Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Kraamtijd: terwijl Henry z'n avondgebed deed, viel ik van moeheid in slaap

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Kraamtijd: terwijl Henry z'n avondgebed deed, viel ik van moeheid in slaap

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

De verzorging in Canada's ziekenhuizen gaat er niet op vooruit Alet de geboorte van Sonya heb ik aan den lijve ondervonden dat het menens is met de bezuinigingen in de gezondheidszorg. Niet alleen was de verzorging minimaal, het was ook niet echt schoon op de kamers. Ik zeg dit niet om te klagen, want ik was zelf niet ziek. Maar ik begrijp nu wel beter waarom dokters, verplegend personeel en patiënten verontrust zijn over de reeks bezuinigingen, waarvan het eind nog steeds niet in zicht is. Sonya werd 's nachts geboren, zonder Maher en zonder dokter. Het ging allemaal zo vlug! Ook al was het, evenals vorige keren, een erg snelle en gemakkelijke bevalling ik was toch wel verbaasd toen de verpleegster meteen na de geboorte vroeg of ik zelf naar m 'n kamer kon lopen, leiant er was zo weinig personeel. „Kamer twaalf, aan het eind van de gang om de hoek. Ukunt onder de douche, en over twee uur komt uw eigen dokter controleren." Wat een verschil met vorige keren, toen ik pas na een halve dag uit bed mocht.

Ik had de baby op de kamer, en mocht haar helemaal zelf verzorgen. Alhoewel ik het met vreugde en liefde deed, had ik er m 'n handen vol aan. Er was de hele dag bezoek, de telefoon rinkelde onafgebroken, als ik koffie of thee wilde moest ik het zelf halen, en er was nauwelijks gelegenheid om rustig te voeden. Wat had ik zin om een poosje te slapen, maar er kwam gewoon niet van. Ik had op twee dagen in het ziekenhuis gerekend, maar omdat ik me erg goed voelde mocht ik na vierentwintig uur naar huis. Wat was ik daar blij mee! Het was heerlijk om thuis te komen. Maher had vrij kunnen krijgen, de jongens waren alle drie op school, en het was een luxe om eindelijk even samen van de baby te kunnen genieten. Vóór de geboorte hadden we al besloten dat we een meisje naar onze moeders zouden vernoemen. Mahers moeder heet Nuha, en mijn m,oeder heet Sijgje, maar dat is hier niet uit te spreken. Maher heeft het altijd over "Zegje", en Canadezen zouden er "Sikje" van maken, iets wat je je dochtertje toch moeilijk aan kunt doen. Dus hebben we voor Sonya gekozen, de Engelse versie van Sonja.

's Middags kroop ik heerlijk in bed, en ik voelde me een paar uur later echt uitgerust. De jongens waren in de wolken dat ze ons thuis vonden, en ik zag het allemaal best zitten. Maar... niet voor lang. Tijdens het avondeten voelde ik me ineens heel erg moe. Andrew en Henry waren in een vrolijke bui, iets wat hen moeilijk kwalijk te nemen was, maar ze bleven maar lachen. Richard deed ook mee, maar nam geen hap van z 'n eten. Hij gooide z 'n melk om, ik hoorde Sonya krijsen, en voor ik het wist zat ik te snikken aan tafel, „f ij hoort in bed", zei Maher, „en ik bel alle visite af." Ik waagde het niet om te protesteren. De volgende dag stond ik vol frisse moed op, maar ik had nogmaar goed en wel de ontbijttafel gedekt, of ik voelde me weer paniekerig worden. Maher was al vertrokken, en zou niet voor half acht thuis zijn. Ik zag als een berg tegen de lange dag op. „Mama heeft weer tranen in haar ogen", hoorde ik Richard bezorgd zeggen. Gelukkig zetten de jongens hun beste beentje voor, en in een ommezien waren ze kant en klaar voor school. Een vriendin haalde hen op, en zou hen ook thuisbrengen. Boven vond ik totm'n verrassing de bedden opgemaakt, de badkamer was glad, en het speelgoed was opgeruimd. Moeder Louis kwam vijf maaltijden brengen, en rustte niet voor ze wist dat ik weer in bed lag.

De week vloog voorbij, en elke dag voelde ik me een beetje sterker. Na vier dagen mocht ik zelf weer autorijden, en dat ff,ng gelukkig goed. Het was alleen bitter-, bitterkoud Sonya was erg gemakkelijk, en sliep 's nachts al tot zes uur door. Er kwam veel bezoek, maar omdat de meeste mensen niet lang bleven, genoot ik daar echt van. Wel voelde ik dat ik overdag goed op mezelf moest passen, anders kon ik de drukte ronden na het avondeten niet aan. Zo denk ik met schaamte terug aan de avond dat Henry z'n avondgebed deed en ik... in slaap viel. En Andrew maakte drie dagen lang dezelfde fout in een gedeelte van een bijbelhoofdstuk dut hij voor school moest leren, en het ontging me volkomen. Ik voelde me die dagen af en toe echt een moeder van niks. Inmiddels ligt de kraamtijd alweer ver achter ons. Er is zelfs al iets van weemoed als ik terugdenk aan Sony a's eerste dagen, waaraan we, ondanks moeilijke momenten, zulke mooie herinneringen hebben!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 6 april 1994

Terdege | 88 Pagina's

Kraamtijd: terwijl Henry z'n avondgebed deed, viel ik van moeheid in slaap

Bekijk de hele uitgave van woensdag 6 april 1994

Terdege | 88 Pagina's