Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Géén honger meer...

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Géén honger meer...

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

,Mam, u moet Stefan niet zo hoor. Dat deedu vroeger met ons ook niet." Ai, deze beschuldiging van onze oudste dochter hakt er diep in en even weet ik niet ik hierop antwoorden moet. Maar dan komt het oude vuur boven en verontwaardigd stuif ik op: „ Wat verwennen, hoezo verwennen?" En dan som ik een hele lijst met dingen op waarin Stefan beslist niet verwend is. „ Oude fiets, kleinste kamertje, tweedehands speelgoed van zijn zusjes en, en..." Rebekka maakt vluggebruik van mijn adempauze. „Nee", schudt ze haar hoofd, „dat verwennen bedoel ik niet. Maaru smeert nog steeds zijn brood. En hij is al acht jaar." „ Oh, bedoel je dat", zeg ik gekalmeerd. „Ja, daar kan je wel eens gelijk in hebken. Maar daar zullen we iets aangaan doen, hoor kind." En als Stefan tussen de middag gewoontegetrouw om zipi boterham vraagt, zeg ik kordaat: „ Hier is je mes en het brood en daar staan de boter en de muisjes. Probeer het maar eens zelf" „Kan ik niet", is Stefans laconieke commentaar. ,,Dan leer je het maar, je bent nu oud genoeg", praat ik zijn grote zus na. Zuchtend begint hij te smeren en te strooien. „ Wilt u het voor me snijden?" ,,Nee, dat moetje ook zelfleren." Weer slaakt hij een diepe zucht. Een tweede boterham hoeft hij niet meer. En de rest van de maaltijd zit hij dromerig rond te kijken. E)e volgende dagen herhaalt zich het ritueel. Na één boterham heeft meneer "geen honger" meer. En dat terwijl hij zo mager is als een panlat en de kleinste van de klas is. De derde dag kan ik het niet langer aanzien. Na het gehannes met de eerste boterham vraag ik: „Zal ik de tweede boterham voor je smeren?" , ,Ja, graag mam." En na de tweede volgt er een derde. En een vierde boterham. Dan staat mijn besluit vast. Verwennen of geen verwennen. Ik smeer z^ brood. Desnoods tot aan zijn militaire dienstplicht toe. Maar éten zal hij.

Een paar dagen later komt mijn triomf. Jelle en ik zijn een dag 'weggeweest en Rebekka heeft de honneurs waargenomen. Als -we na het avondeten thuiskomen, zegt Rebekka een beetje schaapachtig tegen me: „Ik heb Stefans brood gesmeerd mam." ,, Waarom?", vraag ik expres verwonderd. „Hij kan het nu toch zelf?" „Ja, maar hij had tussen de middag bijna geen wann gegeten en hij is alzo dunnetjes", laat ze er bezorgd op volgen. Te'vreden lachend knik ik haar toe en zeg dan: „Je wordt later vast een lieve moeder. Enne... dit is precies de reden waarom ik ook nog steeds zijn brood smeer." En als tTjvee samenzweerders blijven we een poosje naar elkaar zitten grinniken. We begrijpen elkaar weer helemaal.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 12 augustus 1992

Terdege | 68 Pagina's

Géén honger meer...

Bekijk de hele uitgave van woensdag 12 augustus 1992

Terdege | 68 Pagina's