Sfeer en romantiek in kasteelbos

Het is mei en de lentezon straalt over hetjonge groen dat nog teer en licht van kleur is. Een brede, koele laan voert onder hoge eiken door. Die oprijlaan maakt dit bos tot een deftig park en het loopt prettig op het krakende grind. De onderbegroeiing in het bos is zeer gevarieerd. Het schorre geroep van reigers verraadt een kolonie. Er moeten hier ongeveer honderd reigernesten zijn. Het is stil op deze door-deweekse lentedag. In een zijpad, op enkele meters afstand, loopt een fazantehaan. Hij blijft staan kijken, zoals wij het naar hem doen. Wat een prachtig dier is het, met die felle exotische kleuren. Hij is blijkbaar aan bezoek gewend, want hij laat zich lange tijd bewonderen. Het oorspronkelijke leefgebied van de fazant is het Verre Oosten. De vogel is echter al sinds de middeleeuwen bij ons ingeburgerd. De laan voert naar een grote open plek, waar het kasteel staat. Mooi is het grijze, met cement gepleisterde gebouw niet. Wel zijn er twee leuke hoektorentjes met koepeltjes. Op de rechtertoren is een uurwerk aangebracht, op de linker een zonnewijzer. De laatste geeft de "echte tijd" aan. De in kleine ruitjes verdeelde ramen zijn saai. Maar het gebouw is heeriijk gevat in een lijst van groen, onder een strakblauwe meihemel. Bloeiend fluitekruid vormt een rand van kant, als kunstige afzetting voor het huis. Huys te Warmond is aan drie kanten ingesloten door een slotgracht. Er loopt een smal paadje langs. Dat is overhuifd door oude eiken, rode beuken en donkergroene hulst. Ook groeit er veel opslag van esdoorn. Het park om het kasteel is in het verieden aangelegd op een oude strandwal.

Timmermansstijl
Tijdens onze wandeling ontmoetten wij mevrouw l> Rikkers-Krantz, die vertelde dat haar grootvader op het kasteel woonde en dat zij er zelf tot omstreeks 1961 heeft gewoond. Toen werd Huys te Warmond voor haar te groot en te duur in onderhoud. Want daai-voor is veel personeel nodig. Het huis werd verkocht en mevrouw Rikkers liet het koetshuis inrichten. Daar woont zij nu al zesentwintig jaar. In een brochure over het Huys te Warmond las ik dat haar grootvader Cornelis Hendrik Krantzin 1901 voor 80.000 gulden eigenaar werd van het buitengoed. Dat was voor die tijd een aardig bedrag. In 1961 werd het kasteel eigendom van de Stichting'' Huys te Warmond". Die heeft het verhuurd aan een aantal gezinnen. Oude prenten in die brochure laten zien dat het kasteel in het verleden veel mooier was dan het grijze gebouw dat het later is geworden. De Rijnlandse ambtenaar J. B.vanLoenen beoordeelde het in 1910 als; „Timmermansstijl uit de pruikentijd. Hoe nuchter, prozaïsch en smakeloos zijn de hoektorens, die van het vroegere grote aantal torens, torentjes en spitsen, die het gebouw zo feestelijk illustreerden, overbleven."

Floris V
Huys te Warmond, zoals het er nu staat, werd herbouwd in 1579 en omstreeks 1780 gerenoveerd. De geschiedenis ervan is veel ouder. Reeds in 1362 zijn er schriftelijke gegevens van vastgelegd. Jacob van den Woude werd toen door de Vrouwe van Voorne beleend met'' syn huys tot Warmonde, syn heemwerff met alle de huysinge daer opstaend en metter boomgaerde, strekkend van den Leede aan dat Gangpad ende belegen op de nortoostside des papenwoninge van Aelsmeer end op de suidwestside Joncvrouwe Mabelie Heer Jacobs dochter. Een en ander te verheergewaden met een rode sperwer". Een nog oudere vermelding luidt dat Ridder Dirk van Warmonde in 1296 moest vluchten na een samenzwering tegen Floris V. Eeuwenlang heeft op deze plaats het kasteel gestaan, maar wel in vaak wisselende vorm. En eromheen is het bos gegroeid. Ook daaraan werd gewerkt. ,,In 1594 en 1595 werden door Jan van Duvenvoorde te Warmond en Wou(brugge) 7500 elsebomen aangeplant. '' Door de latere bewoners is het kasteelpark aangelegd. Bij het kasteel kan men fantaseren over wat zich daar in de achterliggende eeuwen heeft afgespeeld. In het kasteelbos kan men genieten van wat van het adellijke bezit is overgebleven. Kronkelende laantjes, waterpartijen en kleine bosweiden wisselen elkaar af en maken het wandelen heel genoeglijk.

Gestreepte fuutjes
Het pad langs de gracht is ingesloten door dichte begroeiing. Het stilstaande water is vrij helder. Op een ondiepe plek heeft een fuut zijn nest gebouwd. Of het vrouwtje of het mannetje zit te broeden, weet ik niet, want ze lijken op elkaar als twee druppels water. Wat verder zien we een tweede en zelfs een derde futennest. Deze prachtige watervogels zijn de laatste jaren algemeen geworden. Ze zijn sierlijk en boeiend. Op een van de nesten zien we twee gestreepte futenkopjes onder de vleugels van de oude vogel uitkomen. Wandelaars zullen hier de futen soms zien zwemmen met enkele jongen op hun rug. Dat is een typisch en alleraardigst futengedrag. De pullen zijn gestreept als zebra's en zeer behendig. Futen zijn beroemd door hun duikkunst. In de ondiepe grachten van dit park kunnen ze hun kunst echter niet uitleven. Het nest van een fuut is niet veel meer dan een modderplek die nauwelijks boven water uitsteekt. Op een andere plek heeft een meerkoet zijn nest gemaakt. Dat is een stevig bouwsel van takken. Ander materiaal kan de vogel hier niet vinden. In het piassengebied maken meerkoeten hun nest van dode biezen en riet.

Lustoord
Het'' Bos van Krantz'' is oud en heeft het karakter van de buitenplaatsen in 'sGraveland. Die werden echter pas ongeveer driehonderd jaar geleden aangelegd door welgestelde lieden die in de zomer de stad ontvluchtten om te gaan wonen op hun landgoederen. Voor "Huys te Warmond" is het in het grijze verleden de adel geweest die een verdedigbaar kasteel nodig had. Het landgoed eromheen werd tot een lustoord gemaakt. Wij wandelen eeuwen later over warme, zonnige lanen, waar de oude beuken die er eens langs stonden, reeds gesneuveld zijn. Dat is ook het geval met de grote lindebomen die links van het huis stonden. Wij zien slechts de enorme stobben waarop tientallen jonge loten groeien. Dat kunnen geen monumentale lindebomen worden. Op het smalle pad dat eens een lindenlaantje was, ligt een poes languit te zonnen. Bij het voormalige koetshuis vormt een brede sloot de scheiding met de weilanden. In de verte staat een molentje en er liggen nogal wat plezierboten. Wij leven in een andere tijd dan de adel in de vorige eeuwen. Met hen is veel van de rust en voornaamheid vrijwel overal verdwenen. Nog is het "Bos van Krantz" een fraai wandelgebied waar iets van de sfeer van vroeger is overgebleven. De intense rust uit de tijd dat het particulier bezit was, is er niet meer. Verkeer en recreatie verstoren die vaak met lawaai en drukte. Maar op stille dagen kan men er genieten van de schoonheid van flora en fauna die karakteristiek is voor oude buitenplaatsen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen