Dag in, dag uit ....

Ons gezin bestaat uit zes personen en telt evenzoveel fietsen. Sommige fietsen zijn al behoorlijk oud. Aangezien nieuwe fietsen nogal prijzig zijn, doet Jelle zijn best om de boel zo lang mogelijk rijdende te houden. Dat hij daar een hele klus aan heeft blijkt wel uit het feit dat er iedere week wel iemand roept: „Pap, mijn band is lek", of „Pap, mijn licht is stuk."

Vandaag is Stefans fiets aan de beurt. Zijn remkabel is gebroken. Omdat het buiten koud en donker is wordt de fiets in de kamer op een krant op het parket gezet. Na twintig jaar gezinsleven heeft een fiets weinig geheimen meer voor Jelle en als een volleerd vakman gaat hij aan de slag. Vol bewondering zit ik te kijken naar die handige echtgenoot van mij.

Een paar meter verderop zit Stefan klarinet te spelen. Sinds kort heeft hij les van Jelle, die klarinettist van beroep is. „Pap", zucht Stefan, als hij klaar is met oefenen en de klarinet weer wil opbergen, „ik krijg dit ding er niet door." "Dit ding" is de droogdoek die ik met veel liefde en zorg voor Stefan gemaakt heb.

„Geef maar hier jongen", zegt Jelle, „dan doe ik het even voor." Met een geroutineerd gebaar pakt Jelle de doek (waar een touwtje en een verzwaring aan zit) en houdt hem boven de omgekeerde klarinet.

„Het is een HANDIGHEIDJE", zegt hij, niet zonder trots, terwijl hij, met zijn jarenlange ervaring het touwtje en de doek in het instrument wil laten zakken. Maar de spijker aan het touwtje is eigenwijs en glipt er telkens naast. Secondenlang probeert Jelle de spijker de baas te worden maar het lukt hem niet en ik... o, vreselijk, ik begin te lachen.

„Niet lachen", zegt Jelle gekwetst, „niet lachen." „Sorry hoor", hik ik, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. „Je staat ook zó beteuterd te kijken." Stefan heeft al die tijd vanaf de pianokrukk stilzwijgend het gestuntel gadegeslagen. Opeens hoor ik hem zachtjes voor zich heen mompelen: „HET is een handigheidje, "Jelle heeft Stefans opmerking ook gehoord.

Het duurt een paar tellen, maar dan komt zijn gevoel voor humor weer boven. Bij zijn mondhoeken begint het te trillen en langzaam kruipt er een lach omhoog. Niet lang daarna schateren we het alledrie uit. „Inderdaad", zegt Jelle, „het IS een handigheidje. Maar jij krijgt wèl een betere doek van mij, want dit is niks."

                              ------------------------------

Frederique

Ze is 8 jaar, weegt nog geen 23 kg, meet 1 meter en heeft energie voor drie.

Tegen half negen hoor ik sluipende voetstappen op de trap. Zachtjes wordt de deur opengeduwd en ietwat beteuterd staat Frederique in de deuropening. „Moet je alweer naar de wc?", vraag ik verbaasd. „Nee-hee", fluistert ze haast onhoorbaar en met een bibberkin, „maar eh..."

Ondertussen is ze naast me in de stoel gekropen en probeert ze wel tien keer opnieuw een zin te formuleren waarin ze me duidelijk tracht te maken wat er aan de hand is. Iets begrijp ik al wel, want ze is vanavond naar de "bieb" geweest om haar boek om te ruilen en ze mocht voor het slapen gaan uit haar -nieuwe- boek nog één hoofdstuk lezen.

Ze is momenteel aan de Olijke Tweeling bezig. Dat die serie haar weet te boeien is iets wat zeker is. Vorige week werd me permissie gevraagd om het hoofdstuk beneden te mogen lezen in plaats van in bed want het was zo vreselijk spannend. (De tweeling was alleen thuis en had opengedaan voor iemand die een inbreker bleek!)

Nu heeft ze "de Olijke tweeling op kostschool" en ik heb ondertussen begrepen dat pa & moe naar China moesten. Na diverse beginnetjes kan ze niet meer verder spreken (overmand door emoties noemt men dat officieel). Ik probeer haar een eindje op dreef te helpen door te raden -de titel in gedachten hebbend- wat er al in het eerste hoofdstuk mis zou kunnen gaan.

Dus vul ik haar zoveelste gestrande poging „en haar vader en moeder moesten naar China..." aan met een meelevend: „O, en toen is er zeker iets met het vliegtuig gebeurd?" Ze schudt heftig met haar hoofd. „Niet?", vraag ik verbaasd. „Maar wat vind je dan zo erg?" „Nou eh nou", zegt ze, „dat van haar vader en moeder -snif- dat ze helemaal alleen... snik..." en de rest wordt gesmoord in m 'n trui.

Als ik haar zojuist had meegedeeld dat ik over vijf minuten met het vliegtuig zou vertrekken had ze niet erger van slag kunnen zijn. „Ik geloof dat ik er spijt van heb dat je nog één hoofdstuk mocht lezen", plaag ik om haar uit de zwaarmoedige sfeer te halen.

„Straks droom je erover en drijf je uit je bed van de tranen!" „ Welnee", zegt ze opeens weer nuchter. „Als ik het nu niet had gelezen dan had ik het morgen gehad" (dat huilen).
Wordt vervolgd..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen