Zo begon bakkerij Sterk: elke week 84 appeltaarten bakken op een flat
Het kan nog steeds in Canada: met niets beginnen en binnen een aantal jaren een bloeiend bedrijf opbouwen. Arjan en Elles Sterk emigreerden de dag na hun huwelijk. Elles bakte graag en haar appeltaarten vielen zo in de smaak dat ze ze op den duur bijna niet meer aan kon slepen. Elina Vander Zwaag schrijft deze keer niet over haar eigen gezin, maar over andere pioniers. <br />
Het is wel een beetje een rare tijd om nu te gaan zitten schrijven, maar ii^ had er zin in. Foppe komt toch laat thuis nu ze een staffmeeting hebben. De kinderen spelen, niet geheel zonder gekibbel, met een groot, duur, mooi peutertreinstel van de "speelgoed bibliotheek". Het prachtigste speelgoed kunnen we voor twee weken in huis halen, zonder dat het ons een cent kost. (Oh ja, 't kostte ons een kwartje om in te schrijven.) Alleen de jongste drie komen ervoor in aanmerking, maar de oudste twee genieten er minstens zoveel van. Op deze manier kunnen we de kinderen een beetje verwennen zonder dat het geld kost. En het is allemaal "goed" speelgoed, geen goedkope of gekke rommel. Maar 't is geen waarborg voor spel-zonder-frustratie; als je ook alletwee met hetzelfde wilt spelen! Het is me niet altijd gegund om met een vertederende glimlach een lieflijk tafereeltje te aanschouwen. Watje in 't groot in deze wereld ziet gebeuren, kun je thuis op kleinere schaal aantreffen. Ikke, ikke, ikke...
Pioniers
Maar om het gevaar te ontlopen dat u ons te goed leert kennen, wilde ik u graag aan een ander emigrantengezin voorstellen. Jonge emigranten van het oude stempel. Ik dacht dat je die echte pioniers nu niet meer tegenkwam, maar ze zijn er nog, zelfs "onder ons". Begonnen met niets anders dan de wil om te werken, niet bij de pakken neer te gaan zitten en samen te doen wat ze kunnen. Donderdags werd het huwelijk gesloten tussen Arie Jan en Elizabeth Sterk. Vrijdags bracht de familie hen naar Schiphol en zaterdags arriveerden ze in hun nieuwe vaderland. Vol goede moed en jong enthousiasme begonnen ze hun huwelijksleven in een vreemd land. Gelukkig niet zonder familie. Arjan had al een oudere zus en broer in Ontario wonen, die allebei een gezellig gezin hadden, waar ze zich thuis voelden. Arjan had werk gevonden tijdens een verkenningstrip bij een firma die het onderhoud verzorgde van benzinepompen. Nu kon hij op zijn gemak naar iets anders uitkijken wat hem meer "lag". Aangezien hij zelf niet precies wist waar hij naar op zoek was, probeerde hij 't hier en daar eens. Zo heeft hij ook nog op een kalkoenenfarm gewerkt voor een halfjaar, maar hij kwam er al gauw achter dat kalkoenen opfokken niet bepaald zijn liefde had. In verband met de kerstdrukte kon hij toen bij Voortman Cookie's komen. Een enorme "koekjesbakkerij", beheerd door de gebroeders Voortman (ook Nederlandse emigranten). Maar in het voorjaar was er geen werk meer voor hem. Toen besloten Arjan en Elles de verzorging van een zogenaamde bejaardenflat op zich te nemen.
Appeltaarten
Arjan en Elles moesten het gebouw bijhouden; schoonmaken en waar nodig repareren. Vooral Elles had er wel schik in, om het voor de (meest Hollandse) bewoners wat gezelliger te maken. Omdat ze niet allemaal meer zo goed ter been waren, zetten de Sterkseen "winkeltje" op. Een winkelkar eigenlijk, om precies te zijn, met Hollandse pepermunt, soep en zomeer. Als Elles dan 's morgens de "winkel" opende, zorgde ze voor (gratis) verse koffie met wat zelf gebakken lekkers erbij, waar dankbaar van genoten werd. De'' lounge'' werd zo vanzelf een gezellige gemeenschapsruimte. Ze bakte graag en maakte eens een paar appeltaarten meer voor het "winkeltje". Een goed idee bleek dat, want ze waren zo verkocht, en er was vraag naar meer! Voor de kinderen, die op bezoek zouden komen, of die bezocht zouden worden. En toen werd het idee geboren. Want als Elles nu eens een stel appeltaarten bakte, dan zou Arjan, die nog geen werk had, ze proberen te verkopen bij verschillende restaurants. Zo gezegd, zo gedaan, ze hadden er toch niets bij te verliezen. Elles aan het bakken en Arjan "de boer op". Wel "boeren" van naam trouwens: Holiday Inn, White Oaks, Prince of Wales en de beroemde Minolta Tower in Niagara Falls waren er een paar van. En het sloeg aan. In een tijd van "fast food" en niet uit te spreken ingrediƫnten, die het misschien uiterlijk goed doen, maar qua smaak beslist niet, werd het verse'' homemade' ' gebak van EUes met graagte verorberd.
84 per week
Toen brak er een onvoorstelbaar drukke tijd aan. Ze waren inmiddels vader en moeder geworden van Arie Jan jr. en Elles wist zich in blijde verwachting van een ander jong Sterkje. Maar zoals ik al zei, ze was van het echte pioniershout gesneden. Het zal haar soms evengoed wel zwaar gevallen zijn. Vier dagen per week bakte ze 21 appeltaarten, 84 in totaal! Dat betekende kilo's appels schillen, zakken met bloem en suiker afwegen en lappen deeg uitdrukken, alles met de hand. Wat was het warm in de flat en wat rook het er heerlijk, al kon Elles er toen niet altijd van genieten.. . Op het balkon liet ze de taarten afkoelen, totdat. .. de vogels er weet van kregen. Toen moesten ze maar in hun slaapkamer gezet, ramen open en airconditioning op volle kracht. Inmiddels waren Atjans ouders over geweest, en Arie Jan Sr., die al 35 jaar in het bakkersvak zat, had schik in de thuisbakkerij van zijn zoon. Met plezier hielp hij mee in het kleine keukentje van zijn bedrijvige schoondochter. En schudde zijn hoofd toen hij haar bodems met de hand zag uitdrukken, ,,Kind, daar gebruik je toch een deegrol voor!" En inderdaad ging dat wel vlotter en gelijkmatiger.
Verhuizing
De klantenkring bleef groeien en het was niet meer te doen voor Elles om in haar keukentje de bestellingen bij te benen. Ook de zorg voor het gebouw werd nu te veel en na rijp beraad hebben ze besloten om "kleine middenstanders" te worden. Net voor de geboorte van een allerliefste baby, Jennifer, verhuisden ze naar een ruime bungalow. De basement werd veranderd in een echte bakkerij en er werd prachtig en praktisch materiaal aangeschaft. En niet alleen appeltaarten, maar ook slagroom- en kwarktaarten en ander verrukkelijk gebak zijn er nu op bestelling te krijgen. Zo is er dan tot groot genoegen van de ''oude'' bakker ook in Canada een bakkerij onder de naam Arie Jan Sterk..., dank zij de appeltaarten van zijn schoondochter!
Je was school
En zo kon het gebeuren in de kerstvakantie dat het gezin Vander Zwaag stopte voor huize Sterk om even wat verse gevulde speculaas en banketstaven te kopen. We waren toch in de buurt en wilden zelf het veelgeroemde gebak wel eens proberen. ,,Ha, bakker!" groette Foppe Arjan die naar buiten kwam. ,,Ha, meester!" was zijn wedergroet. Toen hoorden we dan hoe goed het ging met de jonge business, en na een lekker stuk koek bij de koffie konden we dat best begrijpen! Vanzelf moet ik nu denken aan onze begintijd, al weer bijna tien jaar geleden. Ik zie ons nog tegenover elkaar zitten aan tafel in ons schamel gemeubileerd huis, avond aan avond. Foppe aan het voorbereiden en ik aan het nakijken. Je dacht school, je leefde school, je was gewoon school. Langzamerhand veranderde dat gelukkig wel. Maar als je dan terugkijkt, zie je dat het niet anders dan door Gods goedheid en Zijn doorlopende zorg geweest is, dat het goed mocht gaan; niet door ons geploeter. i< />
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 maart 1989
Terdege | 64 Pagina's