Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Moeders over het belonen van kinderen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Moeders over het belonen van kinderen

10 minuten leestijd Arcering uitzetten

<br />

Is belonen een goed opvoedingsmiddel? Een kind moet toch ook zonder cadeautjes in het vooruitzicht de ouders gehoorzamen? Drie praktijkgevallen vanuit de lezerskring laten zien dat belonen heel goed kan werken, maar dat het ook wel eens fout gaat.

M. et veel genoegen sciireef ii tweemaal over het belonen van onze kinderen. Van verschillende zijden kreeg ik daar reacties op. Mondeling was dat niet zo positief. Men zei:,,Kinderen moetje geen geld (of een cadeautje) geven. Ze hebben maar te doen watje als ouders zegt!" De schriftelijke reacties waren over het algemeen heel uitgebreid en beschreven de persoonlijke manier van belonen en het resultaat daarvan. Duidelijk kwam ook naar voren dat men dit opvoedmiddel meestal gebruikt als verkeerde of ongezonde gewoonten moeten worden afgewend. Ik geef u graag verschillende brieven van moeders door. ,, Naar aanleiding van uw vraag om reactie het volgende: Marrie (5 jaar), onze tweede dochter, ging altijd gewoon naar school. Niet graag, maar zonder veel problemen. Maar na een half jaar werd het scheiden van moeder steeds moeilijker, totdat het twee keer per dag huilen werd. En niet alleen met het naar schoolgaan, maar ook als ik even een boodschap doen Marrie huilde elke keer als moeder wegging. Als ze dat niet deed mocht ze een strikje aan een lint plakken. Toen het lint vol was, mocht ze pannekoeken eten met vriendinnetjes. Het werkte heel goed! moest of naar de kerk ging... altijd werd het huilen.''

Oorzaak
,, Nu was er wel een aanwijsbare oorzaak voor! Mijn man is onverwachts opgenomen in het ziekenhuis en enkele dagen daarna werd ik onverwachts ook opgenomen. Gelukkig niet zo lang. Na twee weken mochten we beiden weer thuis komen, maar ik heb enkele maanden rust moeten houden vanwege een zwangerschap. Dit eiste erg veel aanpassing van Marrie en het werd een moeilijke tijd voor haar. Iemand gaf me de raad: ,,Je moet ze belonen, als ze zonder huilen naar school gaat!" Elke dag een cadeau, hoe klein ook, is moeilijk. Maar Marrie is erg snel tevreden, dus hebben we een lint opgehangen en telkens als ze zonder huilen bij mama vandaan ging, mocht ze er een papieren strikje opplakken. Toen het lint vol was mocht ze kiezen: pannekoeken of patat eten met een paar vriendinnefles. Het werkte heel goed! Na enkele weken zijn we ermee gestopt, want ze voelde zich nu groot en ging niet meer huilen. Het bewijst dat een kind ook met kleine dingen blij is en erdoor gestimuleerd wordt. Maar ook hierin is ieder kind anders. Ons oudste dochtertje is erg gevoelig voor een complimentje en wil dan ook graag even geknuffeld worden."

Containers
Een andere moeder schrijft; „Wij hebben vier kinderen, van wie de oudste, Joke, 6 jaar is. Onder haar volgen twee jongens. Pieten Bas, resp. 5 en 4 jaar en een meisje, Elsje, van 10 maanden. De laatste komt in dit briefle nauwelijks aan bod. Dit even voor de duidelijkheid. Wij hebben ook ervaring met het belonen, zowel positief als negatief, van een kind of kinderen. Als eerste toen Joke 4 jaar was en Piet 3 jaar. Het waren verwoede duimers. Piet had daarbij de gewoonte aan een glibberige blouse of de voering van je rok te friemelen. Dit vonden wij vreselijk hinderlijk. Op een gegeven moment heeft mijn man een schip getekend dat volgeladen was met 30 containers. Als ze een dag niet of nauwelijks geduimd hadden, mochten ze 's avonds een container kleuren. Dit ging prima! Van tevoren hadden we afgesproken: als het lukt, krijgen jullie een cadeautje. Joke wist al direct wat ze wilde, een knijpbeertje! Die wilde ze al langer, maar wij maken er eigenlijk nooit een gewoonte van om gelijk te geven wat ze leuk vinden, ook al kost het maar een paar gulden. Joke was heel gemotiveerd om het felbegeerde knijpbeertje in haar bezit te krijgen. Piet kreeg een mooie auto. Joke kreeg een pak stiften erbij, omdat een beertje toch wel erg goedkoop was, maar dat was volgens haar niet nodig. Sindsdien duimen ze nooit meer. Althans niet meer overdag. Soms betrap ik ze nog wel eens als "de laatste ronde" gemaakt wordt, maar dat is dan in de slaap."

Boos en zenuwachtig
,,Nu een negatieve ervaring met belonen. Piet en Bas plassen bijna iedere nacht nog in bed. Moeder wilde ook wel eens van die dure pampers af! Weer een briefje gemaakt met dezelfde afspraken. Bij Bas lukte het helemaal niet. ledere morgen nat, hoewel we ze 's avonds nog laten plassen. Bas was vreselijk boos als het bij Piet wel eens lukte. Bij Piet ging het ook heel slecht op een paar nachten na, maar het gevolg was, dat Piet er erg zenuwachtig van werd. Huilen als hij weer nat was, 's nachts soms onrustig slapen om toch maar naar de w.c. te kunnen als hij moest. Ze waren er dus echt niet aan toe, de twee boeven. Misschien over een paar maanden nog een proberen. Toen onze jongste is geboren, waren de twee jongens erg ondeugend en ongehoorzaam. Steeds op je strepen blijven staan, anders deden ze helemaal wat ze zelf dachten wat goed was. Zelf ben je na een bevalling ook anders. Druk met de baby, enz. Toen hebben we ook weer een soort puntenlijstje gemaakt voor de'' grote broers'', want dat waren ze nu immers! Het resultaat was, dat papa van de twinitg dagen zeventien stickertjes kon bewonderen. Dus weer een goed resultaat ermee. Daar hebben ze trouwens geen beloning voor gekregen. Papa's blijde gezicht was blij kbaar al genoeg!''

Knikkers
Ten slotte een derde brief: ,,Hierbij een reactie op het artikel over belonen van kinderen. Henken Jan, toen 6 en 7 jaar oud, hadden overdag heel vaak hun duim in de mond, zelf tijdens de maaltijden konden ze het niet laten. Daar moest iets aan gedaan worden in verband met hun gebit, maar ook omdat ze te vaak aan de kant stonden te kijken met hun duimen in de mond, wanneer andere kinderen speelden. In die tijd was hier op school een knikkerrage aan de gang, dus zij wilden ook graag knikkers hebben! We hebben toen afgesproken dat ze tijdens de maaltijden niet meer mochten duimen. Hielden ze dat een week vol, dan kregen ze een aantal knikkers van ons. Deden ze het (per ongeluk) wel, dan kregen ze er een paar minder. Na een week werd de tijd uitgebreid: 's morgens voor schooltijd ook niet. De week erop: tussen de middag ook niet meer. Daarna ook tussen de middag niet meer. ledere keer wanneer er in de afgesproken periode niet op de duim gezogen werd, werd het goede gedrag beloond met knikkers, tot ze ten slotte de hele dag zonder duimzuigen doorkwamen. De één vergiste

Joke en Piet waren

zich wel vaker

dan de ander, verwoede duimers. Papa
maar na onge veer zes weken waren ze overdag van het duimen af. Nu, bijna twee jaar later, doet Jan het's avonds op bed nog wel. Henk is er helemaal vanaf." Kleine dingen tekende een schip met dertig containers. Na een dag niet duimen mochten ze een container kleuren. Toen het schip vol was kregen ze een beloning. Overdag duimen ze nu niet meer! Allereerst wil ik al de moeders die schreven hartelijk danken. Fijn, dat zij de tijd namen hun ervaringen op schrift te stellen. In de tweede plaats valt het me op, dat de moeders originele manieren wisten te bedenken om hun kinderen te belonen. Duidelijk is wel, dat het slagen van de onderneming niet ligt aan grote cadeaus die in het voortuizicht worden gesteld. Kleine dingen, die weinig kosten, kunnen goed als beloningsmateriaal worden gebruikt. In een van de brieven kwam ook naar voren, dat het blijde gezicht van vader als beloning al voldoende was!

Duidelijk
In de derde plaats merken we uit de brieven, dat er duidelijke opdrachten werden gesteld. Dat is heel belangrijk. Kinderen moeten goed weten, wat we van hen willen. De opdracht omvat ook maar een klein gebied, zoals bij voorbeeld in een van de brieven naar voren kwam. De kinderen mochten tijdens de maaltijd niet duimen. Toen dat lukte, kon de eis verzwaard worden en zo werd langzafnerhand bereikt, wat moeder voor ogen had. Kinderen moeten lichamelijk en geestelijk aan onze wens kunnen voldoen, waarbij ze zich dan alleen behoeven in te spannen om hinderiijke gewoonten ï> af te wennen. Natuurlijk kunnen we het vermogen van ons kind verkeerd inschatten. Dan moeten we na de mislukking een stapje terug doen, zoals we lezen in een van de brieven. In de vierde plaats ontdekken we, dat ook met betrekking tot het belonen het ene kind het an dere niet is. Wat bij de een succes heeft, hoeft bij de ander niet aan te slaan. Elk kind is uniek en heeft dan ook zijn eigen aanpak nodig. Vaak merk je aan de reacties  van je kind wel of je het goede spoor zit. Star doorzetten wat we nu eenmaal in ons hoofd hadden, leidt wel licht weer tot andere problemen. Een moeder vertelde mij dat haar zoontje van zenuwachtigheid ging stotteren en nagelbijten... In de vijfde plaats: ik denk, dat

In elke Terdege vindt u twee rebussen. De oplossing geeft steeds een uitspraak, die in verband staat met onze actie voor het leven van ongeboren kinderen. De oplossing van beide opgaven stuurt u binnen twee weken op een briefkaart naar Terdege Helpt, Postbus 75, 7300 AB Apeldoorn. Op de adreszijde van de briefkaart plakt u voor niet alleen het belonen in de voorbeelden belangrijk was om het kind te stimuleren de opdracht te volvoeren. Ook de aandacht die het kind voortdurend kreeg, de consequente manier van handelen, het direct reageren op het doen en laten van het kind, gericht zijn op dit ene probleem zonder alleriei andere zaken daarbij te betrekken, waren belangrijk. Vooral dat consequent zijn is zo onmisbaar in de opvoeding. We vinden als vader en moeder bij voorbeeld al snel dat er wel verzachtende omstandigheden zijn, waarom Keesje vandaag zo veel duimt, ,,'t Was gisteravond ook zo laat eer hij ging slapen. Hij is natuurlijk erg moe." Toch is het loslaten van de eenmaal gestelde eis niet goed. Dan kun je beter die dag geen beloning geven, al is dat voor het kind niet leuk. Geven we eenmaal toe aan de mogelijkheid, dat we "fouten" door de vingers kunnen zien, terwijl het belonen toch doorgaat, dan is het niet waarschijnlijk dat de verkeerde gewoonte wordt afgewend. Wat hebben minstens ƒ 2,50 en maximaal ƒ 10,— aan extra postzegels. De opbrengst hiervan is vanzelfsprekend bestemd voor de actie voor ongeboren kinderen. Puzzel mee en steun de strijd tegen abortus. U kunt er nog een mooie prijs mee winnen ook. Ie prijs - Tefal hapjespan, 24 cm, met stoomregelknop

we toch veel zelftucht nodig!

Zelftucht
Ter afronding van deze artikelen over'' belonen" wil ik over zelftucht nog enkele gedachten doorgeven. In een oud boek, getiteld "Gezinsleven" door J. Meima (1933), vond ik het volgende: ,,Opvoeden is een kwestie van willen, van leren willen. We moeten het kind leren kennen, wat goed is; maar daarmee is het niet klaar; neen, nu moeten we het ook nog leren willen, wat goed is. En zal een ander van mij leren, stevig te willen, dan moet ik zelf ook een stevige wil hebben. Daarom is het van het hoogste belang, dat de opvoeder zichzelf goed beheerst; in zijn gehele arbeid aan de jonge mens blijk geeft, zichzelf goed onderde tucht te hebben. Mij dunkt wel eens, dat hierin een van de oorzaken ligt, waarom het met de tucht in heel wat gezinnen nog allesbehalve rooskleurig staat. De ouders weten zelf niet goed, wat ze willen en als ze dan eens wat willen, dan zetten ze niet door..."

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 14 maart 1990

Terdege | 80 Pagina's

Moeders over het belonen van kinderen

Bekijk de hele uitgave van woensdag 14 maart 1990

Terdege | 80 Pagina's