„Ik heb gezien wat je meeneemt als je sterft: helemaal niks"

Half juli kreeg Gerrie last van pijn in de buik. Pas toen ze bloed verloor ging ze naar de dokter. Een paar keer heeft ze darmonderzoeken gehad. Eind juli gingen we op advies van de huisarts toch maar met vakantie. De uitslagen van de onderzoeken waren nog niet binnen, 's Woendags werden we op ons vakantieadres opgebeld door de huisarts. Dan weet je eigenlijk al genoeg.

Een kwaadaardige ziekte aan de darmen en de leverfuncties gestoord. Nog dezelfde dag zijn we naar huis gegaan. Alles inpakken. Je kunt je wel voorstellen hoe dat gegaan is. De huisarts wilde haar donderdag al laten opnemen, maar dat wilde ze niet. Onze oudste zoon moest naar de middelbare school en had z'n boeken nog niet compleet. Dat wilde ze eerst nog in orde maken. Eerst kwamen de kinderen, dan zijzelf."

Sterven
„Dinsdag werd ze geopereerd. Het gezwel aan de darm werd verwijderd, maar de lever noemde de chirurg een heel kwalijke zaak. Na een maand mocht ik ze ophalen, al was ze nog een wrak. Het ging thuis helemaal niet. Na twee dagen heb ik ze alweer teruggebracht, voor veertien dagen. Daarna is ze een maand thuis geweest. Toen het echt niet langer kon heb ik ze weer naar het ziekenhuis gebracht. Daar is ze twee weken later gestorven.

Vanaf het begin wisten we dat ze ging sterven. In die maanden hebben we meer gepraat dan in de dertien jaar ervoor. In het begin zat ze verschrikkelijk over mij en de kinderen in. „Hoe moet het nou als ik er niet meer ben?" Dan zei ik altijd: „Voor mij is maar één ding belangrijk: Hoe sterf je? Als God goed voor jou is, dan zorgt Hij later ook wel weer voor ons." Ze kon niet sterven. En als dat niet kan, wat dan?

Maar de laatste veertien dagen was het totaal anders. Toen sprak ze nergens anders over dan over de goedheid van de Heere. Zo is ze gestorven. Ik sliep bij haar in het ziekenhuis. Donderdagmorgen zei ze: „Kom eens bij me, Wim." Ze sloeg haar armen om me heen, gaf me een kus en dat was het laatste. Maar ik wist dat het goed was."

Tijdelijk
„Ik merk soms dat mensen denken: is hij wel ooit gek geweest met z'n vrouw? Dat was ik zeker. Maar we zijn hier allemaal maar tijdelijk. En als we sterven, waar komen we dan terecht? Daar moet je nu over nadenken. Ik ben zo dankbaar geweest dat zij een sterfbed kreeg. Er zijn ook mensen die ineens verongelukken.

Het klink misschien gek, maar ik had haar ziekbed niet willen missen. Niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf. Mensen hebben vaak tegen me gezegd: steeds weer dat waarom he. Maar dat heb ik nooit gehad. Als je dat dan zegt, zie je ze gewoon denken: Wat is dat voor een rare kerel. Ik weet waarom m'n vrouw is weggenomen. Omdat ik leefde of ik hier altijd kon blijven.

Vroeger ging ik ook wel naar de kerk, maar toch heel anders. Onder de dienst ging er van alles en nog wat door m'n hoofd. Ik heb de preken nooit gehoord zoals ik ze nu hoor. Alles ga je anders zien. Voor mij waren zo veel dingen in de wereld belangrijk. Nou niks meer. Ik ben dankbaar met m'n werk, maar ik heb gezien wat je meeneemt als je sterft. Helemaal niks. Dan is maar één ding belangrijk."

Gezinshulp
„'s Avonds ging ik vaak uit klussen. M'n vrouw zat dan te naaien en zorgde voor de kinderen. Altijd waren we bezig. Je had maar weinig tijd om met elkaar te praten. Dat kwam pas toen ze ziek werd. Dan is er ineens wel tijd.

Nu leg ik 's avonds de kinderen op bed. Eer alles ligt is het een uur of negen. Dan is de avond al voor een groot deel om. Een lezer ben ik niet. Als ik lees, dan is het uit de Bijbel. Van de stilte heb ik gelukkig geen last. Je hebt mensen die de muren op zich af voelen komen als ze alleen zijn. Dat ken ik niet. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik alleen ben.

Overdag heb ik gezinshulp. Zeker de kleintjes zien haar als hun moeder. Ik heb in het begin gezegd: stof op de kast interesseert me niet. Als er maar iemand in huis is wanneer de jongens thuis komen uit school. Ze regelt alles. Morgen gaat ze weer kleren kopen voor de kinderen, omdat een broer van me gaat trouwen. Er ligt zeshonderd gulden klaar in het portemonneetje en ik zie wel waar ze mee thuis komt. Als je zo geholpen wordt, moet je ook vertrouwen kunnen geven.

Wat ik wel naar vind, is dat in een dorp zo op je wordt gelet. Er kan geen vreemde wagen voor de deur staan of de verhalen circuleren al. Ik ging een keer met m'n zus naar de kerk. Dezelfde week werd al verteld dat ik ging hertrouwen. Daar heb ik eigenlijk nog het meeste moeite mee. Die domme praatzucht. Er is er altijd wel een die wat weet te vertellen."

Leven
„Veel mensen denken dat ik het nu moeilijker heb dan andere maanden. Ik ervaar dat niet zo. Natuurlijk, december is best een gezellige maand. Je weet hoe dat gaat. Met Kerst een rollade van de baas op tafel, een kaarsje erbij. Dan mis ik m'n vrouw. Maar niet meer dan anders. Ik mis ze elke dag, niet alleen in december maar ook in mei.

Voor m'n kinderen wil ik het met de feestdagen net zo doen als Gerrie het deed. Mooi zeiltje op tafel, voor mezelf een glaasje wijn, voor de jongens wat drinken, een toetje met slagroom. Ik denk niet dat het goed is om bewust dingen na te laten die je vroeger wel deed. Het leven gaat verder. En dan is voor mij de belangrijkste vraag: hoe leef je?

Mijn ervaring is dat je je vaak zorgen maakt over dingen die nooit komen en omgekeerd. Het klinkt misschien raar, maar ik verlang nog wel 's terug naar de tijd dat m'n vrouw ziek was en de tijd na haar sterven. Toen voelde ik zo sterk dat m'n leven in Gods hand lag. Ook dat slijt een beetje. Maar er zijn dingen die je nooit meer vergeet. Psalm 138 bij voorbeeld. Als ik omringd door tegenspoed bezwijken moet, schenkt Gij mij leven."

De namen van Wim en Gerrie zijn gefingeerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen