Dag in, dag uit ....

Anne-Ruth mag haar kamer verven. Helemaal alleen. „Jullie hoeven je nergens mee te bemoeien", heeft ze gezegd. „Als je het dan maar doet als ik weg ben", was Jelles commentaar, „want ik kan dat geklieder niet aanzien."

De eerste dag van de herfstvakantie heeft Anne-Ruth haar hele hebben en houwen naar de zolder gesleept en haar matras bij Esther geparkeerd. Na Anne-Ruth een paar uur "helemaal alleen" haar gang te hebben laten gaan, kan ik het niet laten om me er toch mee te bemoeien. „Je gebruikt een veel te kleine kwast", is het eerste wat ik zeg.

Een tweede opmerking volgt al vlug: „ Laat mij dat moeilijke randje maar even doen." Dankbaar schuift Anne-Ruth een eindje op. Het is toch een grotere klus dan ze gedacht had. Om het hardst prijzen we het door ons geverfde deel, maar diep in ons hart zijn we niet zo zeker van het resultaat.

Wat in de winkel zo'n mooie zachte kleur groen leek, is op de muur wel erg fel. „Opgedroogd is het vast een stuk lichter", troost ik. Maar de volgende dag zijn de muren nog even knallig.

„Als je kamer klaar is moet je een feestje geven, Anne-Ruth ", probeer ik grappig te zijn. „Een groen feestje. Met groene limonade, groene taart en..." „Dan moet het wèl taart zonder ei zijn, hoor", klinkt opeens achter ons. In de deuropening staat Max, ons vijfjarig buurjongetje.

„Waarom moet het taart zonder ei zijn?", vraagt Anne-Ruth, alsof ze van niets weet. „Ik mag toch geen ei!" zegt Max verontwaardigd. „Nou en?", plaagt Anne-Ruth verder. „Nou, dan krijg ik jeuk!" „Nou... en?"

Met grote nadenkende ogen kijkt Max haar aan. Het gaat niet helemaal zoals hij verwacht had. Normaal wordt hij altijd geknuffeld en vertroeteld bij ons. Max' hersentjes werken op volle toeren. Hier weet hij duidelijk niet goed raad mee.

Verlegen steekt hij een rimpelig eczeemduimpje in zijn mond en kijkt een andere kant op. „O", doet Anne- Ruth nu begrijpend, „ wou jij óók op mijn feestje komen?" Opgelucht haalt Max adem. Gretig knikt hij "ja".

Gelukkig dat probleem is ook weer opgelost. Ging het met Anne-Ruths kamer ook maar zo vlot. Want dat alles overgeverfd moet worden is zeker. Aan het eind van de vakantie ligt Anne-Ruth weliswaar in een schone, frisgeverfde kamer, maar al haar spullen staan nog op zolder.

De prikborden en wanden zijn nog akelig leeg en dat zal voorlopig wel zo blijven ook. Het schoolwerk gaat voor. Geen feestje dus. Nou ja, zó dol was ik nu ook weer niet op groene taart!

                              ------------------------------

Frederique

Ze is 8 jaar, weegt nog geen 23 kg, meet 1 meter 26 en heeft energie voor drie.

Rond een uur of vijf komt Frederique thuis. Ze heeft bij Miriam gespeeld. Zoals altijd loopt ze met jas en schoenen nog aan direct door naar de keuken, waar ik rond die tijd meestal te vinden ben om en bij aanrecht en fornuis. Daar volgt een opgewonden relaas.

„De post heeft een kaart voor je gebracht", zeg ik vlug als er een gaatje valt tussen haar gekwebbel. Fronsend en niet-begrijpend kijkt ze me aan. „ Uit Japan", verduidelijk ik. En het blijkt duidelijk genoeg. „Maureen!!!", roept ze opgewonden en weg is ze, naar de kast waar de post meestal ligt.

Met een glunderend gezicht komt ze al kaartlezend teruggelopen. „O, wat leuk", geniet ze en dan smekend: „Mam, mag ik even opbellen naar Miriam?" „Je komt er net vandaan", plaag ik haar. Ze hapt verontwaardigd: „Nou, toen kon ik het toch nog niet weten!" „Vooruit dan maar ...", begin ik en dan staat ze al bij de telefoon. De rest van de zin: „...eventjes en dan de tafel dekken", prevel ik haar tevergeefs achterna.

Ik begeef me weer boven m'n pannetjes en luister met een halfoor naar het opgetogen gesnater over Maureen terwijl ook mijn gedachten blijven hangen rond haar persoontje. Hoe zou ze het vinden in Japan?

In korte tijd in drie zo verschillende landen (Amerika, Nederland, Japan) met een totaal andere cultuur. Steeds weer nieuwe vriendjes maken en weer afscheid nemen. Een moeder en een zusje die in Amerika gebleven zijn. Een meisje van 8 met zo weinig vastigheid. Gewoon is zo gek nog niet, bedenk ik peinzend.

Ik benijd ze niet, al zou ik graag eens in Amerika en Japan willen kijken. Frederique beoordeelt Maureens situatie vooral van de interessante kant. Al zou ze voor geen goud willen ruilen. Het idee alleen al dat zij met haar vader naar de andere kant van de wereld zou vertrekken terwijl haar moeder en broertjes achter zouden blijven.

 „Mam", zei ze bezorgd. „Ik kan niet snappen dat je dan ooit nog blij kan zijn. "En ze dacht aan de levenslustige Maureen. „Ik moest wel altijd huilen, denk ik." De geur van aangebrande aardappelen brengt me weer terug in de alledaagse werkelijkheid. Ook Frederique komt de keuken weer in met de mededeling dat Miriam nog niks heeft gekregen.

De volgende morgen als ze uit school komt vertelt ze blij en opgelucht: „Niemand heeft verder een kaart gekregen, alleen dat andere meisje en ik." Ik zie een lichte triomf in haar ogen, want dit is voor haar het antwoord op die brandende vraag of zij nog meetelt als vriendin. Ja dus, gelukkig. Zelfs zonder cadeautje!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen