Aandacht voor hen die niet "er even tussenuit" kunnen

In de meeste kerkelijke periodieken zal in deze weken ongetwijfeld aandacht zijn geschonken aan de vakantietijd. De aandacht kan gevestigd zijn op allerlei gevaren, die in het bijzonder in deze tijd van het jaar de leden bedreigen. Ook kunnen wenken en adviezen worden meegegeven. In ieder geval zal de wens en bede geuit zijn, dat zij die op vakantie gaan uitgerust en behouden in het midden van de gemeente zullen mogen terugkeren. Anderen hebben zo hun eigen gedachten over de tijd die voor de vakantie wordt gebruikt (of misbruikt) en zouden hever horen dat de pastor een meer vermanend geluid zou laten klinken. Ik laat dat verder voor wat het is, maar wil in ieder geval duidelijk stellen, dat het beslist niet verkeerd is om de gemeente rond de vakantietijd in gepaste bewoordingen tot nadenken te stemmen en te wijzen op haar roeping. Ook vakantietijd is genadetijd en deze zal eenmaal geoordeeld worden. Wie dat beseft, heeft meer dan genoeg aan zichzelf Thuisblijvers en wereldreizigers.

Achterblijvers
Beiden mogen echter één ding beslist niet vergeten. Hebben wij bij alle aandachtspunten bij de voorbereiding op de vakantie, ook nog aandacht voor hen die achterblijven? Ik bedoel: verliezen wij niet te veel juist die mensen uit het oog die eveneens graag op een geoorloofde wijze het dagelijkse ritme van werk en andere bezigheden zouden willen onderbreken, maar dit beslist niet kunnen doen? De bejaarden, de gehandicapten, de zieken. Voor de één zal dat gevoeliger liggen dan voor de ander, maar zeker zijn er mijns inziens onder de gehandicapten en de zieken voor wie de vakantietijd beslist niet de gemakkelijkste tijd van het jaar is. De eenzaamheid die zij kennen wordt dan nog sterker ervaren. Het isolement, waarin zij terecht zijn gekomen, nog groter.

Gezond meeleven
Wie verre reizen doet, kan veel verhalen! De "wereld", of liever gezegd: het "wereldje" waarin zieken echter verkeren, geeft weinig stof tot praten. Niet dat zij niets te zeggen zouden hebben, maar over het algemeen is daar weinig belangstelling voor. Het ontbreekt ons als "gezonde" vakantiegangers zo vaak aan een werkelijk gezond medeleven met degenen die zich genoodzaakt zien om thuis te blijven. Dat hoeft geen onverschilligheid te zijn, maar het heeft wel alles te maken met onze manier van leven! Ik zou het bijna wagen te zeggen, dat juist in de vakantie de mens openbaar komt zoals hij is. Het is niet moeilijk om hier verschillende praktische toepassingen te maken. Naar verschillende kanten, dan wel te verstaan!

Inleven
Leven wij het hele jaar mee met het wel-en-wee van de gemeente? Dat is toch voluit bijbels! Het is niet minder dan het verstaan van onze plaats binnen de christelijke gemeente. Oog te hebben voor elkaar. In onderscheiden levenssituaties, in onderscheiden noden en zorgen. „Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden" (Romeinen 12:15). Wie een moment de moeite neemt zich in te denken wat het zeggen wil aan huis en/of bed gebonden te zijn door handicap of ziekte (ik denk dan met name aan de chronisch zieken, voor wie het vergeten-worden door anderen dikwijls een extra kruis kan betekenen) - wie werkelijk probeert zich in te leven hoe deze mensen zich moeten voelen, moet wel haast stoïcijns zijn om daar nog langer ongevoelig voor te blijven. Wat kunnen wij doen om dit verborgen leed enigszins te verzachten? Wel, ons medeleven tonen. Niet alleen in gebed, maar ook metterdaad. De hefde maakt vindingrijk. Het geloof, dat door de liefde werkt, laat zich in dezen ook onderwijzen door het Woord. Door het geloof raken wij niet alleen bewogen met onze gehandicapte of zieke naaste, maar worden wij ook genezen van onze aangeboren vergeetachtigheid, die soms aan het onverschillige kan grenzen. Door het geloof komt in ieder geval ook de vakantietijd in een ander licht te staan.

Wat baat het?
Want: Wat baat het, veel gereisd in landen wijd gelegen; zo gij niet in en gaat des Heeren smalle wegen f Wat baat het te bezien zo menig schone stad; zo gij het hemelrijk in 't hart niet bevat? Wat baat het dat gij roemt van velerhande spraken; indien des Geestes taalu niet en kan vermaken? Reist vrij ter plaatse daar gij vreemde dingen ziet, maar wacht u en vervreemdt van uwen Schepper niet! (Jacobus Revius)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen