communistische DDR-regering een uiterst pijnlijke zaak dat in de jaren vijftig zoveel mensen de DDR ontvluchtten, dat de,, eerste Duitse boeren- en arbeidersstaat" in inwonertal terugliep. Maar even pijnlijk moet het wel zijn dat ook 40 jaar na de vestiging van het communistische regime, het nog steeds nodig is om met een dergelijke concentratiekampbewaking de eigen mensen vast te houden. Een groter aanklacht tegen het communisme is haast niet denkbaar.
Overigens moeten wij ons er niet toe laten verleiden om de tegenstellingen tussen Oost en West, tussen het communisme en de ,,vrije wereld" zondermeer in termen van goed en kwaad te zien. Daarvoor is erin het Westen (in de Bondsrepubliek, maar ook in Nederland) toch te veel dat ons met zorg, ja met schaamte moet vervullen. Daarvoor wordt de vrijheid in de westerse wereld toch al te zeer misbruikt om schaamteloos de zonde uit te leven.
Maar altijd nog mogen wij dankbaar zijn dat wij aan deze kant van het Uzeren Gordijn leven en niet aan de andere kant. En dat niet alleen omdat de welvaart hier stukken groter is dan daar.

Maar er is hier altijd nog een vrij grote ruimte om God te dienen naar Zijn Woord. Terwijl in Oost-Europa het onderwijs gebruikt wordt om de kinderen de marxistisch-Ieninistische staatsideologie in te pompen en hen op te zetten tegen kerk en godsdienst (en eventueel zelfs tegen hun kerkelijke ouders), daar wordtin Nederiand nog met betrekkelijk royale hand subsidie verstrekt voor het christelijk onderwijs.
Dat betekent niet dat er achter het IJzeren Gordijn geen kerkelijk leven meer mogelijk is. Daarvoor bereiken ons immers te veel bewijzen van het tegendeel. In landen als Polen, Hongarije en Tsjechoslowakije is de Rooms-Katholieke Kerk nog steeds een macht van betekenis. Ook in de Sowjet-Unie is, bijna 70 jaar na de communistische revolutie, de godsdienst (in al z'n verscheidenheid) nog lang niet uitgeroeid, maar leeft onder de druk voort. In de DDR weet de Lutherse kerk een tamelijk onafhankelijke positie in te nemen tegenover de staat. AI geldt zeker voor dat land wel, dat er meer gebrek is aan kerkgangers dan aan kerkgebouwen en dat er boven alles gebrek is aan de zuivere bediening van Gods Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen