Groeten uit Canada

„De twee weken zijn omgevlogen, en alhoewel aan de late kant, wil ik vandaag terug komen op de kritiek van een lezeres, die vindt dat mijn bijdragen te negatief zijn. Ik heb over haar woorden nagedacht, en ben met schaamte tot de conclusie gekomen dat als zij zelf uitsluitend prettige ervaringen in Canada heeft opgedaan, zoals bijvoorbeeld met Kerst, het goed te begrijpen is dat ze zich aan mijn brieven ergert!

Wat ze over het vriendelijke en behulpzame winkelpersoneel schreef, beaam ik van harte: Ook zelf vind ik dat we altijd prettig geholpen worden. Maar ik blijf de Nederlandse dorpsstraten en kleine winkelcentrums gezelliger vinden dan de gigantische complexen hier.

Om op mijn columns in het algemeen terug te komen: Ik voel dat ik niet eerlijk zou zijn als ik mijn kritiek op bepaalde zaken terug zou nemen. In dit verband is het misschien goed om te benadrukken dat onze omstandigheden niet hetzelfde zijn als die van veel andere Nederlandse immigranten, die vooral kerkelijk geheel in dezelfde sfeer gebleven zijn.

Dat is ook de reden dat ik pas later voor Terdege ben gaan schrijven, alhoewel ik de eerste jaren veel meer tijd had. Ik wilde Canada eerst leren kennen, en in tien jaar hebben we ons redelijk vertrouwd gemaakt met de Canadese levensstijl.

We zijn geen Libanees of Nederlands gezin in Scarborough, maar hebben ons zoveel mogelijk aangepast aan de samenleving in deze voorstad van Toronto, die meer dan een half miljoen inwoners telt. We behoren niet tot een kerk die banden heeft met Nederland of Libanon, hebben Canadese vrienden en kennissen, en doen ons best om Engels te spreken zonder letterlijk uit het Arabisch of Nederlands te vertalen.

Zelf heb ik veel geleerd van de Arabische cultuur (die noch met de Nederlandse, noch met de Canadese te vergelijken is!), en ik begrijp ook veel van de taal, maar afgezien van het feit dat we Arabisch eten, worden de kinderen Noordamerikaans opgevoed. Het is dus niet zo dat we elk zo aan ons verleden vasthouden, dat we in Canada weinig meer dan een gezinsonderdak zien.

We zijn beiden Canadees staatsburger, en hebben altijd geprobeerd om een positieve instelling te houden. Als echtpaar zijn wij altijd dankbaar geweest voor onze komst hier, vooral omdat dit het land is waar we een kerk hebben mogen vinden waar we ons wat prediking betreft beiden thuisvoelen. Dat er wel eens dingen zijn waar we niet echt aan kunnen of willen wennen, heb ik in mijn bijdragen misschien te veel benadrukt.

Wellicht heeft mijn kritische toon een schaduw geworpen over al het goede dat Canada een immigrant te bieden heeft, en waar we niet dankbaar genoeg voor kunnen zijn. Daarvoor bied ik lezers mijn oprechte verontschuldigingen aan!"

                              ------------------------------

Geselsie uit Suid-Afrika 

„Met een kleintje op komst is het chapiter "voornamen" natuurlijk regelmatig aan de orde tussen Jan en mij. Nee, ik ga hier niet verklappen welke naam we in gedachten hebben. Voor Afrikaanse begrippen is die geheimzinnigheid trouwens maar raar. Je zegt gewoon wat het worden zal.

Dat heeft zo z'n voordelen, want als veel mensen negatief op je keuze reageren, kun je altijd nog van gedachten veranderen. In een land als dit kun je met roepnamen werkelijk alle kanten op, in een van de 11 officiële talen is allicht wel wat leuks te vinden.

Maar wie ons een beetje kent, zal het niet verbazen dat we de namen van onze kinderen min of meer Nederlands willen houden. Hoewel Theriza eigenlijk vernederlandst Engels is. Je ontkomt er eigenlijk niet aan om bij het kiezen van een naam te zorgen dat je kind niet met een absoluut onuitspreekbare naam opgezadeld wordt.

Het zal me nog benieuwen hoe het op school zal gaan, want blijkbaar is de Afrikaanse gewoonte om bij een dubbele doopnaam van het kind gewoon de eerste naam ook tegelijk roepnaam te maken. Officieel heet Theriza: Grietje Elizabeth. Afrikaners zullen er, vermoed ik, gemakshalve Grietjie (spreek uit Grieki) van maken en hoe het in het Engels zou klinken, kan ik nauwelijks neerschrijven.

Ja, die Nederlandse namen met -je of -tje aan het eind kosten heel wat hoofdbrekens. Neem nu Jan, op zijn werk wordt zijn naam vaak verkleind en heet hij Jantjie, spreek uit Jajnkie! Aan mijn doopnaam waagt men zich niet eens, als die ergens neergeschreven moet worden, doe ik het veiligheidshalve maar zelf.

Geen wonder ook, Hendrijntje is in Nederland al niet erg gangbaar en hier is niet alleen de -tje ongewoon, maar de ij is zelfs helemaal onbekend. In het Afrikaans wordt de y uitgesproken als de Nederlandse ij, vandaar.

Overigens klinken de Afrikaanse namen mij vaak nogal lachwekkend in de oren. Geen haar op m'n hoofd die eraan zou denken mijn zoon Okkie, Loffie, Buks, Manie of Kassio te noemen. En aan meisjesnamen als Libi, Jalna en Renel moest ik toch ook echt even gewend raken.

En dan de namen van de zwarten, daar breekt een blanke zich in het algemeen de tong helemaal over. Velen hebben dan ook een tweede, Engelse naam. Heel vaak een naam uit de Bijbel, zo heet mijn vorige huishulp Lydia. Terwijl haar Zoeloenaam Puleng (regen) is.

M'n tegenwoordige pursie heeft niet zo'n moeilijke naam en gaat dus gewoon als Moope (de oo klinkt alsof je "móge" wenst) door het leven. Maar het zijn niet alleen Bijbelse namen, zo ben ik al een Happy, een Lucky en een Jubilee tegengekomen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen