Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Dag in, dag uit ....

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Dag in, dag uit ....

De beslommeringen van Jolanda, moeder van vier kinderen. Haar oudste dochter maakt de tekeningen.

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Verleden jaar heb ik geschreven over de vriendschap tussen Esther, onze jongste dochter, en Christiaan, het jongetje waar ze vaak op past. Christiaan is inmiddels een eigengereide en zeer actieve peuter geworden, waar Esther haar handen vol aan heeft gekregen. Toch kan ze het niet laten om hem regelmatig op te halen en mee naar ons huis te nemen. Vandaag ook weer.

In de tuin horen we ze al aankomen, het hoge stemmetje van Christiaan boven alles uit. Nog geen tel later vliegt de achterdeur met een klap open en stormt Christiaan als eerste naar binnen, regelrecht op de speelgoedkast af. „Is van Stefan, mag ik mee spelen", roept hij bij elk stukje speelgoed, om het vervolgens door heel de kamer te verspreiden. Stefan laat het oogluikend toe, gevleid als hij is door de openlijke adoratie van deze dreumes.

Als de hele kast leeg is, zoekt Christiaan een andere manier om zich te vermaken. Met een woeste kreet stort hij zich boven op Stefan, die zó lachen moet om dat kleine kereltje, dat hij onder ligt en Christiaan triomfantelijk boven op hem zit te springen. Trots zit Esther van Christiaan naar mij te kijken.

Leuk is-ie, he mam?", zegt ze. En ik kan niet anders dan dit beamen. Het allerleukste aan Christiaan vind ik dat ik straks kan zeggen: „ Het is tijd, Esther. Breng hem maar weer naar huis."

Christiaan heeft inmiddels alweer een nieuwe bezigheid gevonden. „ Vissen éten?", roept hij, terwijl hij met het potje voer aan komt zetten. Afgelopen zomer heeft Jelle in een oude tafel een plastic cementbak gehangen en in de bak een pomp met fonteintje aangelegd. Nu zwemmen er twee goudvissen in mijn kamervijvertje en Christiaan wil ze voeren.

„Goed", zeg ik en ik steek mijn hand uit om een beetje voer voor hem in het dekseltje te schudden. Deze keer heeft Christiaan echter zijn eigen idee over "vissen voeren". Voordat ik er op bedacht ben kiepert hij het bijna volle potje leeg boven het water. Borrelend en bubbelend zakt het spul naar de bodem van het vijvertje dat Jelle met zoveel liefde voor me gemaakt heeft. „

Christiaan! Wat doe je nou!", gillen Esther en ik allebei tegelijk. Christiaan schrikt zich naar van onze reactie. In paniek slaat hij zijn handjes voor zijn mond. Zijn voetjes trappelen van de zenuwen. Ik weet niet met wie ik meer medelijden moet hebben. Met Christiaan, met die arme vissen of met mezelf. Want dat er werk aan de winkel is, is duidelijk.

Eerst de vissen maar redden. De rest komt morgen wel. „Leuk is-ie, he Esther?", plaag ik, als we allemaal weer wat gekalmeerd zijn. En dan, met een blik op de klok: „Breng hem nu maar weer naar huis. Het is tijd!"

                              ------------------------------

Frederique

Ze is 8 jaar, weegt nog geen 23 kg, meet 1 meter 26 en heeft energie voor drie.

Momenteel is Frederique een aandoenlijk mengsel van soms groot willen zijn en soms nog heerlijk klein. Bij een standje kan ze met zo 'n airtje, schokschouderen en een dramatische zucht, te kennen geven dat ze die vermaning wel wat overdreven, zo niet overbodig vindt. Maar evengoed hangt ze nog regelmatig aan m'n nek met de mededeling dat ik de liéiéiéiéfste moeder van de wereld ben.

Verder merk ik in steeds meer dingen dat ze moeder niet meer overal voor/bij nodig heeft. Zaterdagmorgen belde Miriam of Frederique mee mocht op de fiets naar haar oma, die een kleine 5 km verderop in een ander dorp woont. Daar moest iets opgehaald worden. Ik weifelde duidelijk, maar Fré smoorde eventuele bezwaren bij voorbaat in de kiem.

Ik vond het nogal ver. Ze moesten tenslotte heen èn terug en zo ver fietsen ze anders nooit. Bovendien was ze net weer twee dagen naar school na één week griep, vier dagen school, één week bof. Zo fit was ze dus nog niet. Maar dit argument werd zorgeloos weggewimpeld. En 5 km fietsen, laaarvan 4 door de polder, zomaar samen.

Maar ook dat bezwaar werd door hen onderkend: „Als een vreemde ons de weg vraagt, gaan we echt niet mee om de weg te wijzen hoor!" Twee uur later is ze weer thuis met haar tong zo 'n beetje op haar tenen. Terwijl ze aan het bijkomen is op de bank dek ik in haar plaats de tafel Daar heeft ze uiteraard geen enkel bezwaar tegen.

Sterker nog: Iets later zegt ze uit zichzelf: „Ik kan misschien beter vanmiddag een dutje doen, anders wordt het vanavond niks." Vanavond houdt ook alweer iets van groter worden in. Dan zijn ze van plan om samen naar een herdenkingsavond over de watersnood te gaan.

Ik stop haar die middag lekker in. Maar niet voordat papa haar geplaagd heeft over het fietsen. „ Wel", zegt hij. „Je had beter de buurtbus kunnen nemen. Dat is beter voor bejaarde vrouwtjes!"

Met haar laatste restje energie probeert ze hem een afstraffing te geven. Papa vervolgt: „Net als pas geleden. Wat kwam er langs? De buurtbus! En wie zaten erin? Twee kletsende vrouwtjes! Tante Freekje en tante Mientje waren dat geloof ik en ze waren nog te laat ook, hoorde ik!"

En dan moet papa bukken voor haar maaiende handen. Want haar allereerste stap naar zelfstandigheid was een reisje samen met Miriam met de buurtbus naar haar oma. Ze waren zo trots als een pauw en zaten zo'n kwartier te vroeg al in het busje. Dat krijgt ze nu dus nogal eens te horen. Alleen tante Freekje en tante Mientje is al genoeg. Dan hapt ze als een walvis!

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 8 februari 1995

Terdege | 72 Pagina's

Dag in, dag uit ....

Bekijk de hele uitgave van woensdag 8 februari 1995

Terdege | 72 Pagina's