Bij de Trinity Baptist Church gaan ook volwassenen nog naar de zondagsschool

Eind vorig jaar viel mij het voorrecht ten deel om op te stijgen met een Boeing 747 met als bestemming New York. Het was wel even slikken op Schiphol bij het afscheid nemen van vrouw en kinderen. Maar eenmaal door de douane en in m'n eentje op weg naar pier D, nam al spoedig de spanning van hetgeen komen ging bezit van mij. Het ging nu toch echt gebeuren.

Rond Pinksteren bereikte mij mondeling een uitnodiging van dr. A.N. Martin van de Trinity Baptist Church uit Montville in New Jersey om de achtste predikantenconferentie van deze kerk in Amerika bij te komen wonen. Op een aparte wijze was het contact met deze prediker weer tot stand gekomen. In de jaren tachtig ontmoette ik deze begaafde predikant enkele malen in Engeland op de predikantenconferentie in Leicester.

Hij maakte toen een diepe indruk op mij. Blijkbaar niet alleen op mij, want in 1985 werd een werkje van hem vertaald vanuit het Engels: „Wat mankeert er aan de prediking?". Ds. C. van den Berg, toen predikant in Leerbroek, nu in Katwijk aan Zee, verzorgde er een voorwoord bij.

Herkenning
Maar hoe kwam die uitnodiging bij mij terecht? Met Pasen kwam Hannah Dekker, een achttienjarig lid van de gemeente van ds. Martin, naar Nederland om haar grootouders en familie op te zoeken, die sinds het begin van dit jaar deel uitmaken van mijn gemeente. Het nichtje met wie zij optrekt heeft ondertussen verkering met mijn oudste zoon.

Zo kwam zij ook in de pastorie. En hoe gaat dat. Als vanzelf leid je het gesprek naar het kerkelijk leven en de kerkelijke gemeente van je gast en zo viel de naam van haar dominee: ds. Martin. Ik kon mij niet voorstellen dat het om dezelfde ging. Daarom haalde ik snel mijn fotoalbum van Leicester voor de dag.

Maar jawel: met verbazing zag Hannah een portretfoto van haar eigen dominee in een Hollandse pastorie. Gewapend met mijn hartelijke groeten en enkele foto's uit de Soester pastorie keerde zij terug naar Amerika. Ook aan de andere kant van de oceaan was er sprake van herkenning.

Zo kwam het dat Hannahs ouders, toen zij met Pinksteren overkwamen, mij persoonlijk voor de conferentie mochten uitnodigen. Zelf wilde ik het aanbod afslaan, maar mijn vrouw hakte de knoop door: „Je doet het."

Kilo's drop
In het vliegtuig moest ik mijn horloge vijf uur terugzetten. Om negen uur 's avonds landden wij op de J.F. Kennedy luchthaven van New York. Met enige spanning stond ik met de in het vliegtuig ingevulde formulieren te wachten bij de douane.

Ik was bepaald geen smokkelaar, maar in mijn koffer had ik verschillende pakken Hollandse pannekoekenmeel, echte vaderlandse stroop, enkele kilo's drop, heel wat dozen thee en nog het een en ander. Dat bleek geen bezwaar. Ziezo, ik was er. Bij de uitgang zag ik direct mijn gastheer Bert Dekker. Fijn elkaar weer te zien.

Na ruim een uur kwamen wij aan bij hun huis in het dorp Kinnelon. De volgende dag ging ik met Atie Dekker mee boodschappen doen. Ik ontdekte dat afstanden in Amerika heel anders beoordeeld worden. Drie kwartier rijden voor een goede slager doen we in ons land niet, daar is het heel gewoon,

's Middags hield ik mij rustig. M'n ogen prikten van de droge lucht in het vliegtuig en een niet te onderdrukken gaapneiging verried dat het tijdsverschil niet aan mij voorbijgegaan was. Om zes uur zaten wij met z'n allen om de tafel. Bert en Atie Dekker en hun drie dochters: Judith (24), werkzaam bij een bank, Tamar (20), 2e-jaars studente verpleegkunde en Hannah, 1e-jaars in dezelfde studierichting.

De gastvrouw bleek een geweldige kokkin te zijn. Wat mij betreft mag zij rustig vier of zelfs vijf sterren boven haar kookdomein aanbrengen.

Huisgodsdienst
Na het heerlijke eten volgden de "devotions" ofte wel de huisgodsdienst. Met elkaar lazen we om de beurt een vers uit een hoofdstuk uit Leviticus. Na de Schriftlezing volgde er een gesprek. Wie een vraag had stelde die en tevens werd besproken wat een ieder opviel. Hierna werd een lijst te voorschijn gehaald die de kerk geregeld uitreikt om voor verschillende zaken te bidden.

Dat komt bij ons in eerste instantie wat vreemd over, maar toch geloof ik dat het goed is. De lijst kan bewaren voor een eenzijdig bidden voor dezelfde zaken. Bovendien wordt op deze wijze voorkomen dat de leden van de gemeente alleen voor zichzelf bidden. Voor de hele week staan voor iedere dag dezelfde hoofdonderwerpen vermeld: 1. Zending en het stichten van kerken; 2. Leiders in de regering, 3. Leiders in de kerk; 4. Leden van de kerk.

Onder deze centrale aandachtspunten worden bij iedere dag andere personen, landen en steden genoemd. Voor deze dinsdag stonden bij het eerste punt de Spaanse Broeders in de Dominicaanse Republiek, in Porto Rico en in North Bergen (New Jersey) vermeld. Bij het tweede punt de Senaat en het Huis van Afgevaardigden met de opwekking te bidden dat zij gevoelig gemaakt zullen worden voor Gods wet en dat zij rechtvaardige en eerlijke wetten zullen maken.

Bij het aandachtspunt van de kerkelijke leiders werden twee predikanten van de gemeente met name genoemd, met als doel dat hun prediking en onderwijs gezegend mogen worden en dat de Heere hen helpen zal met hun lezingen aan de predikantenopleiding en met hun pastoraat en overige taken.

Daarnaast werden de diakenen genoemd om hen aan de troon der genade op te dragen. Elk van de gezinsleden nam één van de genoemde punten voor zijn of haar rekening met daarnaast nog andere. Het trof mij dat er in dit gezin in het "kapitalistische" Amerika zo ernstig gebeden werd voor allerlei zaken in Gods koninkrijk.

Tijdens de "devotions" stond de klok stil. Dit deel van de dag wordt echt afgezonderd voor de HEERE en Zijn dienst. In hoeveel gezinnen binnen de gereformeerde gezindte in Nederland gebeurt dit? En dat terwijl de Heere Zelf ons steeds weer opwekt om te bidden zonder ophouden.

New York
Tijdens het koffie drinken deelde de heer Dekker mij mee dat hij de volgende dag vrij genomen had om met mij een dag naar New York te gaan. Het was voor mij een hele ervaring om New York nu bij daglicht te zien. Nadat wij de Washington-bridge overgegaan waren zag ik de bekende wolkenkrabbers. We gingen eerst naar het gebouw van de Verenigde Naties.

Als vanzelf dacht ik terug aan de dagen die aan de Gofloorlog voorafgingen. Hier waren de beslissingen dus gevallen. Vervolgens reed Bert met mij door het beroemde park in het hart van deze wereldstad om dan in het centrum een parkeergarage te zoeken. Hierna gingen wij de stad in. Een raar gevoel: ik liep in de metropool waarvan ik verschillende foto's had gezien. Ik ervoer het als heel indrukwekkend.

Toeterende taxi's, verlengde limousines, echte Amerikaanse sleeën. We liepen over de brede trottoirs aan de voet van de wolkenkrabbers. Hier en daar op de stoep een bedelende "homeless one" (dakloze). Ook zag ik verschillende negerjongens met een diplomatenkoffer met horloges en andere koopwaar, die met snelle oogbewegingen hun omgeving in de gaten hielden. Zodra zij een agent ontdekten, klapten zij hun koffer dicht en waren ineens verdwenen.

Na wat gegeten te hebben begaven wij ons naar het bekende Empire State Building, 's werelds meest beroemde uitkijkpunt. Wat een uitzicht over New York. Mijn maag liet mij merken dat ik nog niet van mijn hoogtevrees af was. Hierna gingen we nog een eindje door New York lopen.

Prayermeeting
Na het eten gingen wij 's avonds als gezin naar de wekelijkse gebedssamenkomst. Ik was best benieuwd hoe ik dit ervaren zou. In Holland houden wij immers niet van dat soort samenkomsten. Op zichzelf kan niemand van ons wat tegen bidden hebben, maar wij hebben het 'gevoel' dat dit soort zaken uit een bepaalde hoek komen.

Opnieuw voelde ik mij beschaamd: het was een zegenrijke avond waar ik uit volle borst de voor mij onbekende "hymns" meezong. Dominee Martin leidde de samenkomst. Hij begon met het welkom heten van de predikanten die al voor de conferentie gearriveerd waren. Hierna begon de samenkomst.

Zoals gewoonlijk bestond ook deze avond uit drie 'blokken' van een halfuur. Aan het begin van ieder deel gaf hij de onderwerpen en personen aan waarvoor voorbede was gevraagd. De kerk staat in een levendige correspondentie met verschillende andere gemeenten en zendingskerken. Zijn er bepaalde noden dan worden deze per brief doorgegeven.

Ook wordt er geschreven wanneer de HEERE uitkomst heeft gegeven. Tevens wordt verteld hoe het met de zieken uit de gemeente gaat. Ik had een beetje het gevoel iets mee te maken van de wijze waarop bij voorbeeld Paulus aan het einde van zijn brieven groeten overbrengt en soms ook mensen aanbeveelt.

Nadat ds. Martin de onderwerpen voor het gebed genoemd en toegelicht had, verzocht hij een van de ouderlingen voor te gaan. Nadat de ouderling zijn gebed beëindigde stond een van de aanwezige manslidmaten op om het gebed te vervolgen. Het ging zeer ordelijk en rustig. Ik voelde mij beschaamd dat wij in Nederland in deze zaken zo traag zijn, terwijl wij toch verschillende keren in Gods Woord lezen dat de gemeente door de week bijeen was om te bidden.

Het was erg leuk dat na afloop van de Gebedssamenkomst velen mij als Hollander welkom kwamen heten. Het is opvallend hoeveel mensen in Amerika van Hollandse afkomst zijn. Er schijnen in het grote land aan de overzijde van de plas ondertussen meer 'Hollanders' te wonen dan in ons eigen land.

Academie
Aan ds. Martin heb ik toestemming gevraagd om vrijdags in de kerk de colleges van de predikantenopleiding te mogen bijwonen. Omdat er bijna geen bijbelgetrouwe opleidingen meer waren, heeft de Trinity Baptist Church in 1977 de Trinity Ministerial Academy opgericht.

Ik kwam onder de indruk van het niveau van de opleding. De studenten krijgen in vier jaar heel wat mee. Hoewel ik dankbaar ben voor mijn opleiding in Utrecht, was ik eerlijk gezegd best een beetje jaloers op deze positieve, bijbelgetrouwe opleiding.

Ik denk dat het niveau vergelijkbaar is met dat van Apeldoorn, terwijl de geest van de Academie mij doet denken aan de wijze waarop Paulus Timotheüs de opdracht gaf de gezonde leer toe te vertrouwen en over te dragen aan getrouwe mensen die ook bekwaam zullen zijn om anderen te leren.

Tijdens het derde uur hield student Jim Hogan een preek voor alle studenten. Zo doen zij hun eerste ervaringen op. Jim preekte (met de mij vertrouwd voorkomende drie punten) over de roeping van Jeremia (hfdst. 1).

Praktijk
Voor het vierde en vijfde uur stond het vak Pastorale Theologie op het rooster. Prof dr. A.N. Martin gaf er deze keer een praktische vulling aan. Hij had de predikanten Achille Blaize uit Londen en James A. Hogg uit Sydney uitgenodigd aan de studenten iets te vertellen over hun werk.

Dominee Blaize was in 1975 door de gemeente van Montville uitgezonden naar de Engelse hoofdstad om daar een gemeente te stichten en ds. Hogg was in 1976 als een moderne Baptist tot bekering gekomen. Ds. Martin introduceerde hen en vertelde hoe hij zelf in de tijd dat de HEERE zijn ogen opende voor de zuivere leer, zo verlangde om mensen te ontmoeten die wandelden met God.

Hij gaf de studenten nu graag de gelegenheid om hun vragen te stellen. Daar gingen zij vrijmoedig op in. Zo vroeg een van hen aan ds. Blaize of hij bij zijn werk ook bepaalde fouten gemaakt had waar hij hen graag voor zou willen bewaren. Heel eerlijk werd op dit soort vragen antwoord gegeven.

Zo antwoordde ds. Blaize op genoemde vraag dat hij aan het begin de grote fout had gemaakt om mensen die uit een andere kerk overkwamen aangenomen had als lid, zonder hen eerst naar hun vroegere kerk terug te sturen om zich te verzoenen.

Zij prezen hem en zijn preken en hadden nogal wat kritiek op hun vorige dominee en zijn kerk. „Ik maakte de fout hier niet de regel van Mattheüs 5:23, 24 toe te passen. De HEERE heeft mij daarvoor gekastijd. Die mensen zijn een gesel voor mij geworden."

Regels van de Schrift
Dit was ook voor mij een leerzaam antwoord. Als mensen onze gemeente verlaten veroordelen wij hen wanneer zij hierbij niet handelen volgens de Schrift. Maar hanteren wij de regels van de Schrift wel, wanneer zij naar ons overkomen? Of voelen wij dan allen iets van trots, omdat zij het bij ons toch maar beter vinden?

Hoe een andere kerk met ons handelt, doet niet eens ter zake. Wij zijn ervoor verantwoordelijk dat niemand wordt aangenomen die elders zonder verzoening in nijd of boordevol kritiek is vertrokken. In dit gesprek met de studenten kwamen meer van zulke bijbelse grondregels aan de orde. Het deed mij erg veel.

Wij grijpen eerder naar onze kerkorde om allerlei kwesties op te lossen dan naar de Schrift zelf. Of wij vragen wat onder ons gewoonte is en wat het meest geschikt is om de lieve vrede te bewaren. Zo ligt er ook bij ons nogal eens wat stof van de traditie boven op de heldere richtlijnen van Gods eigen Woord, net als bij Rome.

Bemoedigend
Mijn gastheer en -vrouw hadden voor mij voor de vrijdagavond ds. Martin en zijn vrouw en ds. Blaize en ds. Hogg uitgenodigd voor het diner. In Holland zijn wij gewend om iemand eens op de koffie te vragen, in Amerika vraagt men te eten. Het werd een geweldige avond.

Na een uitstekend diner gingen wij in de salon bij de piano zingen. Beurtelings gaven wij enkele verzen op. Vader en dochters bleken met het grootste gemak de tweede stem te zingen. Nadat wij uitgezongen waren vroeg ds. Martin aan ds. Blaize om, als de Heere hem de ruimte gaf, toch eens te vertellen hoe de HEERE hem bekeerd had van de duisternis tot het licht. „Ik denk dat dat voor ons allemaal erg bemoedigend kan zijn."

Dat was het! Op een heel zuivere wijze verhaalde Blaize hoe de HEERE hem van dood levend gemaakt heeft en geleid heeft op de weg der zaligheid. Puur bijbels en ook zo zuiver van toonzetting: geen enkele zelfverheerlijking, maar goed sprekend van de Heere en de naam van Christus verheerlijkend.

Kostelijk om zo'n gitzwarte "black man" met zijn donkere, beheerste stem zo levend de grote daden Gods te horen verkondigen. Wij schaamden ons niet voor onze tranen van verwondering en aanbidding. We zaten samen onder een open hemel.

Gelukkig behoeven we niet de oceaan over om zulke ontmoetingen te hebben, maar er zijn ook zoveel andere 'gezelschappen' en gesprekken. Vol instemming zeiden we allen na het dankgebed hardop amen. We waren vol van het gehoorde en wilden daar samen graag over napraten.

Zondagsschool
Zaterdags ging mijn gastheer met mij naar de Bushkill watervallen die bekend staan als het Niagara van Pennsylvania. Een indrukwekkend natuurmonument. We waren weer bijtijds terug. Na het eten heb ik op het kantoor van Bert Dekker achter zijn computer een begin gemaakt voor het eerste verslag voor het RD. Toen brak de zondag aan.

De familie Dekker had mij al een beetje uit de doeken gedaan hoe de zondag daar verliep. 's Morgens van half tien tot kwart voor elf zondagsschool. Van elf uur tot half een (en het kan rustig een halfuur langer duren) de morgendienst. En dan 's avonds van halfzeven tot acht uur of half negen de avonddienst.

De zondagsschool wordt gehouden voor en in verschillende leeftijdsgroepen. De indeling loopt enigszins parallel met de verschillende schooltypen. Laten we zeggen: de kinderen van de lagere school komen samen, die van de middelbare school en die van het hoger onderwijs. Daarnaast is er in de kerkzaal zondagsschool voor volwassenen. Hier worden verschillende onderwerpen behandeld. Nu eens wordt er een serie gehouden over het leven van David, dan weer over de phchten van een christen jegens zijn vrouw en kinderen.

Iedereen zit er met een schrift voor zich waarin men aantekeningen maakt om thuis nog eens over te lezen en met elkaar door te spreken. Na afloop van de zondagsschool gaat iedereen naar de hal om elkaar te ontmoeten. Deze is echt een ontmoetingscentrum waar jongeren en ouderen elkaar hartelijk begroeten en in gesprek raken.

Iets wat bij ons in Nederland ook best aanbevolen kan worden. Hartelijkheid, warmte en ontmoeting zijn in onze kille tijd geen overbodige luxe. Na een kwartier gingen we weer de kerkruimte in.

Kerkdienst
In de kerkdienst voelde ik mij helemaal thuis. Ik heb genoten van de preek van ds. Martin over Mattheüs 7:7. Ik wil enkele dingen noemen die mij in de kerkdienst opvielen. Allereerst dat de leden van de gemeente met grote eerbied het kerkgebouw betreden. Zo levendig en rumoerig als het in de hal is, zo stil is het in de kerkzaal.

In de gangpaden staan verschillende mannen die met hun handen aangeven waar men kan gaan zitten. Wie op zijn plaats komt gaat in stil gebed. Pas vlak voor de dienst gaat de vleugel spelen. Dat valt ook direct op: er is in deze kerk geen orgel. Naar het waarom daarvan heb ik uiteraard gevraagd. Het antwoord was heel simpel: omdat men de uitgave te groot vindt. Zo'n bedrag gebruikt men liever om gedurende enige tijd een extra zendeling uit te sturen.

Het is bij een vleugel ook goed zingen. Na de preek wordt er niet meer gezongen. De voorganger eindigt met dankgebed. Als hij amen gezegd heeft, begint heel zachtjes de piano te spelen. De predikant verlaat de preekstoel en de gemeente buigt zich voorover om in stilte het gehoorde te overdenken.

Het "Amen" van de piano geeft dan het einde aan. De predikant staat bij een van de drie uitgangen, twee andere predikanten bij de overige twee. Zo is er voor iedereen persoonlijk aandacht. Een weldaad in de koude en eenzame wereld.

Buitenlanders
Wat mij ook opviel in de kerkdienst was dat er zoveel 'buitenlanders' (negers. Chinezen e.a.) in de diensten aanwezig waren. Het was echt een schare uit allerlei tongen, geslachten en natiën. Toen ik dit tegen mijn gastheer uitte, zei hij dat dit aanvankelijk niet het geval was, maar dat dit jaren lang voorwerp van gebed was geweest.

Ds. Blaize was destijds ook als predikant beroepen in de hoop dat hij als "black man" hiervoor zou mogen dienen. Dat scheen een teleurstelling te zijn. De "zwarte mensen" vonden hem te veel ontwikkeld. Later bleek dat de HEERE hier wat anders mee voor had. Ds. Blaize werd gebruikt om de blanken te leren van zwarten te houden.

De blanken gingen erg veel van ds. Blaize houden vanwege zijn preken. Zo zagen zij als het ware niet meer dat hij zwart was. Toen ds. Blaize werd uitgezonden naar Londen, kwamen er langzamerhand kleurlingen naar de kerk. Ze vonden er blanken die van zwarte mensen konden houden. En zo kwam de een na de ander.

Met schaamte dacht ik aan Holland. Hoeveel bidden wij voor de bekering van Turken en Marokkanen? Hoeveel zijn er op het gebed en door een liefdevolle ontvangst tot onze gemeente toegetreden? Heeft dat met ons gebedsleven te maken?

's Avonds preekte ds. Gregory Nichols. Het was een leerdienst naar aanleiding van Efeze 4:1-16. De dienst duurde twee uur. De aandacht verslapte niet. Maar de inhoud was er ook naar. De tijd werd niet volgepraat, maar we kregen oude en nieuwe schatten voorgehouden.

Conferentie
Met deze zondag was de conferentie geopend. De studieweek van de predikanten zal ik verder niet weergeven. Een verslag van de lezingen van dominee Martin over het thema hoe bijbels en tevens pastoraal te preken vonden dagelijks via de fax hun weg naar Nederland.

Wel wil ik even op de sfeer ingaan. Zelf vond ik deze conferentie qua opzet en inhoud nog fijner dan die van Leicester. In Engeland wordt de conferentie gehouden in een universiteitsgebouw, terwijl de vele deelnemers bivakkeren in de woonruimten van de studenten. In Amerika speelt de conferentie zich niet alleen af in het kerkgebouw, maar ook in het midden van de gemeente.

De aanwezige predikanten worden ondergebracht bij gemeenteleden. Bovendien nodigt men wederzijds weer predikanten uit die bij een ander gelogeerd zijn om een keer te komen. Zo heb ik bij de familie Dekker iedere avond aan tafel weer andere predikanten ontmoet die in voorafgaande jaren bij hen gelogeerd hadden.

Zelf ben ik een keer uitgenodigd door de familie Van Wingerden, die van origine afkomstig zijn uit Ridderkerk. Hij is zelf actief in een soort Woord en Daad-gebeuren dat hij samen met zijn broer heeft opgericht. Het was heel gezellig. De jongste zoon, die geen woord Nederlands kent, zong met enige trots "Oe alleen, Oe love wei."

Enjoying and praying
Bij deze familie beleefde ik trouwens nog iets bijzonders. Samen met Abe van Wingerden ging ik zijn "greenhouse" (plantenkas) bekijken en vervolgens liepen wij ook nog even de weg over naar het vliegveldje aan de overkant.

Eer ik het goed en wel besefte werd ik met m'n gastheer door een kennis van hem in een helikopter meegenomen de lucht in. En dan moet je hoogtevrees hebben zoals ik! De Amerikaan was erg hartelijk. Hij bleef even stil hangen en liet de heli gelijk overhellen naar links. Zo kon ik bijna op m'n zij liggend het uitzicht bekijken.

„Is 't not prachtig?", vroeg Van Wingerden mij door de koptelefoon. Ik antwoordde: „Yes, I am enjoying it, but also praying" („Ik geniet ervan, maar ik ben ook aan het bidden."). De piloot antwoordde: „That's the best you can do" (Dat is het beste wat je kunt doen).

Eén groot gezin
Wat ik ook erg waardeerde is het feit dat deze conferentie niet zo heel erg omvangrijk is. Er waren zo'n 150 predikanten. Iedereen ontmoet iedereen. Hetzij in de hal of in de boekwinkel van de kerk, hetzij aan de lunch, die geheel door vrouwen uit de gemeente verzorgd wordt. Je kunt trouwens aan deze conferentie alleen maar deelnemen op persoonlijke uitnodiging. Op deze wijze wil men voorkomen dat er mensen komen die eigen ideeën of valse leringen verkondigen in de wandelgangen.

Bovendien is het erg te waarderen dat er één hoofdspreker is die het thema naar vele kanten kan uitwerken, 's Middags was er trouwens gedurende anderhalf uur gelegenheid om vragen te stellen. Predikanten kwamen met heel persoonlijke vragen voor de dag. Het was één groot gezin dat samen worstelde met de beproevingen, aanvechtingen en ook zorgen van dienaren van het Woord. De HEERE had kennelijk het ernstige gebed aan het begin van de conferentie verhoord.

Daarin was de HEERE in het bijzonder om vier dingen gevraagd: 1) de aanwezigheid en krachtige werking van de Geest voor iedere zitting; 2) de heiligende werking van de Geest voor de tong, zodat er een geheiligd spreken zou zijn in deze zin dat niemand kwaad zou spreken over anderen of met verhalen uit eigen gemeente zich verheffen zou; 3) ambtelijke doorzichtigheid en wederzijds vertrouwen: dat we zouden zijn wat we zijn en niet wat we zouden willen zijn of wat we zouden willen dat anderen zouden denken; 4) de genade van de ootmoedigheid waardoor de een de ander uitnemender zou achten dan zichzelf. Zo mocht op donderdagmiddag de conferentie met dankbaarheid worden afgesloten.

Afscheid
Vrijdags was ik toch wel erg blij dat ik naar het vliegveld kon. Ik verlangde erg naar vrouw en kinderen. Bij het instappen had ik nog een leuke ervaring. Ineens riep een Hollandse stem: „Als dat ds. Van Kooten van Terdege niet is!"

Een achttal Urker vissers ging ook huiswaarts. We zaten nog bij elkaar ook. Dat was best gezellig. De Urkers waren op bezoek geweest bij een grote fabrikant van motoren. De pk's toch weer omhoog?

Op Schiphol stond mijn gezin met een spandoek "Welkom in Holland" bij de aankomsthal. Een idee van m'n jongste dochter. De rest van de ontmoeting beschrijf ik maar niet meer: die was erg hartelijk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen