Henry is ziek en ik geef bijles; mijn bewondering voor homeschoolers stijgt

Met schrik kwam ik er vorige maand achter, dat ik helemaal vergeten hen om Terdegelezers een gelukkig 1993 toe te wensen! Alsnog van harte het allerbeste, en Gods zegen toegewenst voor het nieuwe jaar. We hopen dat alles goed mag gaan ntetu en de uwen. Onze gedachten gaan ook uit naar diegenen, die in 1992 rouw en droefheid hebben ervaren.
Wat kunnen de eerste maanden van een nieuwjaar dan moeilijk zijn.
Ook zelfhebben we vorig jaar verschillende malen aan een graf gestaan, niet van naaste betrekkingen, maar van vrienden in de kerkelijke gemeente. En ook al wordt er hier uiterlijk minder respect betoond voor de dood dan in Nederland, lae weten dat innerlijk het gemis en verdriet even groot zijn. Bij dezen willen we ook iedereen hartelijk bedanken voor de vele goede wensen die we ter gelegenheid van de jaarwisseling hebben mogen ontvangen. We krijgen nog altijd veel post, en zijn daar erg blij mee.
Ik geloof dat je daar als emigrant echt gevoelig voor bent; het is zo fijn om te weten dat er met je meegeleefd wordt. Wel zou ik willen, dat ik iets meer tijd had om terug te schrijven. Dikwijls ben ik maanden achter, en ondanks de beste voornemens is er altijd wel een aantal brieven die me vanuit de nimmer lege doos verwijtend aan lijkt te staren.

Begin deze week leek het erop dat ik een paar rustige dagen zou hebben, m.aar inmiddels heeft Henry waterpokken gekregen. Hij was al bijna een week moe en hangerig, en kwam eergisteren thuis met hoofdpijn, 's Avonds kreeg hij hoge koorts, en de volgende ochtend zat hij helemaal onder de blaasjes. Omdat ik niet zeker wist of het waterpokken waren, nam ik hem mee naar de dokter, die met één blik bevestigde dat het inderdaad om chickenpox ("kippepukkels") ging.

Gelukkig lijkt hij aan de beterende hand, maar hij mag nog niet naar school. Ik heb vanochtend al z'n boeken en schriften mee naar huis gebracht, zodat hij niet te ver achter raakt. Het reken- en taalwerk is al af we hebben twee hoofdstukken uit het leesboek gelezen, de bijbehorende oefeningengedaan, en nu zit hij iets over te schrijven. Af en toe moet ik er een schrift van Andrew bijpakken, want sommige letters en cijfers worden hier anders geschreven dan ik zelf geleerd heb. Ik verbeterde bij voorbeeld net een zeven en een negen, omdat ze niet onder de lijn uitkwamen, maar hier horen ze óp de lijn. Een acht wordt gevormd door een s te schrijven, en die "dicht te m.aken."
't Zijn kleine dingen, maar best verwarrend. Schoolkinderen gebruiken hier ook tot en met de tweede of derde klas blokletters, en zelfs daarna wordt maar heel geleidelijk overgeschakeld op "schoonschrift", dat veel krulliger is dan het onze. Al met al vind ik het nog niet eenvoudig om Henry steeds verder te helpen, en meteen m 'n eigen werk te doen. Bovendien wil Richard constant op schoot zitten; het lijkt wel of hij jaloers is.

Onwillekeurig zijn mijn gedachten al een paar keer naar "homeschooiers" gegaan:gezinnen die hun eigen kinderen onderwijzen. Als ik zie hoe blij
ik ben dat het schoolwerk er bijna opzit, en ik aan het eten kan beginnen, hoe moeilijk moet het dan wel zijn voor de moeders die dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, hun kinderen thuis lesgeven. Toch komen er elk jaar honderden homeschooiers bij in Amerika en Canada.
Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst over thuisscholing hoorde, leek het me zo 'n onwerkelijk idee. Wie haalt er nu z 'n kinderen van school, om hen zelf onderwijs te geven? Is het wel goed voor de kinderen? En hoe kun je zo 'n taak aan zonder opleiding? Maar mijn negatieve gedachten hebben plaatsgemaakt voor respect en bewondering voor moeders die liever hun eigen kinderen onderwijzen, dan een baan zoeken om een christelijke school te kunnen betalen. Het is een taak waar veel liefde en geduld voor nodig is, en die vooral het eerste jaar veel aanpassingsvermogen vergt. Maar de resultaten zijn indrukwekkend. Menige thuisscholier bloeit op onder de liefde en toewijding van een lesgevende ouder, en is wat schoolwerk betreft maanden voor op leeftijdgenoten. Er is eengrote keuze aan lesmateriaal, er zijn begeleidingsgroepen, en er worden regelmatig ontmoetingsdagen georganiseerd.

Er zijn in Amerika meer homeschooiers dan in Canada, maar ook hier begint het aantal toe te nemen. Alhoewel het van schoolbalen van kinderen beslist niet voor iedereen een oplossing is, kunnen we als ouders veel leren van de vaders en moeders, die het onderwijs van hun kinderen niet aan derden kunnen of willen overlaten, maar met veel zelfverloochening dagelijks hun doopbeloften in de praktijk brengen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen