Ware vrijheid kent haar grenzen, ook in Israël

Begin deze maand is er heel veel aandacht geweest voor de herdenking van vijftig jaar bevrijding. Niet alleen in ons land, ook in andere landen. Een halve eeuw geleden werd de wereld, werd inzonderheid Europa, verlost van het vreselijke juk van het brute heidendom van Hitler en zijn benden. Gode alleen zij de eer voor de herkregen vrijheid. Heel weinig aandacht heeft iets gekregen, dat in het geheel daarvan een schrille dissonant is geweest. Misschien wel omdat het zo'n onbegrijpelijke dissonant was, is het wellicht uit het nieuws weggedrukt. Juist in die dagen, op zaterdagavond 6 mei, heeft de kabeltelevisie in Israël die vreselijke film uitgezonden, die "De laatste verzoeking van Christus" heet. Juist in Israël, het volk dat als geen ander te lijden heeft gehad van het nazidom, het volk dat meer dan welk ander volk ook reden had, Gode dankbaar te zijn dat Hij aan deze gruwel een einde maakte. Ik kan mij niet voorstellen, dat het opzettelijk is geweest, dat juist in die tijd van herdenken deze film werd vertoond. We houden het op een kwalijke achteloosheid.

Smaad
We herinneren ons weer de beroering, nu zeven jaar geleden, over de toelating in ons land van deze film, waarin de Persoon van Christus zulk een smaad wordt aangedaan. Die herinnering bewaart ons ervoor, ons nu niet boven Israël te verheffen. Dat land loopt alleen maar zeven jaar bij ons achter. In deze film wordt in den brede vertoond hoe Christus aan verleidingen heeft blootgestaan. Dat had uiteraard al nooit verfilmd mogen en ook niet kunnen worden. Het is uitgesloten een film te maken van het leven van Hem Die God en mens in één persoon is. Maar nog erger is het verhaal van deze film, als zou Hij voor die verleiding zijn bezweken en in de zonde zijn gevallen. Een volstrekt leugenachtige fantasie van de filmmakers. Pure godslastering. Waarom moest dat uitgerekend nu in Israël weer tevoorschijn worden gehaald?

Pogingen
Er zijn pogingen gedaan, door christen-Arabieren die in Israël wonen, om de vertoning van deze film tegen te houden, maar tevergeefs. Volgens een bericht in de pers wilde de Israëhsche regering de uitzending niet verbieden, omdat een verbod de vrijheid van meningsuiting geweld zou aandoen. Ik ken de Israëhsche wetgeving op dit punt niet. Kon de Israëlische regering niet optreden, omdat de wetgeving van het land zo is, dat overheidsingrijpen in strijd met de wet zou zijn (zoals in ons land, droevig genoeg!, de situatie is?) Of had de regering de juridische mogelijkheid wel, maar wilde ze niet? Je zou denken van het laatste, want volgens de krant was eerder vertoning van deze film in de bioscopen in Israël wel verboden. Een beroep van de genoemde christen-Arabieren op de directie van de kabel-tv om de uitzending niet door te laten gaan, had evenmin succes. Ook de rechtbank in Tel Aviv was niet bereid de uitzending van deze godslasterlijke film te verbieden.

Meningsuiting
In het afwijzende antwoord zei de desbetreffende minister, dat de regering de vrijheid van meningsuiting geen geweld wilde aandoen. De christenen in Israël moesten goed begrijpen, dat zij als kleine minderheidsgroep het eerst de dupe zouden worden van inperking van de vrijheid van meningsuiting. Ik moet zeggen dat ik stom van verbazing was, toen ik dat las -vooropgesteld nogmaals dat de krantebrichten juist waren. Juist het joodse volk kan als geen enkel ander volk ter wereld weten wat er kan gebeuren als een minderheidsgroep met leugens belachelijk wordt gemaakt. Deze film geeft met vuile fantasieën een door en door leugenachtig en vernederend beeld van Christus. Zou dat niet doorwerken en effect hebben ten opzichte van Zijn volgelingen? Moeten dat noodzakelijk, gezien deze film, niet domme, dwaze mensen zijn? Kan dat niet heel kwalijke effecten hebben, juist in zo'n licht ontvlambare toestand als in het Midden-Oosten, met de zo uiterst precaire verhoudingen tussen Joden, christenen en mosHms? Hebben de jaren twintig en dertig in Duitsland niet genoeg geleerd? Juist Israël zou toch moeten beseffen dat het de taak van de overheid is, een minderheid te beschermen tegen een meerderheid die haar vrijheid van meningsuiting misbruikt. In de naam van de vrijheid van meningsuiting heeft in het Duitsland van toen het antisemitisme de kans gekregen het Duitse volk zo te vergiftigen, dat het zes miljoen Joden het leven heeft gekost.

Verbondenheid
Ons reformatorisch volksdeel in Nederland staat erom bekend dat wij wellicht als geen ander volk ter wereld zo sympathiseren met de beminden om der vaderen wil. Om Gods wil. Terecht. Al kan het weleens doorslaan in een filosemitisme waarmee het joodse volk ook niet is gediend, maar daarover hebben wij het nu niet. Juist vanuit dit fundamentele gevoel van verbondenheid zou het goed zijn, nu onze diepe teleursteüing uit te spreken. De ware vrijheid kent haar grenzen. Nogmaals, gebrek aan kennis van de feitelijke juridische situatie maakt dat we het adres van ons beklag niet kunnen preciseren. Maar er is reden om de natie van de staat Israël collectief verantwoordelijk te stellen voor het pubhek vertonen van deze smaad. Precies zoals onze natie dat collectief was in 1988. Inmiddels hebben, naar verluidt, al tweeduizend christen-Arabieren in Israël hun abonnement op de kabel-tv opgezegd. En dat is, ook om andere reden, een uitermate verstandig besluit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen