Is de diepste eenzaamheid van ons leven opgelost?

De Prediker tekent ons duidelijk, dat de lichamelijke vermogens het gaan begeven, totdat het einde van ons leven daar is... De afbraak van het leven gaat langzaam, maar zeker door. Zo passief als de mens geboren wordt en in alles moet geholpen worden, zo passief sterft hij; daarbij kan niemand meer helpen. Hebben we er erg in dat dit alles het gevolg is van onze zonde in Adam? Het is niet een biologisch proces, dat ons overkomt, maar wel het loon over onze gemeenschappelijke schuld. Prediker 12 herinnert ons eraan dat we de Schepper moeten gedenken in onze jeugd, eer de kwade dagen komen, waarin de lust ons gaat ontbreken in die dingen die tot onze eeuwige zaligheid dienen. Het gezicht neemt af, het gehoor wordt minder, de voeten gaan niet meer, ja alle lichamelijke en geestelijke vermogens worden soms afgebroken. We komen langzamerhand bij het nulpunt terecht: de Heere zei tot de mens: „Stof zijt ge en tot stof zult ge wederkeren."

Veel verliezen
Wanneer we ouder worden, ontvallen ons vele bekenden. Steeds meer bekenden uit onze generatie ontvallen ons, totdat onze generatie wordt afgesloten op deze aarde. Dat alles doet de eenzaamheid van de ouderen toenemen. Hun generatie is er bijna niet meer. Vaak wordt er door ouderen alleen gesproken over het verleden. De tegenwoordige tijd gaat als een droom aan hen voorbij. De leefwereld wordt daardoor almaar kleiner. De dagen duren lang, als er weinig bezoek komt. De eenzaamheid wordt vaak versterkt wanneer ouderen genoodzaakt zijn naar verzorgingshuizen te gaan. Hoewel alle aandacht van de verzorging zich richt op de ouderen, toch voelt men zich eenzaam. Soms worden de ouderen, vooral in de grote steden, helaas weinig bezocht. Het wordt als een opgave ervaren om de ouderen te bezoeken, omdat zij steeds in het verleden blijven steken of door hun eenzaamheid meer over anderen in hun kleine leefwereld praten. Het verleden moeten we niet verheerlijken. Een goede oude tijd bestaat niet, maar wel is het waar dat de vervreemding tussen oud en jong de laatste decennia is toegenomen. De diepste oorzaak hiervan is mijns inziens de ontkerstening, waardoor het beslag van Gods Woord op families, ook in de omgang met elkaar, duidelijk is afgenomen. Het Woord neemt in een geslacht niet meer de eerste plaats in.

Eenzaam, niet alleen
Wat zou de diepste eenzaamheid van ouderen kunnen zijn, wanneer ze klagen over de eenzaamheid? Eén vraag blijft hierbij over: „Is de diepste eenzaamheid van mijn leven opgelost?" De mens zonder God is eenzaam, omdat hij geen Borg heeft voor zijn schuld. Zou het niet goed zijn in de ouderdom om ook stille uren te hebben, om Gods woord te onderzoeken? Zelfs als we moeilijk kunnen lezen, zijn er vele hulpmiddelen om Gods Woord te horen. We behoeven alleen maar te denken aan de kerktelefoon, die een gezegend middel is. Hoe staat het in de ouderdom met onze geestelijke bagage? De Heere is machtig, wanneer we nog vreemd zijn aan die dingen, om onze stramme knieën te buigen. De duivel valt ouderen vaak aan met de woorden: „Voor jou is de zaligheid niet, want je bent te oud om bekeerd te worden." Terwijl hij in onze jeugd zei: „Je hebt nog tijd genoeg; geniet eerst van het leven." Wanneer we iets van de genade Gods kennen in eigen leven, dan zijn we nog fris en groen in de ouderdom, zo zegt Psalm 92. Van de bekende Abraham Hellenbroek is bekend, dat hij wel dement was in de ouderdom, maar hij was helder als er over de dingen van het geestelijk leven werd gesproken.

Vrienden
De vreze des Heeren geeft ook vrienden. Er komt gemeenschap met jong en oud. Dan is er echte levenswijsheid. In de eenzaamheid geeft de Heere voor ouderen nog werk. Zelfs wanneer u veel is ontnomen, dan moogt u de Heere nog aanroepen, om de nood van uw leven en van de uwen voor Gods Aangezicht neer te leggen. Nodig is voor allen de belijdenis van die Psalm 92: „Hij is mijn Rotssteen en in Hem is geen onrecht." De vrucht van het geloof is het eens te zijn met de Heere en van Hem alles te verwachten. We gaan niet meer morrend en verongelijkt door het leven, maar weten alle dingen uit Gods Hand te ontvangen. We geven de Heere heilig gelijk. Zo begint het geloof en zo eindigt het ook. Er ligt dan zeker ook voor de ouderen nog een taak, namelijk om de volgende geslachten Gods grote daden door te geven (Psalm 71). Dan is het echt waar: „Eenzaam, maar niet alleen." Zo is er echt contact met God en de naasten in het Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen