Een bruiloft die de Britten nog lang zal heugen . . .

Menigeen, zowel in als buiten de Britse koninklijke familie, had er zo langzamerhand al niet meer op durven hopen dat prins Andrew, ook wel Randy Andy genaamd, nog eens een keurig huwelijk zou sluiten. In de afgelopen vijf, zes jaar heeft de populaire tweede zoon van koningin Elizabeth regelmatig de pers weten te halen vanwege zijn connecties met vertegenwoordigsters van het andere geslacht, bij voorkeur fotomodellen. Na kortere of langere tijd bleken ze echter weer van het toneel te zijn verdwenen. Maar vier weken geleden is het er dan toch van gekomen; in Westminster Abbey, waar de meeste Britse koninklijke huwelijken gesloten zijn en waar de stoffelijke resten begraven liggen van groten uit 's lands historie, trouwde prins Andrew Albert Christian Edward met miss Sarah Ferguson. Althans, zo heette ze nog toen ze, aan de arm van haarvader, de kerk inliep. Na de huwelijksvoltrekking mocht de bruid zich hertogin van York noemen, een gevolg van het feit dat haar kersverse echtgenoot diezelfde ochtend door zijn moeder tot hertog van York was benoemd. ' t Werd een bruiloft die klonk als een klok, waarin vrijwel alles vlekkeloos liep. Geen rookbommetjes in de richtingvan de koetsen. De punkers — in Londen nog steeds talrijk en welhaast een toeristische attractie vormend, getuige ondermeer het feit dat ze je vanaf heel wat ansichtkaarten toegrijnzen — hielden zich rustig.

Fanatisme
Hoewel het geen staatsaangelegenheid was (het huwelijk van Charles en Diana, dat in 1981 werd gesloten, was dat wel) had die 23e juli alles weg van een nationale feestdag. Wie zei er datje voor geestdrift en temperament niet in het kille Engeland moet zijn? Bij gelegenheden als deze vergeten Britten kennelijk even dat ze Britten zijn en met een aan fanatisme grenzend enthousiasme leverden ze hun bijdrage aan de feestelijkheden rond de Roya! Wedding. Wij vinden het al heel wat wanneer iemand op Prinsjesdag, de elementen trotserend, om een uur of vijf plaats neemt op een klapstoeltje en aldus een garantie heeft van bijna honderd procent dat hij of zij iets koninklijks van dichtbij te zien zal krijgen. Aan de overzijde van de Noordzee pakt men het echter heel wat rigoureuzer aan. We hebben het nu niet over de gewone belangstellenden, mensen die geïnteresseerd zijn in het huwelijk en er wel wat voor over hebben om er hetzij thuis voor de tv, hetzij op straat iets van te zien, maar over de grote groep doorgewinterde royalisten. Men stelle zich daarbij voor: lieden die zich grondig op de hoogte stellen van de route die bruid, bruidegom en de rest van het gezelschap volgen, vervolgens een strategische positie uitkiezen en daar, een, twee of drie dagen en nachten in de open lucht doorbrengen. Talloze anderen vonden kamperen op de stoeprand net iets te veel van het goede maar compenseerden dat gebrek aan bevlogenheid door met behulp van vlaggetjes en rood-wit-blauwe kledij hun liefde voor koningin en vaderland te demonstreren.

Strik
Al weken tevoren was een flink deel van het Verenigd Koninkrijk trouwens al in de ban van Het Huwelijk. Neem alleen al de hoeveelheid energie, papieren inkt die werd gestoken in het voorspellen van het model van de bruidsjapon. Hele verhandelingen werden gehouden over Sarah' s figuur — op z' n zachtst gezegd wat Rubensiaanser dan dat van de nog altijd superslanke Diana, prinses van Wales — en een van de mode-ontwerpers durfde op voorhand te beweren dat de bruid wel een strik op haar ,, beroemde achterwerk'' zou dragen. Die voorspelling kwam in ieder geval uit, maar voor het overige overtrof de verschijning van de bruid — in het dagelijks leven vaak wat nonchalant gekleed — de stoutste verwachtingen.

Onderkomen
De sprookjesachtige japon van ivoorkleurige zijde is inmiddels opgeborgen. Westminster Abbey is weer gewoon open voor het publiek (ook zonder dat er een indrukwekkende huwelijksceremonie plaats vindt is het daar goed toeven), de dranghekken zijn weer weggesleept en het bruidspaar is terug van de huwelijksreis. Andrew en Sarah wonen vooriopig op Buckingham Palace (daar zijn allicht wat kamers over. . .).Pasals bekend is waar de heer des huizes, die zijn brood verdient bij de marine, definitief geplaatst wordt, kan worden uitgekeken naar een eigen onderkomen. De hertogin van York, ooit een gewoon meisje uit het driehonderd inwoners tellende dorpje Dummer, heeft laten weten haar werk — bij een uitgeverij van o.m. kunstcatalogi — gewoon te blijven doen. Of haar dat zal lukken, nu ze niet meer gewoon Sarah Ferguson is, is natuurlijk de vraag. In elk geval zal ze ermee stoppen wanneer manlief daarom vraagt. Want hij — zo liet Sarah weten in een tv-interview dat aan de vooravond van het huwelijk werd uitgezonden — heeft het laatste woord. Voor een bestaan als huissloofje hoeft ze echter niet te vrezen. En mocht ze een keer hoogstpersoonlijk boodschappen moeten doen dan hoeft dat niet zoveel tijd te kosten als bij,,gewone" mensen. Want dat is tenminste een voordeel van beroemd-zijn, zo heeft Sarah ondertussen al ervaren: als lid van de koninklijke familie word je in winkels sneller bediend. . .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen